Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ἡ Αὐτοζωή, εἰσέρχεται σήμερα στή Ναῒν καί συναντάει στήν εἴσοδο τῆς πόλης τόν θάνατο. Ὁ φιλάνθρωπος Σωτήρας μέ τή συνοδεία Του διασταυρώνεται μέ μία πένθιμη καί θλιβερή διαφορετική συνοδεία. Μέ τό βλέμμα Του ἀγκαλιάζει τή χαροκαμένη χήρα μάνα, πού σπαράζει καθώς συνοδεύει τό μονάκριβο βλαστάρι της στόν οἰκτρό τάφο του. Βεβαίως, αὐτή ἡ συνάντηση δέ θά μποροῦσε νά ἔχει ἄλλη κατάληξη ἀπό τόν θρίαμβο τῆς ζωῆς. Ἡ ἀπέραντη θεϊκή ἀγάπη δέν ἄφησε αὐτή τή μάνα στόν ἄφατο πόνο της. Τῆς χάρισε πίσω τόν γιό της, γιά νά δείξει πρός κάθε κατεύθυνση ποιός διαφεντεύει ἀληθινά τή ζωή καί τόν θάνατο. Ἐκτός ἀπό τό ἀναμενόμενο θαῦμα, ὅμως, αὐτό πού κάνει ἐντύπωση εἶναι ἡ λεπτομέρεια πού μᾶς δίνει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανός ἦνσύναὐτῇ». Ἡτραγικήαὐτή μάνα στόν ὑπέρτατο πόνο της δέν ἦταν μόνη. Μαζί της στήθλιβερή διαδρομή γιά τήν ταφή τοῦ γιοῦ της βρισκόταν ἕνας μεγάλος ἀριθμός ἀνθρώπων. Μαζίεἶχε ἀνθρώπους, συνοδοιπόρους στό πένθος, συμπαραστάτες στή δυσκολία της.

Αὐτή ἡ σημαντική λεπτομέρεια τοῦ σημερινοῦ περιστατικοῦ μᾶς ἀνοίγει τό μεγάλο θέμα τῆς συμπαράστασης. Εἴμαστε πλάσματα κοινωνικά. Μέσα στή δομή μας ὑπάρχει ἡ δυνατότητα τῆς ἐπαφῆς μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Τό σῶμα καί ἡ ψυχή μας ἔχουν κατασκευαστεῖ κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά ὁλοκληρώνονται μέσα ἀπό τή συνάντηση μέ τά πρόσωπα τῶν διπλανῶν. Ἐπάνω σ’ αὐτή τήν ἐκ φύσεως κοινωνικότητά μας χτίστηκε ὁλόκληρος ὁ πολιτισμός. Ζοῦμε σέ κοινότητες, μέσα στίς ὁποῖες ἀλληλοσυμπληρωνόμαστε. Ἡ ἐργασία τοῦ καθενός εἶναι μία προσφορά στήν κοινότητα. Ἡ δημιουργία οἰκογένειας εἶναι ἕνας δεσμός μέ κοινωνικό χαρακτήρα. Οἱ φιλίες, οἱ συγγένειες, οἱ ἁπλές γνωριμίες, ὅλα μαρτυροῦν ὅτι εἴμαστε φτιαγμένοι γιά νά κοινωνοῦμε μεταξύ μας. Ἐξάλλου πάνω σ’ αὐτή τήν ἔμφυτη κοινωνικότητα στηρίζεται καί ἡ κοινωνία μας μέ τόν Θεό. Μᾶλλον ἀπό τήν κοινωνία μας μέ τόν Θεό ξεκινάει καί κάθε ἄλλη ὑγιής κοινωνικότητα ἐδῶ στόν κόσμο.

Δυστυχῶς, βεβαίως, μέσα στήν πτωτικότητα τῆς ἁμαρτίας ἀρρώστησε καί ἡ ἀνθρώπινη κοινωνικότητα.Χάθηκε ἡ καθαρότητα καί ἡ ἁπλότητα ἀπό τίς ἀνθρώπινες σχέσεις. Εἰσῆλθε ἡ σκοπιμότητα καί ὁ ἐγωισμός. Ἔτσι, οἱ διπλανοί ἔγιναν χρήσιμοι. Ὅσοι θεωροῦνται κατώτεροι γίνονται ἐργαλεῖα πρός ἐκμετάλλευση. Ὅσοι θεωροῦνται ἀνώτεροι γίνονται ἐργαλεῖα πρός ἀνέλιξη. Κάθε γνωριμία διαβρώθηκε ἀπό τήν τοξικότητα. Ὅποιος δέν πληροῖ τίς προδιαγραφές καί τούς στόχους μιᾶς σχέσης διαγράφεται καί ἐκδιώκεται ἀπό τή σχέση. Οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν πιόνια ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, μέ σκοπό νά ἐπικρατήσει ὁ ἰσχυρότερος, ὁ ἐξυπνότερος καί, δυστυχῶς, ὁ πιό πονηρός. Στίς ψυχές εἰσῆλθε ὁ φόβος καί ἡ μοναξιά. Οἱ φιλίες ξεφτίζουν, οἱ γάμοι διαλύονται, οἱ συγγένειες ἐξελίσσονται σέ δράματα, οἱ συνεργασίες ναυαγοῦν, ἡ συνύπαρξη μέ τούς ἄλλους κατάντησε μία περιπέτεια μέ ἄγνωστη ἔκβαση. Οἱ περισσότεροι πλέον προτιμοῦν νά κλείνονται στόν ἑαυτό τους, γιά νά μήν πληγωθοῦν καί νά μή συγκρουστοῦν μέ τούς ἄλλους. Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, πού δέν οἰκοδομεῖ σχέσεις περιπίπτει σιγά σιγά στή δυστυχία. Γίνεται μονόχνωτος καί ἀντικοινωνικός. Μέσα του ἀναπτύσσονται ψυχικά νοσήματα. Γίνεται ἀγοραφοβικός, ἐμμονικός καί περίεργος.Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν μένει μόνος του ἀπό φόβο καί παράπονο, δέν εὐτυχεῖ. Ζεῖ σέ μία κόλαση. Βιώνει τό μεγάλο μαρτύριο τῆς ἄθελης μοναξιᾶς, ἡ ὁποία, ὅταν δέν εἶναι ἐλεύθερη χαρισματική ἐπιλογή, εἶναι φυλακή καί θλίψη.

