Nαί, δίψα! Μία παράμετρος της ανθρώπινης ζωής, της καθημερινότητάς μας , η δίψα! Ανάλογα βέβαια για το τι διψά κανείς… Μην το ξεχνάμε αυτό. Η δίψα έχει και αλληγορικό περιεχόμενο! Άλλος διψά για υλικά πράγματα κινούμενος από την φιλαυτία, την φιλαργυρία ή την φιληδονία του, άλλος πάλι διψά για «άλλα» αγαθά, όχι του κόσμου ετούτου, για πνευματικά αγαθά. Σημασία έχει πάντως, ότι το κίνητρο και η αιτία της δίψας είναι κοινή για όλους, είναι η δίψα για ζωή. Η ποιότητα της δίψας του καθενός καθο­ρίζει μέσα στην ζωή του, κατ’ ανάγκην, και την πηγή στην οποία θα πηγαίνει να ξεδιψά. Και ακολούθως όλα τα έργα του με αυτό το κριτήριο θα καθορίζονται. Γαιώδης η δίψα κάποιου, γαιώδης και η πηγή του, γαιώδη και φθαρτά τα έργα και οι πράξεις του. Πνευματική η δίψα κάποιου, πνευματική και η πηγή του, πνευματικά και αιώνια τα έργα και οι πράξεις του.

Η ακολουθία αυτή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, όταν την αναλογιστούμε μέσα από το πρίσμα του συνόλου, το λεγόμενον «κοινόν». Ο άνθρωπος ως ατομικότητα είναι αυταξία, όμως η αυταξία αυτή θεώνεται μέσα από το κοινό σώμα και σωτηρία κλεισμένη μέσα σε ένα «εγώ» δεν νοείται, δεν υφίσταται. Ανάλογα λοιπόν με την ποιότητα της προσωπικής πηγής του ο καθένας επηρεάζει το σύνολο μέσα στο οποίο ενυπάρχει. Αν οι επί μέρους πηγές των ατόμων έχουν πνευματική αναφορά στην μία και μοναδική αιώνια πηγή ζώντος ύδατος, στον Χριστό, τότε και το σύνολο στον Χριστό θα οδηγείται, από Τον Χριστό θα εμπνέεται και εν Χριστώ θα διάγει, σε αιώνια χαρά. Αν όμως οι επί μέρους πηγές των ατόμων σε μία κοινωνία έχουν σημείο αναφοράς τα υλικά και προσωπικά πάθη και την ικανοποίησή τους, τότε η δίψα, όχι μόνο δεν θα σβήνει, αλλά μονίμως θα αυξάνει και θα οδηγεί τόσο τα επί μέρους άτομα, όσο και όλο το σύνολο σε μία διαρκή φθορά, σε μία πορεία θνητή, σε μία πορεία εξαφάνισης.

Και εδώ βρίσκεται το χρέος και η ευθύνη των Χριστιανών. Στο κοινό τραπέζι της πανανθρώπινης οικογένειας των ανθρώπων, υπάρχει μία κανάτα με νερό, έτοιμη να ξεδιψάσει τις αληθινές ανάγκες των μελών αυτής της οικο­γένειας. Έτοιμη να σβήσει όλη την ψυχική, πνευματική δίψα του κό­σμου, έτοιμη να δώσει αιώνια προ­οπτική ζωής και χαράς στις κοινωνίες όλου του κόσμου. Το νερό αυτής της κανάτας δεν είναι άλλο παρά ο ίδιος Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος προσφέρεται αιωνίως, αφει­δώς και αδιακρίτως σε όλους. Ο Ίδιος είναι το νερό, ο Ίδιος και η πηγή! Ο προσφέρων και ο προσφερόμενος.

Αυτό είναι το μεγάλο ηθικό και πνευματικό χρέος, για όλους τους Χριστιανούς, να φροντίζουν να ξεδιψούν οι ίδιοι από Τον Χριστό, από το Άγιο Πνεύμα, το ζωογόνο και να γίνονται οι ίδιοι κανάτες με Χριστό, ώστε να μεταδίδουν με την ζωή τους αυτό το αιώνιο ύδωρ σε όλη την οικουμένη. Να γεμίζουν πάντοτε αυτήν την πανανθρώπινη κανάτα με Χριστό, για να μπορεί όλη η οικουμένη να ζει αληθινά, να ζει με αγάπη, να θεώνεται εν Χριστώ, κάθε λεπτό. Εξάλλου μας το είπε ο ίδιος «όποιος διψά, να έρχεται σε εμένα να πίνει».  Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πράγμα από αυτήν την αγάπη που μας δείχνει o Χριστός! Στο χέρι μας είναι να θέλουμε να ξεδιψάσουμε αληθινά και ατομικά και στο σύνολο…

Π.Π