Έχουμε φτιάξει μία κοινωνία πού μοιάζει θερμοκήπιο του κακού. Κάθε “σκηνοθετίσκος” μπορεί να γελοιοποιεί από την τηλεόραση την Αγάπη στην Πατρίδα και την Πίστη στο Θεό και εμείς τα βλέπουμε αυτά ξαπλωμένοι στις άνετες πολυθρόνες μας και γελάμε.

Διασκεδάζουμε βλέποντας να γελοιοποιούνται οι Ήρωες, να εξευτελίζονται αυτοί πού πλήρωσαν με αίμα και φρίκη το δικαίωμά μας να καθόμαστε μπροστά σε τηλεόραση. Χωρίς καμιά συναίσθηση ντροπής και ευθύνης “χάσκουμε ηλιθίως” βλέποντας τον εσκεμμένο και ασταμάτητο διασυρμό της Πατρίδας και της Πίστης.

Έχουμε φτιάξει μία Παιδεία όπου η Αγάπη στην Πατρίδα θεωρείται φασισμός και η Προσευχή των μαθητών είναι πέντε τελετουργικές φράσεις χωρίς νόημα. Έχουμε αναθέσει την Παιδαγωγία του παιδιού στην τηλεόραση. Κι εκείνη βέβαια μας πληρώνει, διδάσκοντας το παιδί μας ότι οι μόνες αληθινές αρετές είναι…”το κυνήγι του χρήματος, το κυνήγι της σάρκας και το κυνήγι της πρόσκαιρης λάμψης”…