Ὁ Χριστός σ’ ὅλη αὐτή τήν ἀρρωστημένη κοινωνικότητα φέρνει τό μήνυμα τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἀγάπης. Τό Εὐαγγέλιο μᾶς διδάσκει νά συμπαραστεκόμαστε στούς συνανθρώπους μας. Νά χαιρόμαστε μέ τή χαρά τῶν ἄλλων καί νά θλιβόμαστε μέ τή θλίψη τῶν ἄλλων. Εἶναι κοινότυπο ἀλλά ἀληθινό πώς ἡ χαρά, ὅταν μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται, καί ἡ στεναχώρια, ὅταν μοιράζεται, μικραίνει καί γίνεται ὑποφερτή. Ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει νά συμπαραστεκόμαστε χωρίς δόλο, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς ἀνταμοιβή, χωρίς ἀκόμηκαί τήν ἀναγνώριση. Μᾶς δίνειτό σύνθημα νά συμπαραστεκόμαστε στούς διπλανούς μας χωρίς διακρίσεις, χωρίς διαχωρισμούς. Γιά τόν ἀληθινό χριστιανό δέν ὑπάρχουν οἰκεῖοι καί ξένοι. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι οἰκεῖοι. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδελφοί. Ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού μᾶς ἔβλαψαν, ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού μᾶς ἐπιβουλεύονται, ἀκόμη καί ὅσοι μᾶς ἔχουν πικράνει, ὅλοι ἀξίζουν τή συμπαράστασή μας.

Δέν εἶναι εὔκολο νά ξεπεράσουμε τά προσωπικά μας στεγανά καί νά προσεγγίσουμε τόν ἄλλο ἄνθρωπο στίς δικές του καταστάσεις. Χρειάζεται μεγαλεῖο ψυχῆς, ἀπόθεμα ἀρετῆς, περίσσευμα ταπείνωσης, γιά νά γκρεμίσουμε ὅ,τι μᾶς χωρίζει ἀπό τούς ἄλλους. Χρειάζεται νά εἶναι ἡ ψυχή μας πυρπολημένη ἀπό ἀτόφια ἀγάπη, γιά νά θυσιαστοῦμε μέ ὁποιοδήποτε τρόπο γιά τόν διπλανό μας. Χρειάζεται προσευχή καί διάκριση, γιά νά εἶναι ἡ συμπαράστασή μας ἀποτελεσματική καί εὔστοχη. Χρειάζεται σωστή πνευματική καθοδήγηση, γιά νά μήν πέσουμε σέ ἔπαρση καί ἐγωισμό ἐξαιτίας τῆς συμπαράστασής μας πρός τούς ἄλλους. Κάθε κίνηση πρός τόν συνάνθρωπο εἶναι μία πορεία πρός τόν Θεό. Κάθε λόγος, κάθε βλέμμα, κάθε χάδι, κάθε θυσία πού γίνεται, γιά νά βοηθήσουμε τόν ἄλλο, εἶναι μία ζωντανή προσευχή. Εἶναι μία συνομιλία μέ τόν Οὐράνιο Πατέρα, πού γεμίζει τή ζωή μας μέ τίς ἄπειρες εὐλογίες Του.

Στήν πενθοῦσα μάνα τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς συμπαραστεκόταν ἕνα πλῆθος ἀπό ἀνθρώπους, «ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανός ἦν σύν αὐτῇ». Ἄς γίνουμε κι ἐμεῖς συμπαραστάτες στό πένθος, στήν ἀρρώστια, στήν περιπέτεια, στά προβλήματα, στήν ἀποτυχία, στόν πειρασμό, στή δοκιμασία, ἀλλά καί στή χαρά, στήν καταξίωση, στήν ἐπιτυχία, στήν εὐτυχία τῶν ἄλλων. Ἔτσι, θά ὁλοκληρωνόμαστε ὡς ἄνθρωποι, θά κερδίζουμε στήν ἀγάπη καί θά γινόμαστε ἀληθινά παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μεγάλος συμπαραστάτης ὅλων μας, ἀφοῦ μόνον ἀγαπάει καί ἀπό ἀγάπη χαρίζει τή σωτηρία Του ἁπλόχερα καί αἰώνια.

Ι.Μ.Δ