Σήμερα η Αγία μας Εκκλησία τιμά τον Άγιο Πατάπιο, τον ταπεινό ασκητή της Θηβαΐδας και αργότερα της Κωνσταντινουπόλεως, έναν άνθρωπο που διάλεξε την ησυχία και την αφάνεια ως οδό σωτηρίας. Κι όμως, η χάρη που τον φώτισε μέσα στις σπηλιές και τις ερήμους παραμένει ζωντανή και δραστική μέσα στην καρδιά όλων μας, ακόμη και όσων ζούμε μέσα στον θόρυβο, την εργασία, τις οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις.Ίσως κάποιος να πει: «Τι μπορεί να μας πει ένας ερημίτης σήμερα; Πώς μπορεί ο βίος του να εμπνεύσει ανθρώπους που ζουν σε διαμερίσματα, δουλεύουν πολλές ώρες, μεγαλώνουν παιδιά και παλεύουν με τα άγχη της εποχής;»

Κι όμως, ο Άγιος Πατάπιος μάς αποκαλύπτει έναν βαθύτερο δρόμο: ότι η αγιότητα δεν είναι θέμα τόπου αλλά καρδιάς, όχι εξωτερικών συνθηκών αλλά εσωτερικής στάσης.Ο Άγιος έφυγε από τον κόσμο για να γίνει δεκτικός στη χάρη του Θεού. Δεν έφυγε επειδή μισούσε τον κόσμο, αλλά γιατί ήθελε να θεραπεύσει πρώτα την καρδιά του. Εμάς ο Θεός δεν μάς ζητά να πάμε σε σπήλαια και ερήμους. Μάς ζητά, όμως, να φτιάξουμε ένα μικρό «κελλάκι» μέσα στην ψυχή μας, έναν χώρο προσευχής, όπου η φωνή του Θεού να ακούγεται πιο δυνατά από τις φωνές της καθημερινότητας.

Η ζωή του Αγίου μάς θυμίζει ότι μπορούμε να βρίσκουμε στιγμές ησυχίας:

– ένα λεπτό προσευχής πριν τη δουλειά,

– έναν ψίθυρο της καρδιάς στο λεωφορείο,

– ένα «Κύριε, ελέησον» στην ένταση,

– μια σύντομη καταφυγή στη σιωπή μέσα στο σπίτι.

Ο Άγιος Πατάπιος έζησε στην απόλυτη αφάνεια. Δεν ζητούσε αναγνώριση ούτε θαυμασμό· και ακριβώς γι’ αυτό έγινε σκεύος χαρίτων. Σε μια εποχή που όλα μετρώνται με προβολή, εικόνα, επιτυχία και επιδοκιμασία, ο Άγιος μάς θυμίζει ότι η χαρά δεν βρίσκεται στο να δείχνουμε κάτι προς τα έξω, αλλά στο να στεκόμαστε αυθεντικοί ενώπιον του Θεού. Η ταπείνωση δεν είναι αδυναμία· είναι η βαθύτερη δύναμη του χριστιανού.Είναι η γαλήνη που δεν ταράζεται από τις αποτυχίες και δεν υπερηφανεύεται στις επιτυχίες.Είναι η ελευθερία από την ανάγκη να μας χειροκροτήσουν οι άλλοι.Ο Άγιος Πατάπιος, αν και ασκητής, δε στάθηκε μακριά από τον πόνο του κόσμου. Πολλοί προσέτρεχαν σε αυτόν και ο Θεός, διά της προσευχής του, χάριζε ιάσεις σωματικές και πνευματικές. Αυτό μάς διδάσκει ότι η ασκητική ζωή δεν είναι φυγή από τον άλλον άνθρωπο αλλά πλησίασμα με καθαρή καρδιά.

Και εμείς, μέσα στον κόσμο, μπορούμε να γίνουμε «θεραπευτές» ο ένας του άλλου:

– με έναν λόγο παρηγοριάς,

– με μια πράξη καλοσύνης,

– με μια συγχώρηση,

– με τη σιωπηλή υπομονή που γίνεται γέφυρα ειρήνης.

Ο Άγιος μάς αποκαλύπτει ότι ο χριστιανός, ακόμη και χωρίς θαύματα, γίνεται παρουσία του Θεού για εκείνον που υποφέρει.

Ο Άγιος Πατάπιος δεν μας ζητά να μιμηθούμε εξωτερικά τον βίο του, αλλά να πάρουμε το πνεύμα του. Εκείνος πήγε στην έρημο· εμείς μένουμε στην πόλη. Εκείνος ζούσε σε σπηλιά· εμείς μέσα σε σπίτια και γραφεία. Αλλά και οι δύο έχουμε την ίδια πρόσκληση: να αγαπήσουμε τον Θεό με όλη την καρδιά μας και να παλέψουμε κατά των παθών με συνέπεια.

Ο άγιος δρόμος ανοίγει για όλους:

για τον εργαζόμενο, τον γονιό, τον μαθητή, τον ηλικιωμένο, τον άνεργο, τον κουρασμένο.

Ο Θεός δεν μοιράζει αγιοσύνη ανάλογα με το επάγγελμα ή το περιβάλλον·

τη χαρίζει σε όσους Τον αγαπούν.

Ο Άγιος Πατάπιος έζησε με εμπιστοσύνη στη θεία Πρόνοια. Εμείς συχνά γεμίζουμε άγχος, φόβο, αβεβαιότητα. Η ζωή του Αγίου μάς δείχνει ότι εκεί όπου η ανθρώπινη δύναμη τελειώνει, αρχίζει η δύναμη του Θεού. Αυτό είναι το μήνυμα της ζωής του: να εμπιστευόμαστε τον Θεό στα μικρά και στα μεγάλα, στην υγεία και στην ασθένεια, στον κόπο και στη χαρά.

Αγαπητοί Αδελφοί,

ο Άγιος Πατάπιος δεν ήρθε να μας πει «μόνο ο ασκητισμός σώζει», αλλά να μας δείξει τον τρόπο με τον οποίο η καρδιά γίνεται τόπος της χάριτός. Ας πάρουμε από τη ζωή του το πνεύμα της σιωπής, της ταπείνωσης, της προσευχής και της αγάπης, και ας το προσφέρουμε στον κόσμο που διψάει για ειρήνη. Είθε, με τις πρεσβείες του Αγίου Παταπίου, ο Κύριος να φωτίζει τις καρδιές μας και να μας δίνει τη δύναμη να ζούμε χριστιανικά μέσα στον κόσμο — εκεί όπου μας έχει φυτέψει η Πρόνοιά Του.

Επιμέλεια

Δημ.Τζαφέρη Θεολόγου

λαμπαδαρίου Ι.Ναού