Τότε στάθηκε καταμεσίς του Ίερού ό παπα - Νικόλας και μέ την ήρεμη, άπαλή φωνή του ξεκίνησε τό Μεγάλο Εσπερινό.

—   «Εύλόγησον Δέσποτα... Δόξα τη άγια καί όμοουσίω και ζωοποιω Τριάδι»... ένώ ταυτόχρονα ό εκκλησιάρ­χης άρχισε νά ψάλλει: «Δεύτε προσκυνήσωμεν καί προσπέσωμεν τώ βασιλεί ημών Θεω...».

Άπό κείνη τή στιγμή καί ύστερα ό Μέγας Εσπερινός μέ βυζαντινή μεγαλοπρέπεια καί κατάνυξη προχωρούσε μα­ζί μέ τήν παγωμένη νύχτα έξω πού σκέπαζε τήν κοιμισμέ­νη Αθήνα. Αληθινή μυσταγωγία. Αίσθηση απόλυτης γαλήνης καί έκστασης. Ένθεη προσήλωση του πλήθους στο κύλημα και τή ροή τής αγρυπνίας. Έλεγες πώς δεν βρισκόταν πά­νω στή γή ό λειτουργός. Άλλα oi άγγελοι τον κρατούσαν  ψηλά σέ σύννεφα, πάνω από τις ανάσες και τά βλέμματα των ανθρώπων.

Ξεχωριστά, τά μικρά παιδιά που υπηρετούσαν μέσα στο 'Ιερό έμεναν εκθαμπα, καθώς τούτο, το θαυμαστό γε­γονός τό εβλεπαν με τά ίδια τά αθώα μάτια τους ώς οπτα­σία και φαντασία!

—   Μάνα ό παπάς, ό παπα - Νικόλας πετάει, πετάει ψηλά, είπε ενα δεκάχρονο άγοράκι.

Και κείνη γιά νά ήρεμήσει τό παιδί της, τό καθησύ­χασε:

—   Μή φοβάσαι, γιέ μου, ετσι συμβαίνει σ’ όλους τους παπάδες πού λειτουργούν!..

—   Και τί κάνουν δηλαδή;·

—   Μιλούν μέ τό Θεό!..

Μά τότε κι ενας άλλος μικρός πετάχτηκε κι άρχισε νά φωνάζει:

—   Γιαγιά, γιαγιά ό παπάς περπατάει στον άέρα, νά- τος!.. Νάτος!..

''Παιδάκια άθώα τον εβλεπαν ίστάμενον ύψηλότερον του εδάφους δταν ιερουργούσε''.

Απο το βιβλίο :'' Ο Παπακαλόγερος''.