Tέταρτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, καί μνήμη των Αγίων Πατέρων τής Εβδόμης εν Νί­καια Οικουμενικής Συνόδου, οί οποιοι καθόρισαν τήν ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας περί τής τιμητικής προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Έχει μεγάλη δύναμη ή εικόνα. Εμείς τό ξέρομε καλύτερα σήμερα μέ βά­ση τήν τηλεόραση, πού μάς επηρεάζει τόσο καί είναι δα­σκάλα της ζωής.

    Κι ό Ιησούς μας μιλούσε μέ εικόνες καί μέ παραβο­λές. Καί μάς είπε σήμερα στό άγιο Ευαγγέλιο τήν πα­ραβολή του Σπορέως, του Καλού Σπορέως τελικά, πού είναι ό Ίδιος. Καί σπέρνει στίς ψυχές καί στά χωράφια, καί στούς αγρούς των υπάρξεων μας τό θείο Του λόγο. Καί μάς φέρνει, λοιπόν, ένα σποριά, ό οποιος βγήκε σάν αύτή τήν εποχή στά μέρη μας, στή Μεσόγειο, καί έσπερνε. Ό σπόρος ήταν καλός· τά μέρη πού έπεφτε, ό­μως, ό σπόρος δέν ήταν τά ίδια, ήταν διαφορετικά. Γι’ αυτό καί τά τρία μέρη του σπόρου εχάθησαν. Μόνο τό τέταρτο έφερε καρπούς εκατό φορές επάνω.Άκουσαν τήν παραβολή οί Απόστολοι καί Τόν ρώ­τησαν τόν Χριστό. Κι Εκείνος τούς ειπε: «Σέ σας εδόθη νά καταλαβαίνετε καί νά σάς εμπιστεύομαι τά μυ­στήρια του θεού».

     Ό σπόρος είναι ό λογος του Θεου. Γιά τόν εαυτό Του δέν μίλησε πώς είναι ο σποριάς. Τόσο ταπεινός είναι ό Ιησούς Χριστός! Καί εκείνο τό μέρος του σπόρου πού έπεσε στό δρόμο καί τό καταπάτησαν οί άνθρωποι καί τό έφαγαν τά πετεινά είναι οί ψυχές καί οί καρδιές εκείνες πού ’ναι πωρωμένες, λεηλατημένες καί ανεπίδε­κτες παντός καλού. Πέφτει ό λόγος του Θεού, τό θειο κήρυγμα, καί μέ όποιο άλλο τρόπο ξέρει ό Κύριος νά μι­λήσει στίς ψυχές μας, καί δέν φέρνει αποτέλεσμα. Έρ­χεται κι ό διάβολος καί παίρνει τόν λόγο. Καί λέει σ’ αυ­τές τίς ψυχές μέ τόν τρόπο του εκείνος, ό πονηρός δηλα­δή: «Ψέματα είναι αυτά, δέν είναι αλήθεια. Ασ’ τους παπάδες κι ασ’ τίς εκκλησίες. Προχώρα μπροστά. ’Εσύ είσαι καλός· δέν χρειάζεσαι τίποτε».

    Μετά επεσε σπόρος επάνω στήν πέτρα, πού ’χε λίγο χώμα. Καί φύτρωσε. Άλλ’ επειδή δέν είχε υγρασία καί συνθήκες, εξηράνθη. Είναι οί άνθρωποι εκείνοι, πού έ­χουνε καλή διάθεση, άλλά ή ψυχή είναι πετρωμένη καί δυσκολεμένη. ’Ενθουσιάζονται, κάνουν αρχή, αλλά ύ­στερα πού έρχεται δυσκολία ή πειρασμός, ή οποίο άλλο έμπόδιο, φεύγουν. Αφήνουν τόν σπόρο καί χάνεται, καί χάνονται κι αυτοί.

    Μετά ενα μέρος του σπόρου έπεσε στή γή, πού είχε αγκάθια καί διάφορα άλλα φυτά καί ζιζάνια.  Καί φύ­τρωσε ό σπόρος μαζί μέ τά αγκάθια. ’Εκείνα, όμως, τόν υπερκάλυψαν καί τόν αφάνισαν. Είναι οί άνθρωποι ε­κείνοι πού θέλουν νά είναι καί μέ τόν Θεό καί μέ τό κα­κό, καί μέ τήν Εκκλησία καί μέ τόν κόσμο. «Κι έτσι κουτσαίνουν, όπως θά ’λεγε ό προφήτης Ήλίας, καί από τά δύο πόδια». Θέλουν νά τά ’χουν καλά μέ όλους. Δέν γίνεται όμως. Στό τέλος χάνεται ό λόγος του Θεού καί δυσκολεύεται καί ή ψυχή μας.

   Και η τέταρτη περίπτωση είναι οί ψυχές εκείνες καί οί καρδιές, πού ’ναι γή καλή καί αγαθή, όπως λέει τό Εύαγγέλιο, καί δέχονται μετά χαράς τό θειο λόγο. Καί κάνουν μεγάλη υπομονή, καλλιεργούνται, καί φέρνουν αποτέλεσμα σπουδαίο καί θεάρεστο. Είναι οι  ψυχές ε­κείνες πού άγωνίζονται, πού προσπαθούν, πού παίρνουν μέ λαχτάρα τό θείο λόγο, καί κάνουν τά πάντα προκειμένου νά γίνει πράξις, νά γίνει εφαρμογή, νά πραγματο­ποιήσουν τή θεϊκή βουλή.

    Εμείς τώρα πού ανήκομε...; Άς τό πούμε ό καθέ­νας στήν ψυχή μας, άν μπορούμε τελικά νά τό κάνομε καί αύτό. Ομως, νά μήν απελπιζόμεθα. Χωράφι καί αγρός είναι ή ψυχή μας. Μπορεί νά ’ναι καταπατημένη καί πωρωμένη, μπορεί νά έχει πέτρες, μπορεί νά έχει αγκάθια. 'Όμως, ό λόγος του Θεού είναι παντοδύναμος, ή θεία Του Χάρις δραστική. Καί μπορεί ένα χωράφι γε­μάτο πέτρες καί αγκάθια καί καταπατημένο, νά τό κά­νει πανέμορφο περιβόλι. Μπορεί τήν ψυχή ενός κακούρ­γου νά τήν μαλάξει ή θεία Χάρις καί νά τήν κάνει άγία. Έχομε παραδείγματα καί άπ’ τό Ευαγγέλιο μέ τόν ληστή καί άπό τήν ζωή τής Εκκλησίας καί τόν βίο αυτού του κόσμου.

    Ω αγαθέ Σπορέα! Ω Ιησού Χριστέ μας, πού συνε­χίζεις κάθε μέρα μέ γεγονότα χαρμόσυνα ή λυπηρά, καί μέ τρόπους πού εσύ ξέρεις νά σπέρνεις στίς ψυχές μας! Μή μάς αφήνεις. Σπείρε άκόμα. Καί νά επιμείνεις. Νά επιμείνεις, καί νά μάς βοηθάς νά καλλιεργούμε τό χωράφι τής ψυχής μας, καί νά τό κάνομε από αγριότοπο αγιότοπο, τόπο της Βασιλείας Σου. Αμήν.

π.Ανανίας Κουστένης