Ξανά και ξανά θα χτυπάει η πόρτα της καρδιάς σου και συ κάποτε, δεν μπορεί, θα θελήσεις να του ανοίξεις.Ίσως τότε καταλάβεις πόσο άργησες , πόσο γρήγορα περνάει η ζωή.Μα πάλι δεν πειράζει, η θεία Χάρη αναπληρώνει τα ελλείποντα.

Και κει, στη δύση του βίου, πιο ώριμος από ποτέ, καταλαβαίνεις πως ο χρόνος, ο τόσο λίγος για να προφτάσει ο άνθρωπος να πραγματοποιήσει όσα άπειρα ονειρεύεται από τα νεανικά του χρόνια, παίρνει κάτι από την άνεση της αιωνιότητας, χωράει πράξεις κι ενέργειες κι αγάπη που δεν χωρούν με τίποτα στο ανθρώπινό μας σύμπαν.

Είναι τότε που αφέθηκες, τότε που έπαψες να λογαριάζεις και κόπο και χρόνο και ιστορικά συμβάντα, για χάρη του Θεού και των εν Χριστώ αδελφών σου.Είναι τότε που έρχεται ο Θεός να σταματήσει τα ρολόγια και να χωρέσει σ’ ένα εικοσιτετράωρο αμέτρητες ζωές ανθρώπων, που ζητούν θαλπωρή, στήριγμα κι ελπίδα…

Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα