Ο Πέτρος και ο Παύλος.

        Δύο προσωπικότητες διαφορετικές, δύο άνθρωποι που γνώρισαν τον Χριστό με διαφορετικούς τρόπους, αλλά και που μαρτύρησαν επίσης με διαφορετικό Μαρτύριο. Δύο Απόστολοι Τους οποίους η Εκκλησία ονόμασε Πρωτόθρονους και πρωτοκορυφαίους της χορείας των υπολοίπων Αποστόλων.

Ας δούμε πρώτα τον Πέτρο.

         Δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένος, ούτε έχει πτυχία και περγαμηνές στα χέρια Του. Το επάγγελμα του είναι ψαράς και μ΄ αυτό προσπαθούσε να ζήσει την οικογένειά του. Γνωρίζει τον Χριστό στην ακρογιαλιά εκεί που ξέμπλεκε τα δίχτυα του, και αμέσως τον ακολουθεί, για να συνεχίσει την αλιεία, όχι ψαριών αλλά ανθρώπων. Όταν έρχεται η φρικτή ώρα του Πάθους βεβαιώνει τον Κύριο ότι δεν πρόκειται να τον αρνηθεί, και όμως τρεις φορές τον αρνήθηκε ‟μεθ΄ όρκου„. Μετά την Ανάσταση αποκαθίσταται στο Αποστολικό Αξίωμα και μαζί με τους υπολοίπους μαθητές οργώνει τις καρδιές των ανθρώπων με το αλέτρι του Θείου του κηρύγματος και προσπαθεί να φυτέψει μέσα τους την αγάπη, για τον Νεκραναστημένο Σωτήρα. Και το κατορθώνει. Μέγας Απόστολος, άξιος μαθητής Εκείνου. Και όχι μόνον αυτό. Όταν έρχεται η ώρα της ομολογίας και του μαρτυρίου ολοπρόθυμα γεύεται το πικρό ποτήρι του σταυρικού θανάτου.

 Χαίρε Πέτρε η Πέτρα της Πίστεως.

Ας δούμε τώρα τον Παύλο.

       Είναι μορφωμένος. Είναι Διδάσκαλος του Μωσαϊκού Νόμου και μάλιστα φανατισμένος όσο κανείς. Η ψυχή του χαίρεται όταν καταδιώκει τους οπαδούς του Εσταυρωμένου. Είναι παρών στο Μαρτύριο του Διακόνου Στεφάνου. Σκοπός της ζωής του, το να διώκει τους Χριστιανούς. Μέρα μεσημέρι συναντά Εκείνον που κυνηγούσε. Τον Κύριο της δόξης, μια υπερκόσμια φωνή τον ρωτά : ‟Σαούλ (έτσι ήταν το όνομά του) Σαούλ τι με διώκει;„. Και από τότε γίνεται ο Παύλος. Ο Διδάσκαλος της Οικουμένης. Ο κήρυκας της πίστεως. Ο Απόστολος των εθνών. Ο πρώτος μετά τον Ένα. Και γυρίζει πέντε φορές τον κόσμο για χάρη Εκείνου. Το τέλος του Μαρτυρικό, το Αίμα του πότισε το δένδρο της πίστεως.

Χαίρε Παύλε Οικουμένης Διδάσκαλε.

       Η εορτή των Αποστόλων αδελφοί μου μας διδάσκει και εμείς όπως Εκείνοι να δίνουμε την Μαρτυρία του Ιησού και να μιλάμε για Αυτόν όχι τόσο με τα λόγια μας αλλά κυρίως με τις πράξεις μας. Όλη μας η ζωή, να είναι ένα Ιερό κήρυγμα για Εκείνον. Γιατί εάν άλλα διδάσκουμε και άλλα κάνουμε τότε είμαστε ανάξιοι να λεγόμαστε Μαθητές Του. Αυτό δεν ισχύει μόνον για τους κληρικούς αλλά για όλους, και για τους λαϊκούς. Όλοι μας είμαστε Μικροί Απόστολοι και καλούμαστε να κηρύξουμε «Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον» στα σπίτια μας, στην εργασία μας, στην γειτονιά μας, σε δικούς μας και ξένους.

         Ας φροντίζουμε λοιπόν να μοιάσουμε στους Αγ. Αποστόλους , να μιλάμε για τον Χριστό, σήμερα, σε μια εποχή παρόμοια με την εποχή τους  με δυσκολίες, με αθεΐα, με άρνηση, με περιφρόνηση και τότε να είμαστε σίγουροι ότι θα μας περιμένει ο μισθός της Αγάπης μας, και της Λατρείας μας για Εκείνον.