Στίς 15 Νοεμβρίου ξεκινάει η μικρή σαρακοστή των Χριστουγέννων - Η νηστεία σαν ένα άλλο «άστρο της Βηθλεέμ» μας οδηγεί στο θαύμα της Θείας Γέννησης.Έφτασε το σαρανταήμερο, η νηστεία των Χριστουγέννων, η δεύτερη μεγαλύτερη μετά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Είναι η ώρα που η αγία Εκκλησια μας παίρνει από το χέρι, για να ακολουθήσουμε ψυχή τε και σώματι το μονοπάτι που θα μας βγάλει μπροστά στην ευλογημένη φάτνη που μπόλιασε την οικουμένη με τον θεανθρώπινο σπόρο και την άλλαξε διαπαντός. Από το ταπεινό παχνί της Βηθλεέμ ανέτειλε το «Φώς του Κόσμου» που μετά από 33 χρόνια μεσουράνησε μέσα από τον Πανάγιο Τάφο και εκθάμβωσε τα επίγεια και τα καταχθόνια.Όπως οι Μάγοι είδαν το άστρο στον ουρανό που τους οδήγησε μέχρι τα άχραντα πόδια του νεογέννητου Χριστού, έτσι και η νηστεία των Χριστουγέννων είναι σαν ένα άστρο στο στερέωμα της βιωτής που μας προσανατολίζει στο θείο... θέλημα, που φωτίζει το νού, που στέλνει τις πνευματικές ακτίνες του για να διαλύσουν το σκότος της ύλης, που χοροστατεί ανάμεσα στους αστερισμούς των νηστευτών αγίων που στερέωσαν τον ουράνιο θόλο της αγιότητας.

Γιά την εκκλησιαστική ζωή, η νηστεία είναι το πνευματικό άστρο που ανακαινίζει την ψυχή και φέγγει την διάνοια να στραφεί ξανά με ζήλο στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια του Τριαδικού Θεού. Βοηθά τον πιστό να συνέλθει από τα παραπατήματα της ζωής του, να ευθυγραμμιστεί στην Χριστοκεντρική αλήθεια, αφού δυστυχώς έχουμε την τάση σκουντουφλάμε σε ανθρωποκεντρικά αδιέξοδα.Τό πνευματικό άστρο της νηστείας με την καθάρια λάμψη του βοηθά τον άνθρωπο να νοιώσει την αλήθεια ότι δεν είναι αυτόφωτος, αλλά μία ετερόφωτη ύπαρξη που χρειάζεται πλήρωση από το ζωηφόρο φώς της Εκκλησίας για να μην τον καταπιεί το σκότος του πνευματικού θανάτου πρίν επέλθει ο σωματικός. Ετερόφωτος ο άνθρωπος ως κορωνίδα της δημιουργίας, όπως και το κάθε τι υποδεέστερο στην πλάση που δημιουργήθηκε για να υμνεί τον Θεό και να καθρεφτίζει την αγάπη Του.Ακριβώς αυτό το καθρέφτισμα της αγάπης του Θεού είναι και η νηστεία των Χριστουγέννων, όπως και κάθε νηστεία της Εκκλησίας μας. Ο καθρέφτης είναι ο νούς και η καρδιά που καθαρίζονται από το πάστρεμα της νηστείας. Και αυτή η θυσία του θελήματος γίνεται όχι ως ξερός ακατανόητος κανόνας, αλλά ως πράξη φιλότιμου, ως ελάχιστη ανταπόδοση στις άπειρες ευεργεσίες του Θεού, ως ψυχοσωματική κάθαρση για να μη λερώνουμε το έλεός Του.

Λίγα «όχι» στο θέλημά μας, είναι ένα μηδαμινό αντιδωρο μπροστά στο αιώνιο «ναί» στην σωτηρία μας που διακηρύχθηκε στον Σταυρό του Γολγοθά και ήχησε ως τα πέρατα του κόσμου με το νικηφόρο σάλπισμα της Ανάστασης. Η ψυχοσωματική κάθαρση ξεκινά πρώτα με τους λογισμούς που διαφεντεύουν τον νού. Και αν εκεί γίνει καλό ξεκαθάρισμα, ύστερα ακολουθεί προθύμως και το σώμα. Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς έγραφε σχετικά ότι:«Ο άνθρωπος πρέπει ν’ αγωνιστεί, να ενστερνιστεί την νηστεία πρώτα με τον νού, την καρδιά και τη νθέλησή του και μετά να την εφαρμόσει πρόθυμα με το σώμα, όπως κάνει κι ο καλλιτέχνης, που πρώτα μορφώνει την εικόνα στην ψυχή του και μετά την πραγματοποιεί με τα χέρια του».

Ο σαρανταήμερος δρόμος πρός το θαύμα θαυμάτων της Θείας Γέννησης, θέλει ελαφρύ φορτίο για να διανυθεί. Οτιδήποτε μας βαραίνει, ας το αφήσουμε στο πετραχήλι του εξομολόγου για να πορευτούμε με ξαλαφρωμένη ψυχή και χωρίς περισπασμούς. Μοναδικό μας εφόδιο, το άγιο φιλότιμο, που τόσο πολύ το επικαλούταν ο Άγιος Παΐσιος. Αυτή θα είναι μία καλή αρχή για να κοιτάξουμε με καθαρή ματιά πρός τα άνω όπου το φώς της νηστείας σαν άλλο άστρο της Βηθλεέμ θα μας οδηγήσει μέσα από την έρημό του κόσμου.

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης


www.orthodoxia-ellhnismos.gr