«Πόσον μακαρίζει τίς ἑαυτόν ὁπόταν ἐγειρόμενος βλέπει τήν αὐγήν φωτίζουσαν τούς ἀπείρους θόλους των μοναστηρίων, τά μικρά παρεκκλήσια καί τούς λευκούς τοίχους τῶν ἀναριθμήτων ἐρημητηρίων, τούς κεκαλυμμένους ὑπό τῶν σχιστοειδῶν φυλλωμάτων τῆς εὑρυκλάδου καστανέας, αἵτινες σχηματίζουσιν ἀδιαπέραστον εἰς τάς ἡλιακάς ἀκτίνας σκιάδαν...

Ὁ ἦχος τῶν πολυαρίθμων κωδώνων, ἀναμιγνύμενος μετά τῶν ἀσμάτων τῆς ἀναγεννωμένης ἐκ τῆς ἡρεμίας φύσεως καί ὁ ὕμνος ὁλοκλήρου τῆς δημιουργίας, ἀνέρχεται ὡς εὐῶδες θυμίαμα μέχρι τῶν ποδῶν τοῦ θρόνου τοῦ ἀπροσίτου δημιουργοῦ τοῦ Σύμπαντος». 

ἀρχιμ. Γεράσιμος Σμυρνάκης Ἐσφιγμενίτης (ἀρχές 20οῦ αἰ.)