Την επομένη της λαμπράς εορτής των Χριστουγέννων, η Εκκλησία μάς καλεί σε Σύναξη· όχι για να απομακρυνθούμε από το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως, αλλά για να σταθούμε πιο κοντά στην καρδιά του. Και η καρδιά του μυστηρίου αυτού είναι το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Εκείνης που έγινε «Λεχὼ ἄμωμον ἀνδρὸς μὴ γνοῦσαν λέχος», εκείνης που δέχθηκε τον Θεό όχι μόνο ως δώρο, αλλά ως ζωή.

Οι υμνογραφικοί στίχοι που ψάλλει σήμερα η Εκκλησία μάς οδηγούν στο παράδοξο του μυστηρίου: Παρθένος γίνεται Μητέρα, χωρίς να γνωρίσει ανδρός λέχος· δέχεται δώρα άμωμα, όχι χρυσό, λίβανο και σμύρνα, αλλά τον ίδιο τον Λόγο του Θεού, τον Οποίο «δεξιοῦται τοῖς λόγοις», με υπακοή, πίστη και ταπείνωση. Η Παναγία δεν προσφέρει απλώς το σώμα της, αλλά ολόκληρη την ύπαρξή της, για να πραγματοποιηθεί η λύτρωση του κόσμου.

Χθες ακούσαμε ότι «Λύτρωσιν ἀπέστειλε Κύριος τῷ λαῷ αὐτοῦ». Σήμερα βλέπουμε τον τρόπο αυτής της αποστολής. Ο Θεός στέλνει τη λύτρωση μέσα από την ελευθερία ενός ανθρώπινου προσώπου. Η Θεοτόκος γίνεται η γέφυρα ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Όπως τονίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, διά της Παναγίας «τὸ ἀχώρητον χωρεῖται» και ο άκτιστος Θεός εισέρχεται στον χρόνο.

Η Σύναξη της Θεοτόκου δεν είναι απλώς τιμή προς ένα πρόσωπο του παρελθόντος. Είναι αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίο ενεργεί ο Θεός μέσα στην ιστορία: όχι με βία, αλλά με συνεργία· όχι με επιβολή, αλλά με συγκατάβαση. Η Παναγία γίνεται τύπος της Εκκλησίας και εικόνα κάθε ανθρώπου που θέλει να δεχθεί τη λύτρωση. Όπως εκείνη έγινε «λεχὼ ἁγνοτάτη», έτσι και η καρδιά του ανθρώπου καλείται να γίνει καθαρό κατάλυμα του Θεού.

Γι’ αυτό η Εκκλησία σήμερα δεν απομακρύνεται από το σπήλαιο, αλλά στέκεται σιωπηλά δίπλα στη Μητέρα. Μας διδάσκει ότι η λύτρωση που έστειλε ο Θεός δεν καρποφορεί χωρίς ταπείνωση, χωρίς υπακοή, χωρίς εμπιστοσύνη στο θέλημα Του. Η Παναγία δεν κατάλαβε τα πάντα, αλλά πίστεψε. Δεν εξουσίασε το μυστήριο, αλλά το υπηρέτησε.

Αδελφοί μου, στη Σύναξη της Θεοτόκου καλούμαστε κι εμείς να συναχθούμε γύρω από το μυστήριο της σωτηρίας μας. Να μάθουμε από τη σιωπή της, από την καθαρότητα της καρδιάς της, από την πρόθυμη αποδοχή του θελήματος του Θεού. Να δεχθούμε κι εμείς τα «δώροις ἀμώμοις» της θείας χάριτος, όχι με τυπικότητα, αλλά με ζωή μετανοίας και ευχαριστίας.

Ας παρακαλέσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να μας διδάξει πώς να γινόμαστε δεκτικοί της λύτρωσης που ο Θεός ήδη έστειλε στον κόσμο. Να γίνει η καρδιά μας φάτνη ταπεινή, τόπος ειρήνης, χώρος όπου ο Χριστός θα γεννιέται καθημερινά. Και τότε, μαζί με την Εκκλησία, θα μπορούμε να ψάλλουμε όχι μόνο με τα χείλη, αλλά με όλη μας τη ζωή, ύμνο καθαρό και άμωμο προς τον Θεό της σωτηρίας μας.

Δημ.Τζαφέρης Θεολόγος

Λαμπαδάριος Ιερού μας Ναού.