Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι πορεία προς το Πάσχα. Πορεία, όμως, πνευματικού αγώνα. Ένας τέτοιος αγώνας παρουσιάζει δυσκολίες εξωτερικές-σωματικές αλλά και εσωτερικές-πνευματικές.Τις δυσκολίες αυτές τις επισημαίνει ο άγιος απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή στο τρίτο κεφάλαιο, λέγοντας, «σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών…». Τί σημαίνει αυτό; Ότι τώρα (Μ. Τεσσαρακοστή) που ακούσατε τη φωνή του Χριστού για έξοδο από τη χώρα της δουλείας και είστε στη πορεία της ελευθερίας, μην αφήσετε τις καρδιές σας (εσωτερικό άνθρωπο) να σκληρύνουν εγωιστικά και να μην «ακούνε» ούτε το λόγο του Χριστού.

Πώς σκληραίνει ο άνθρωπος; Το λέει ο ίδιος προηγουμένως: «απάτη της αμαρτίας…». Τον απατά η αμαρτία. Απατάται κάποιος από άγνοια, απατάται από «προτάσεις», απατάται (το χειρότερο) και από τον εαυτό του (αυταπατάται). Ποιός θα πείσει αυταπατώμενο άνθρωπο ότι κάνει λάθος; «Πώς να διδάξεις στη φλόγα τη σταγόνα;» που λέει και ο ποιητής.

Αν δεν αγαπήσεις για να εμπιστευτείς και ως εκ τούτου να ακούσεις (υπακούσεις) στο λόγο του αγαπημένου, πώς να μπορέσεις να βγεις από τη φυλακή της αυταπάτης; Το «αρεστόν τοις οφθαλμοίς αυτού», αυτό που του φαίνεται σωστό, θα κάνει ο άνθρωπος όταν δεν αγαπάει το Χριστό. Όσο περισσότερο τον αγαπάμε τόσο σωστότερα τον υπάκουμε. Και πάντοτε βέβαια μένει ο κίνδυνος τον οποίο επισημαίνει ο απόστολος Παύλος: «Τινές γαρ ακούσαντες παρεπίκραναν». Ποιοί είναι αυτοί που υποτίθεται τον άκουσαν και όμως αδιαφόρησαν και τον πίκραναν; «Αλλ’ ου πάντες οι εξελθόντες εξ Αιγύπτου διά Μωϋσέως;» Δεν είναι αυτοί που βγήκαν μαζί με τον Μωϋσή από τη χώρα της δουλείας (Αίγυπτο);

Τρομερό. Ο Χριστός μας βγάζει από τη δουλεία μας στα πάθη (φιλαυτία φιλαργυρία, φιληδονία) που μας εγκλωβίζουν σε ανυπόφορη μοναξιά, μας παίρνει μαζί Του και με τους άλλους αδελφούς μας συνοδοιπόρους προς το Πάσχα της ελευθερίας μας και εμείς, κυριολεκτικώς στα χέρια Του, «χαζεύουμε» αυταπατώμενοι σε χίλια-μύρια άχρηστα. Επιθυμίες σωματικές, ψυχικά πάθη, διανοητική θρασύτητα γίνονται εμπόδια στη πορεία.

Ας ικετεύσουμε το Χριστό να μας κάνει μετόχους των καρπών της γης της Επαγγελίας, της Βασιλείας των ουρανών που κατά τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο: «Τί είναι ή βασιλεία παρά αυτός ο Χριστός;».

Αρχιμ. Θ. Μ.

(πηγή: «Λυχνία Νικοπόλεως», Μάρτιος 2012)