Αυτό που συνέβαινε στις όχθες του Ιορδάνη, δεν είχε ξαναγίνει. Λαοθάλασσα! Μυρμηγκιά! Πήγαιναν κι έρχονταν ο κόσμος. Έμεναν, άκουγαν το κήρυγμα, βαπτίζονταν στον ποταμό “ἐξομολογούμενοι τάς ἁμαρτίας αὐτῶν”. Η έρημος είχε μεταβληθεί σε πολυθόρυβη πλατεία. Μάλλον σε ολόφλογο καθαρτικό καμίνι πίστεως, ευλαβείας και μετανοίας. “Ἐξεπορεύετο πᾶσα ἡ Ἰουδαία χώρα καί οἱ Ἱεροσολυμῖται”, σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ευαγγελιστής. “Πᾶσα ἡ χώρα”. Ξεσηκώνονταν σύσσωμα τα χωριά, όλα τα χωριά, και σχημάτιζαν προσκυνηματικά καραβάνια για εκεί. Αλλά “καί οἱ Ἱεροσολυμῖται”, οι “πρωτευουσιάνοι” δεν είχαν μείνει ανεπηρέαστοι κι αυτοί. Όχι λίγοι, αρκετοί, πολλοί Ιεροσολυμίτες… Όλοι! “Οἱ Ἱεροσολυμῖται”! Κανένας απαθής! Έτρεχαν όλοι σαγηνεμένοι, συγκινημένοι, εκστατικοί, εκεί που τους καλούσε η “φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ”. Μα τι συνέβαινε, λοιπόν; Ποιος τάχα γιγαντόσωμος στέντορας να ήταν αυτός που ύψωνε τη φωνή του κι έκανε τόση εντύπωση και τραβούσε το λαό;

 Νά τος. Εκείνος ο χλωμός, ήρεμος άνθρωπος είναι, που φοράει το φτωχικό χοντροϋφασμένο χιτώνα από “τρίχας καμήλου” κι έχει απλά στη μέση του “ζώνην δερματίνην”. Τρέφεται απέριττα και ασκητικά. Μόνο με “ἀκρίδας καί μέλι ἄγριον”. Αυτός είναι που έχει προκαλέσει το σεισμό. Κηρύττει “βάπτισμα μετανοίας”. Υπόσχεται ότι όπου νά ΄ναι “ἔρχεται ὁ ἰσχυρότερος”, που θα βαπτίσει τον κόσμο όχι πια με νερό, αλλά “ἐν Πνεύματι Αγίῳ”. Και τρέχουν οι Ιουδαίοι με συντετριμμένες τις ψυχές. Κλαίνε. Ζητούν το έλεος του Θεού. Μετανοούν. Περιμένουν…

Ήταν κάτι το εκπληκτικό, στ’ αλήθεια. Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, μέσα σ’ εκείνη τη χαλασμένη εποιχή και τα παρηκμασμένα ήθη, να παρουσιασθεί αυτός ο πνευματικός συναγερμός, αυτή η κοσμογονία! Από έναν άνθρωπο. Από μια φωνή! Απίστευτο! Κι όμως αληθινό. Ίσως και πάρα πολύ εύλογο. Γιατί ο άνθρωπος που μιλούσε δεν ήταν συνηθισμένος. Ήταν Άγιος! Ήταν ο Τίμιος Πρόδρομος!

“Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω τόν ἄγγελόν μου” είχε προαναγγείλει με τον Προφήτη Του ο Θεός. “Τόν ἄγγελόν μου”, τον ευλογημένο δούλο μου που έφθασε στα μέτρα της αγγελικής ζωής. Με τη βαθιά του ευλάβεια και πίστη, με τη νηστεία και την αγνότητα, με την εκπληκτική ταπείνωσή του.

