Νιώθεις μοναξιά, προδοσία, θλίψη, στεναχώρια, πόνο…

Κλαις για τις μέρες που πέρασαν, για τις μέρες που θα έρθουν.

Μπορείς να συνεχίσεις να κλαις και να αφεθείς στην κατάθλιψη.

Ή μπορείς πλέον να πάψεις να κλαψουρίζεις και να αγωνιστείς.

Εάν εσύ δεν νοιαστείς για την ζωή σου, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει.

Πάρτο χαμπάρι και άσε τις υστερίες και τα δράματα και άρχισε να ζεις, να προσπαθείς, να αγωνίζεσαι.

Φυσικά και δεν είναι εύκολη η ζωή. Μην την κάνεις όμως ακόμα πιο δύσκολη με την στάση σου και τον τρόπο σκέψης σου.

Η κορυφή του παγόβουνου είναι όσα υποφέρουμε. Το παγόβουνο όμως είναι ο ίδιος ο εγωισμός μας, που μας κάνει να σκεφτόμαστε λες και είμαστε το κέντρο του κόσμου, ή είμαστε οι πιο αδικημένοι.

Μας αρέσει η τραγικοποίηση της ζωής μας, ώστε να δείχνουμε σαν τα θύματα των διαφόρων καταστάσεων και όχι ως οι θύτες.

Ναι, να κλάψεις για τον εγωισμό σου, γιατί όλα από εκεί αρχίζουν. Πάψε όμως να κλαίγεσαι, ενώ επιμένεις στις ίδιες συμπεριφορές, στο ίδιο σκεπτικό, στην ίδια στάση ζωής.

Διότι έτσι το μόνο που αποδεικνύεις είναι ότι ενώ υποφέρεις εξαιτίας σου, συνεχίζεις να κατηγορείς άλλους, αντί να μετανοήσεις και να αλλάξεις. Και αυτό είναι μεγάλη ανοησία.

Η γκρίνια είναι προσευχή στον διάβολο, όπως έλεγε ένας όσιος γέροντας!

Άνθρωποι με γκρίνια και κακομοιριά δεν προκόβουν στην ζωή τους. Είναι άνθρωποι αυτοκαταστροφικοί και παίρνουν τελικά ότι τους αξίζει.

Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν χαρά στη ζωή τους. Όχι γιατί όλα τους πάνε στραβά, αλλά διότι όλα τα βλέπουνε στραβά. Δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, γι’ αυτό και κατακρίνουν πάντα τους άλλους.

Δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Πάντα κάτι τους φταίει. Πάντα θα βρούνε μια αφορμή για να βγάλουν το δηλητήριο που υπάρχει μέσα στην καρδιά τους.

Και επειδή το πράττουν αυτό καθημερινά, πλέον δεν το θεωρούν κάτι κακό, αλλά το βλέπουν ως μια φυσιολογική συμπεριφορά.

Όχι, αυτό είναι δαιμονικό!

Αλίμονο εάν η γκρίνια, η μιζέρια, η κατάκριση, η απαισιοδοξία γίνουν η καθημερινότητά μας!

Μην είσαι τέτοιος άνθρωπος!

Αλλά γίνε άνθρωπος της ελπίδας, της δοξολογίας, του αγώνα, του καλού λογισμού!

Ο άνθρωπος του Θεού και με τα λίγα αισθάνεται πλούσιος και έχει ευγνωμοσύνη, ενώ ο εγωιστής και με τα πολλά αισθάνεται φτωχός και έχει γκρίνια…

Τι να τις κάνω τις νηστείες σου και τις γονυκλισίες σου, εάν η ζωή σου είναι μια κλάψα;

Μακάρι να βγούμε από το εγώ μας για να δούμε τον πραγματικό εαυτό μας κι έτσι να τον βοηθήσουμε να βρει την χαρά και την ειρήνη.

Διότι με τον εγωισμό και ο παράδεισος βιώνεται ως κόλαση και η ζωή ως θάνατος.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος