Ω, Θεέ μου, έπεσε…
Παρασύρθηκε στο διαδίκτυο από ένα ταμπελάκι με μία γυναίκα. Το ταμπελάκι έγινε βίντεο, το βίντεο έγινε αμαρτία.
Συγκλονίστηκε. «Πως το έπαθα εγώ αυτό;».
Τόσα χρόνια προσευχής, προγράμματος, επιστροφής. Σαν να κατέβηκε μία κουρτίνα στις πέντε παρά τέταρτο το απόγευμα. Πέντε λεπτά, θα κράτησε. Αμάρτησε. Κοκάλωσε.
Πέντε και τέταρτο η ώρα, βρέθηκε πια κουλουριασμένος στα πατώματα. Συντετριμμένος, αναλυμένος, με το κούτελο χύμα στο χαλί:«Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατά το μέγα ἔλεός σου και κατά το πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον το ἀνόμημά μου».
Ούτε που ξέρει πως κουβάλησε το σώμα του. Το πως περπάτησε πάνω τον ανήφορο για να φθάσει στον παπά της ενορίας. Πέντε παρά τέταρτο αμάρτησε, έξι παρά τέταρτο ξομολογιόταν.    
«Παππού μου, δεν ξέρω. Είχα χρόνια να το πάθω αυτό».
Ο παππούλης τον γνώριζε καλά ως ένα από τα πιο ευσεβή παιδιά της ενορίας. Γύρισε, τον κοίταξε, «τώρα κάτι αξίζεις» του λέει. «Νίκησες τη ντροπή σου, το είπες, έσωσες την ψυχή σου».
«Έπεσα, πάτερ…».
«Σηκώθηκες, όμως. Είχες ταχύτητα». Τον κοίταξε με απορία:
«Που βρήκες το κουράγιο, βρε παιδάκι μου, να έρθεις αμέσως εδώ πέρα;».
«Τι να έκανα;».
«Παιδάκι μου» του λέει, «αυτό που έκανες εσύ σε μία ώρα, άλλοι το αναβάλλουν για πενήντα χρόνια».

ΚΓΠ