Περιφανής ανίκητος,γνήσιος στρατιώτης

της του Χριστού μας Πίστεως,ένθερμος θιασώτης

γεννήθηκε από γονείς,που ήσαν ευσεβείς

στη δε ζωή ολόκληρη,υπήρξεν ακριβής.

Εμφάνιση ανθρώπινη,ψυχή ευγενική

στα βήματά του συνετός,γεμάτος ηθική

απόφευγε φαιδρότητες,καθώς και υβριστάς

νέους χωρίς κατεύθυνση αιθεροπτεριστάς.

Με σοβαρούς καθότανε, άκουγε και μιλούσε

ποτέ τους νόμους της ζωής,αυτός παραμελούσε

μεγάλωσε ανδρώθηκε,εις την Ανατολή

κι'όταν ήρθε η ώρα του, φόρεσε τη στολή.

Του στρατιώτη που έμελλε Δούκας αυτός να γίνει

γιατί ο τότε Βασιλιάς,αξίωμα του δίνει

πολλά δικά του είν᾿ γνωστά, κι όλοι επευφημούσαν

ηρωισμούς και αγωγή και τον πληροφορούσαν.

Τότε αυτόν προσκάλεσε, να πάει στο παλάτι

και στη συνομιλία τους, ίσιος χωρίς απάτη

μια Επαρχία του δώσε, να κυβερνήσει αυτός

και από τότε δίπλα του, στάθηκε ο Χριστός.

Τα βήματά του οδηγεί μεσ᾿ της ζωής τα βάρη

έχει για κείνον πρόγραμμα κοντά του να τον πάρει

μαθήματα για τη ζωή στους στρατιώτες δίνει

και την χριστιανική ηθική, απ' έξω δεν αφήνει.

Πολύ κοντά ήταν σ᾿ αυτούς, πάντα τους νουθετούσε

και τον Δεσπότη του Χριστό γι᾿ αυτούς παρακαλούσε

η θέσις του ήταν τακτή, πρέπει να πολεμήσει

μα της ζωής του ήταν γραμμή, ποτέ μην αδικήσει.

Γι' αυτό όπου πολέμησαν και όσες νίκες είχαν

άδικα δεν τιμώρησαν, τίμια εφέρθηκαν

το επτακόσια είκοσι, από την Θεσσαλία

μια είδηση έφθασε εκεί πως έγινε ανταρσία.

Αντέδρασαν στον Ίσαυρο ήταν ο Εικονομάχος

και Λέοντα τον λέγανε, βασίλευε μονάχος

εις την Κωνσταντινούπολη, βασιλική αυλή

διατηρούσε κι ένοιωσε, πως άνοιξε πληγή.

Η επανάστασις αυτών, είχε λεηλασίες

εγκλήματα αμέτρητα και ανθρωποθυσίες

έστειλε τότε κήρυκες, εις την Ανατολή

και όλους ειδοποίησαν με μία εντολή.

Να παταχθεί το κίνημα, να έλθει πάλι τάξη

στους δε αντάρτες άξιζε να τους περιαδράξει

ανάμεσα στους άρχοντες, αυτούς που πολεμάνε

ο Άγιος Νικόλαος, και οι δικοί του πάνε.

Στην όμορφη και θαυμαστή , πόλη Θεσσαλονίκη

κι ο Δούκας για τον βασιλιά, έχει σπουδαία νίκη

υπόσχεση του δώσανε, πως θα δίνουν τους φόρους

αρκεί να μη τους έβαζε, και επί πλέον όρους.

Φεύγοντας τότε απ᾿ εκεί, στη Λάρισα πηγαίνει

πόλεμο έχει και εκεί, μα άλλο δρόμο παίρνει

γιατί αυτόν τον πόλεμο, επίσημα τον χάνει

σοφή παίρνει απόφαση, να μη το παρακάνει.

Πολλούς Ρωμαίους έχασε, στην πιο μεγάλη μάχη

σκέφτηκε να παραιτηθεί, την ευλογία νάχει

γιατί πάντα στον πόλεμο, υπάρχουνε νεκροί

και η ζωή πάνω στη γη, είναι πολύ μικρή.