Πώς να μη δημιουργηθεί κατόπιν ο συναγερμός; Πώς να μην πνεύσει στις ψυχές το Άγιο Πνεύμα; Πώς να μην απαρτισθεί έτσι το προοίμιο της σωτηρίας, η “ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ”; Τούτο το ευαγγελικό ανάγνωσμα στην αρχή της νέας χρονιάς έρχεται πολύ επίκαιρα να δώσει λύση σε κάποιες αγωνίες. Στήριγμα ρεαλισμού στις ελπίδες και στα όνειρά μας.

Καθώς υποδεχθήκαμε το νέο έτος, όλοι ευχηθήκαμε να είναι ευτυχισμένο, εξυψωτικό, σωτήριο για την αναστατωμένη εποχή μας. Συνάμα, όλοι ανανεώσαμε κάποιες αποφάσεις να δουλέψουμε για το καλό, κάτι να κάνουμε για να γκρεμισθούν πια τ’ αδιέξοδα του αθεϊσμού και της υλοφροσύνης. Ωστόσο, σε κείνο το σημείο — ας το ομολογήσουμε — νιώσαμε δισταγμό. Μπροστά στο χείμαρρο του κακού, στις μεθυσμένες μάζες, στα παντοδύναμα ελκυστικά κέντρα που μεθοδεύουν τη σήψη, τι θα μπορέσω — ένας εγώ — να κάνω; “Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ” θα γίνει η φωνή μου. “Φωνή βοῶντος”… Έχει καθιερωθεί πια σαν παροιμία. “Τίποτα δεν μπορεί να γίνει”.

Κι όμως. Η ίδια η φράση μας αφυπνίζει και μας ελέγχει. Εκείνη η πρώτη φωνή πώς μπόρεσε κι έφερε χαλασμό; Πώς μπόρεσε κι άνοιξε δρόμο στα δύσβατα, στις ψυχές, και πέρασε ο Μεσσίας με το φως Του; Το μυστικό της βρισκόταν αναμφίβολα στα βάθη του είναι, όπου λαμπάδιαζε η Πίστη και η Αρετή. Έπειτα, ας προσέξουμε και το άλλο. Τόσος κόσμος πού ήταν κρυμμένος; Σε ποια μυστικά φυλλοκάρδια είχε διασώσει την πίστη; Ακόμη και τελώνες και στρατευμένοι στους Ρωμαίους είχαν προστρέξει και ζητούσαν ταπεινά οδηγίες για μια θεάρεστη ζωή (Λουκ. γ’ 12-14)!

Ναι. Είναι κι αυτό κάτι πολύ αληθινό. Υπάρχουν ψυχές καλοπροαίρετες. Κρυμμένες μα πολλές! Υπάρχουν αδελφοί που περιμένουν. Αν στη φωνή μας διαπιστώσουν ειλικρίνεια, ζήλο, πίστη φλογερή, ταπείνωση και καλοσύνη, θα τρέξουν ν’ ανταποκριθούν. Ας μην αμφιβάλλουμε. Αυτό ψάχνουν. Γι’ αυτό περιμένοντας σιωπούν. Όλοι είναι έτοιμοι ν’ ασπασθούν “τήν ὁδόν Κυρίου”, γιατί όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι άλλη σαν κι αυτή…

Οπότε… Μα δεν πρέπει να διαστάζουμε! Θα υψώσουμε κι εμείς φωνή. Στο χώρο των σπουδών μας, στο Πανεπιστήμιο, στην Κοινωνία. Φωνή με λόγο αλλά και με χριστιανική ζωή. Και τότε θα γίνει ένα νέο ξεκίνημα, “ἀρχή τοῦ εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ”. Θα συναχθούν πλήθος οι καλοπροαίρετες ψυχές. Και θά ‘ναι ανοιχτός, έτοιμος πια ο δρόμος για να περάσει Εκείνος, να μιλήσει με την πανσθενή Του Χάρη και να φέρει κάτι ολότελα καινούργιο και ωραίο στη νέα χρονιά. Στην ίδια τη ζωή μας.

Χ.Φ.Δ