Ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος γεννήθηκε στα μέρη της Ανατολής από γονείς ευσεβείς και ενάρετους. Όταν ενηλικιώθηκε κατατάχθηκε στον Αυτοκρατορικό Στρατό, με το αξίωμα του Δούκα, γυμνάζοντας τους στρατιώτες του, στο να είναι γενναίοι και ατρόμητοι πολεμιστές, κυρίως όμως τους νουθετούσε και τους δίδασκε να πιστεύουν στον Θεό, να προσεύχονται, να μην αδικούν ποτέ κανέναν και να ζητούν από τον Χριστό να τους δίνει δύναμη για να πολεμούν τους εχθρούς.

Δεν ήταν όμως μόνο οι εξωτερικοί εχθροί που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, αλλά και οι διάφορες εξεγέρσεις που συνέβαιναν στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας. Σε μία τέτοια εξέγερση εστάλη ο Νικόλαος, από τον Αυτοκράτορα Λέοντα τον Γ' τον Ίσαυρο τον Εικονομάχο, για να επιβληθεί στους εξεγερθέντες και να επαναφέρει την ειρήνη και την ευστάθεια.

Η αναχώρηση  απο τα εγκόσμια.

Στην επιχείρηση αυτή είδε να χύνεται άδικα ανθρώπινο αίμα και να χάνονται ψυχές. Φοβούμενος μήπως κι εκείνος χάσει την ζωή του μα κυρίως την ψυχή του, συνοδευόμενος από δώδεκα στρατιώτες του, αποσύρθηκαν στα Βούνενα της Θεσσαλίας   όπου   κατοικούσαν αρκετοί ασκητές κοντά στους οποίους έζησαν ασκητικά με νηστείες, αγρυπνίες και αδιάλειπτη προσευχή.

Ένας επι πλέον λόγος για τον οποίο ο Άγιος αναχώρησε απο το Στράτευμα ήταν και η διαφοροποίηση του απο  τον Αυτοκράτορα Λέοντα τον Ίσαυρο σχετικά με την Προσκύνηση των Αγίων Εικόνων τις οποίες ο Αυτοκράτορας δεν τιμούσε . Όταν οι Άβαροι κατέφθασαν στην Θεσσαλία σκορπώντας τον θάνατο και την καταστροφή στο βάρβαρο πέρασμα τους, συνέλαβαν τον Νικόλαο και τους στρατιώτες του, τους οποίους κατέσφαξαν.

Το Μαρτύριο.

Τον Νικόλαο προσπάθησαν με υποσχέσεις και κολακείες να τον πείσουν να αρνηθεί την πίστη του αλλά  δεν τα κατάφεραν. Αφού τον κατατρύπησαν με το ίδιο το κοντάρι του στη συνέχεια απέκοψαν την Τιμία Του Κεφαλή στις 9 Μαΐου του 720 μ.Χ και το νεανικό αίμα Του πότισε άφθονα την Θεσσαλική γη.

Στο σημείο της σφαγής εγκατέλειψαν οι Άβαροι το Σώμα του Αγίου, όπου μετά από πολλά χρόνια  το   βρήκε  ακέραιο   και   ευωδιάζων κάποιος άρχοντας  Ευφημιανός, ο οποίος γιατρεύθηκε από την ασθένεια της λέπρας  που  έπασχε  και  αφού  το   ενταφίασε, έκτισε εκεί Ναό στο όνομα  του Οσιομάρτυρα.

Αιματοβλύτης

Στα Βούνενα της  Θεσσαλίας συμβαίνει κάτι πολύ Θαυμαστό! Από τα  δένδρα στα οποία δέθηκε και βασανίσθηκε ο Άγιος ρέει  ένα  κόκκινο υγρό το οποίο ονομάζεται «Αίμα».Το υγρό αυτό όταν χρησιμοποιείται με πίστη και εμπιστοσύνη στον Οσιομάρτυρα έχει ιαματικές ιδιότητες και επιτελεί θαύματα σε πάσχοντες από δερματικές παθήσεις και  κεφαλοπονία.Εξ’ άλλου τα τάματα, τα χρυσαφικά και τα αφιερώματα που στολίζουν το Εικόνισμα Του, εκπροσωπούν τα Θαύματα και τις ευεργεσίες  που  επιτέλεσε  και επιτελεί σε εκείνους που τον  επικαλέσθηκαν και τον επικαλούνται.

Τὸ χαριτόβρυτο  ἱερό λείψανο Του

Στην  Ἐνορία μας  ἡ τιμὴ τοῦ Ὀσιομάρτυρος Νικολάου εἶναι συνεχής. Κι αὐτὸ ὄχι μόνο διότι έχει τὴν μεγάλη τιμὴ να φέρει τὸ ὄνομα Τοῦ ἀλλὰ καὶ διότι ἔδω καὶ χρόνια ἀπολαμβάνει τῆς μεγάλης εὐλογίας καὶ τῆς σωματικῆς παρουσίας ἓν μέσῳ αὐτῆς τοῦ Ἁγίου.Μιλοῦμε  φυσικὰ για τὸ χαριτόβρυτο καὶ ἀειποτε εὐωδιάζον τεμάχιο τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νικολάου Τοῦ Νέου που ὡς πολύτιμος θησαυρὸς καὶ ἀτίμητο στολίδι  φυλάσσεται  στην Ἐνορία  μας.

Ὅσοι έχουμε  τὴν εὐκαιρία να προσκυνούμε τὸ Ἱερο Λείψανο δεν μπορεὶ παρὰ να μένουμε ἔκπληκτοι ἀπὸ αὐτὴ τὴν Παραδείσια οὐράνια εὐωδία που τὸ συνοδεύει συνεχῶς. Μιὰ εὐωδία που στον κάθε εὐλαβῆ προσκυνητὴ  μεταβάλλεται κατὰ τὴν «ἑκάστου ἰδίαν χρείαν»  σὲ ἀπόδειξῃ  τῆς ἀληθοῦς πίστεως, βέβαιη ἐλπίδα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, γλυκιά παρηγορία  στις θλίψεις, βοήθεια κραταιὴ στις ἀνάγκες, πνευματικὸ σθένος στους πειρασμούς, οὐράνια χαρὰ στις δοκιμασίες.

Φυσικὰ  αὐτὸ τὸ δῶρο τῆς Θείας Χάριτος δεν ἠταν δυνατὸν να τὸ κρατοῦμε ἐγωιστικὰ για τὸν ἑαυτὸ μας. Αὐτὸς ὁ θησαυρὸς τῆς πίστεως μας δόθηκε για να τὸν μοιραστοῦμε μὲ ὁλο τὸν κόσμο, μὲ ὅλους τοὺς  ἀδελφοὺς μας ποὺ εὐλαβούνται τὸν Ὀσιομάρτυρα.

Το λείψανο Του Αγίου που με ευλάβεια φυλάσσεται στον Ναό μας βρίσκεται εντός αργυράς πεποικιλμένης Θήκης την οποία μαζί με την Εφέστιο Εικόνα περιβάλλει ξυλόγλυπτο Κιβώριο.

«Πολλές φορές ευωδιάζει, θεραπεύει, ενισχύει, παρηγορεί και φανερώνει πως η Χάρις του Θεού παραμένει ανεξίτηλη στο σώμα, ακόμα και μετά θάνατον και ότι είναι τεκμήριο και προοίμιο της μελλούσης Αναστάσεως και αφθαρσίας», ενώ κάθε Τετάρτη ψάλλεται η Παράκληση του Αγίου μας ενώπιον Του.