Μπορεί λοιπόν μαζί μ᾿ αυτούς, να έχω το ίδιο τέλος

μόλις λοιπόν παραιτηθώ, παίρνω το άλλο σκέλος

πηγαίνω να προσευχηθώ γι᾿ αυτές τις αμαρτίες

θα υπηρετήσω το Χριστό , με άλλες εμπειρίες.

Κατέληξε στο Βούνενο, όρος της Θεσσαλίας

Όρθρυς επίσης λέγεται, χώρος ειν᾿ ησυχίας

εκεί ζούσαν ενάρετοι, σ'ένα δάσος μεγάλο

γονατιστός ευχαριστεί, δεν θέλω τίποτε άλλο.

Όλοι μαζί προσεύχονται, ζωή όλο νηστείες

δεήσεις, προσκυνήματα,χιλιάδες αγρυπνίες

ο Άγιος καλή σ᾿ αυτούς, εντύπωση αφήνει

και τον καλύτερο εαυτό, σ' όλους εκείνους δίνει.

Μα είν᾿ ο τρισκάρατος, ετούτα τα ζηλεύει

ενάρετους τους ενοχλεί κάτι κακό γυρεύει

ξεσήκωσε τους άθεους, που Άβαρους τους λένε

και όλα τα λεηλατούν τα φρούρια τα καίνε.

Κατέλαβαν τη Λάρισα, Βόλο,Δημητριάδα

την Ελασσώνα,Φάρσαλα τα καίνε στην αράδα

ταπείνωσαν, εκβίασαν,την πίστη τους ν᾿ αλλάξουν

να προσκυνήσουν είδωλα, ετούτα να φυλάξουν.

Χιλιάδες θανατώθηκαν του κόβανε κομμάτια

τους έκαιγαν με σίδερα,τους έβγαζαν τα μάτια.

Πολλοί λίγοι προδώσανε την Πίστη την Αγία

οι πιο πολλοί δεχθήκανε,την κάθε τιμωρία.

Βρίσκανε αγαλίαση στην Πίστη του Χριστού

Ουράνια ανταπόκριση, στην στάση του πιστού

μαζί μ' εκείνον ζούσανε δώδεκα ασκητές

και του Γλυκύτατου  Χριστού ήσαν προσκυνητές.

Μια βραδιά εμφανίστηκε Άγγελος Γαβριήλ

Γρηγόριο, Αρμόδιο, Νανούδιο, Μιχαήλ

Δημήτριο, Ακίνδυνο μα και τον Ιωάννη

Θεόδωρο, Παγκράτιο, μία ευχή τους κάνει.

Χριστόφορος, Αιμιλιανός μα και ο Πανταλέων

είν᾿ όλοι μέσα στην ευχή και ο καθ᾿ ένας λέων

δια την πίστη σας αυτή, κάνετε μια θυσία

θα μοιραστείτε άπαντες, Ουράνια προστασία.

Είπε αυτά και χάθηκε ψηλά στον Ουρανό

έμεινε σ᾿ όλους εκείνους, όραμα αληθινό

τώρα πλέον είν᾿ έτοιμοι, ν' αντέξουν τους Αβάρους

που ειν᾿ οι πλέον πιο σκληροί, απ' όλους τους βαρβάρους.

Ο Άγιος Νικόλαος κοντά, τους συγκεντρώνει

και συμβουλές τους έδινε, το ηθικό τονώνει

ο θάνατος του βάρβαρου, είναι προσωρινός

στον Ουρανό ο βίος μας, θα είν᾿ παντοτεινός.

Όλους λοιπόν με βάσανα, φρικτά τους τιμωρούσαν

μα την αιώνια ζωή, αυτοί κληρονομούσαν

τον Άγιο Νικόλαο, είχαν ξεχωριστά

στο τέλος τα μαρτύρια, ήταν τα πιο φρικτά.

