Τι γενναιότητα ,αλήθεια χρειάζεται για να ομολογήσουμε, ακόμα και στον εαυτό μας, ότι κάναμε λάθος!Πληθώρα οι δικαιολογίες: αρνητικές , μη προβλέψιμες εξελίξεις, παρορμητικές αντιδράσεις μας , απώλεια ψυχραιμίας κάτω από συναισθηματική φόρτιση και πλείστα άλλα, Ναι μεν, αλλά….

Σε τι ωφελεί αυτή η μετά μανίας υπεράσπιση των λαθών μας; Αδιέξοδη τακτική. Δεν προάγει τίποτε.Καλύτερα να παραδεχθούμε ευθέως , σαν παλληκάρια: Ναι , πήρα λάθος δρόμο στο συγκεκριμένο ζήτημα, που αφορά εμένα προσωπικά ή τρίτους. Θα προσεγγίσω αλλιώς το θέμα. Θα προσπαθήσω ξανά και ξανά. Δικαιούμαι μια δεύτερη ευκαιρία, καθώς είναι ανθρώπινο το σφάλλειν.  Θα επανορθώσω. Θα αγωνιστώ. Χάθηκε μια μάχη, δεν χάθηκε ο πόλεμος.Αυτό ας είναι το σύνθημα μας.

Κλειώ -Σταυρούλα Κουράση  (Κόσμος της Ελληνίδος τευχ.627)