Κι ενώ περπατούσαμε στις όχθες της Νεκράς Θάλασσας ο Γέροντάς μου κι εγώ - διηγείτο στους αδελφούς ο άββάς Λουλάς ο μαθητής του οσίου Βησσαρίωνος - κυριεύθηκα από υπερβολική δίψα.

-Διψώ , Άββά , είπα στον Γέροντα μου.
-Πιες από τη θάλασσα , μου είπε.
Τον κοίταξα με απορία. Πινόταν εκείνο το νερό που ήταν όλο αλμύρα και θειάφι ; Ο Γέροντας όμως είχε σταθεί σε προσευχή και με το ευλογημένο χέρι του σταύρωνε τα νερά.
-Πιες , μου ξανάπε.
Υπάκουσα . Πήρα με την χούφτα μου και ήπια . Το πικρό νερό της Νεκράς Θάλασσας είχε γίνει πιο γλυκό από το μέλι . Σαν είδα το θαύμα αυτό ετοιμάστηκα να γεμίσω το μικρό λαγήνι πού είχα μαζί μου.
-Γιατί το γεμίζεις ; με ρώτησε ο Γέροντας.
-Τώρα που είναι πόσιμο να το φυλάξω ώστε όταν διψάσω πάλι να πιω.
Με κοίταξε με αυστηρό βλέμμα.
-Ο Θεός που είναι εδώ , ολιγόπιστε , θα είναι και πιο κάτω.

Aπό το Μέγα Γεροντικό