Του έταζαν πως θαχ᾿ αυτός ότι και αν θελήσει

αρκεί του λεν τα ξόανα, ναρθεί να προσκυνήσει

εγώ δεν είμαι πια παιδί, που παίρνει κολακείες

τάχα θα με γελάσετε, λέγοντάς μου ανοησίες ;

Η Πίστη είναι του Χριστού στον κόσμο μόνο μία

και δεν χωράει εις μέ, ποτέ άλλη καμία

όλοι οι δικοί σας οι Θεοί, είναι άψυχες πέτρες

και όσα εσείς, διδάσκετε, τα λένε μόνον ψεύτες.

Εγώ μένω πάντα πιστός εις τον Θεό τον Πλάστη

στα Άχραντα Μυστήρια και του Χριστού τα Πάθη

γι᾿ αυτό πιστεύω άδικα, εσείς πως προσπαθείτε

καινούριο της ακόλουθο σ᾿ εμέ ότι θα βρείτε.

Μαστίγιο πήραν αυτοί, τη γη την κοκκινήσαν

από το αίμα π᾿ έτρεχε στο τέλος σταμάτησαν

κάναν πολλές προσπάθειες, ακόμη να τον πείσουν

όλα θα σου συγχωρηθούν, θα σε καλωσορίσουν.

Εσείς με φοβερίζετε, πως φεύγει η ζωή

εγώ εσάς παρακαλώ, να έλθει η στιγμή

να φύγω απ' τον πρόσκαιρο, αυτόν για μένα βίο

να ανεβώ στον Ουρανό, στη γη να πω αντίο.

Στο δέντρο πάνω δέσανε με λόγχη τον τρυπάνε,

και το μαρτυρικό κορμί, με βέλη το βαράνε

απάνθρωποι και με μυαλό, του χειροτέρου ζώου

ότι και αν μου κάνετε, εγώ με τον Χριστό μου.

Πολλά είν᾿ τα μαρτύρια σ' αυτόν που επιβάλλουν

μα όσο κι αν προσπάθησαν, αυτόν να καταβάλουν

αυτός είχε απάντηση, για όλους μόνο μία

εγώ θα παρακολουθώ την Πίστη την Αγία.

Έδειχνε τόσο δυνατός σ' αυτούς που βασανίζαν

που νόμισαν πολλές φορές, πως άλλον ταλανίζαν

όσες πληγές μου κάνετε, τόσα στεφάνια παίρνω

και όλα τα μαρτύρια, ν᾿ αντέχω καταφέρνω.

Τότε αυτοί κατάλαβαν δεν είχανε ελπίδα

την κεφαλή του κόψανε, με κοφτερή λεπίδα

Ήταν εννέα μηνός πρωί ακόμη Μάη

που η ψυχή του έφυγε στον Ουρανό να πάει.

Το λείψανό του έμεινε, άταφο στο βουνό

πολλά χρόνια περάσανε, και μόνο απ᾿ το Θεό

αυτό ήταν απείραχτο, δύναμη θεϊκή

στο ύπνο φανερώθηκε, του άρχοντα εκεί.

Ο Άγιος του γνώρισε, τι πρέπει αυτός να κάνει

και απ᾿ τη λέπρα π᾿ έπασχε με μιας αυτός να γιάνει

ξεκίνησε, ταξίδεψε και στη Βουνένη ήρθε

τη βρύση για σημάδι του και πόσο αυτή απείχε.

Από εκείνην έτρεχε το πιο γλυκό νεράκι

στα τετρακόσια έψαχνε ένα είχε μεράκι

μετά πενήντα έπειτα εβρήκε τη σορό

και την υγεία βρήκε αυτός, εκείνον τον καιρό.

Το μέρος βάζει γρήγορα, αμέσως καθαρίζουν

την Εκκλησιά που χτίσανε όλοι τον μακαρίζουν

στη μέση ο θαυματουργός, ο Τάφος του Οσίου

που κάνει θαύματα πολλά, με χάρη του Κυρίου.

Kων/νος Δεβούρος

ποιητής.