Σήμερα, στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς ἡμέρας, ἕνας νομικός προσποιεῖται ἄγνοια νόμου καί ὁ ἀληθινός νομοθέτης θυμίζει στό νομικό τό νόμο, πού ἔπρεπε ἀπό μόνος του νά γνωρίζει καί νά ἐφαρμόζει. Ὁ νομοθέτης Θεός νομοθετεῖ τό σπουδαιότερο νόμο τῆς κτίσης, τήν ἀγάπη. Ὁ νομοδιδάσκαλος Κύριος παρουσιάζει στό νομομαθή ἄνθρωπο τή νομοτέλεια τῆς ἀγάπης. Μέ τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη δίνει στήν ἀγάπη τίς διαστάσεις πού δέν φαντάζονταν ὁ ἀρχαῖος κόσμος ὅτι εἶχε. Ἔτσι ξεχωρίζει τή νόμιμη ἀπό τήν ἄνομη ἀγάπη. Ξεχωρίζει τό νόμο, πού εἶναι θέλημα Θεοῦ ἀπό τό νόμο, πού εἶναι ρηχές διατάξεις ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς καί τυπικές ὁδηγίες κοινωνικῆς ἁρμονίας.

Ὁ νόμος ὑπάρχει, γιά νά διευκολύνει τή ζωή μας. Ὁ νόμος τῶν ἀνθρώπων ἔχει μία λογική βάση πολύ πρόσκαιρη καί ἐνίοτε γεμάτη ἐμπάθεια. Κινεῖται στή λογική τῆς ἐκδίκησης καί τῆς ἀνταπόδοσης. Ὁ ἀνθρώπινος νόμος ἔχει ἀμέτρητα κενά καί γι’ αὐτό ἑρμηνεύεται κατά τήν κρίση τοῦ κάθε νομικοῦ. Ὁ ἀνθρώπινος νόμος ἀλλάζει, ἀνάλογα μέ τά δεδομένα καί τίς συνθῆκες τῆς κάθε ἐποχῆς.Εἶναι ρευστός, μυωπικός, μεροληπτικός, σύμμαχος πολλές φορές τῶν ἰσχυρῶν καί τῶν ἀδικούντων. Εἶναι γεμάτος παραθυράκια, πού, ἀντί νά φωτίζουν τούς ἀνθρώπους, ἐνίοτε τούς γεμίζουν μέ τίς βρωμερές ἀναθυμιάσεις τῆς ἀδικίας καί τῆς ἀπανθρωπιᾶς. Ἐντούτοις εἶναι ἀπαραίτητος, διότι, χωρίς τόν ἀνθρώπινο νόμο ἡ κοινωνία μετατρέπεται σέ μία ζούγκλα, στήν ὁποία οἱ πτωτικοί ἄνθρωποι γίνονται θηρία ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο ἀδίστακτα καί ἀδηφάγα.

Ὑπάρχει βεβαίως καί ὁ νόμος τῆς συνείδησης. Εἶναι ὁ ἐσωτερικός ἄγραφος νόμος τῆς προσωπικότητας τοῦ καθενός. Ἡ συνείδηση εἶναι κάτι πού τό διαθέτουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ πλανήτη, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, ἰδελογίας καί τάξης. Ἡ συνείδηση εἶναι ἡ μυστική φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία τόν ἐπιβραβεύει, ὅταν κάνει τό σωστό καί τόν ἐλέγχει, ὅταν κάνει τό λάθος. Ὅλοι ἀγαποῦμε τήν ἐπιβράβευση τῆς συνείδησης. Κανείς, ὅμως, δέν χαίρεται, ὅταν ἡ συνείδησή του τόν τύπτει καί τόν ἐλέγχει. Ὡς ἐκ τούτου ἀναπτύσσουμε μηχανισμούς, μέ τούς ὁποίους ἀμβλύνουμε τή συνείδησή μας, τήν ἀναισθητοποιοῦμε, τήν τυφλώνουμε καί τήν καθιστοῦμε ἀνίκανη νά ξεχωρίσει τό σωστό ἀπό τό λάθος. Οἱ ναρκωμένες συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων εὐθύνονται γιά τήν τραγική σκληρότητα πού βασιλεύει στήν ἐποχή μας.

Ἐκτός ἀπό τόν ἀνθρώπινο νόμο καί ἀπό τό νόμο τῆς συνείδησης, ὑπάρχει καί ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀποτύπωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ὁ νόμος καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ προδιαγραφές, μέ τίς ὁποῖες ἐπιθύμησε ὁ Θεός νά πλάσει τόν κόσμο καί ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο ἐπιθυμεῖ ὁ Θεός νά ζεῖ ὁ κόσμος, ἔτσι ὥστε νά μήν παραβιάζονται αὐτές οἱ προδιαγραφές. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἔχει νά κάνει μέ τήν οὐσία τῶν πλασμάτων Του καί ὄχι μέ τή συμπεριφορά τους. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀναφέρεται στήν ὀντολογία, δηλαδή στή φύση τῆς ὕπαρξης τοῦ κάθε πλάσματος. Ἐάν κάποιος παραβιάζει τόν ἀνθρώπινο νόμο, γίνεται παράνομος. Ἐάν κάποιος παραβιάζει τό νόμο τῆς συνείδησης, γίνεται ἀνήθικος. Ἐάν κάποιος παραβιάζει τό νόμο τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἄρρωστος. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κάνει ἀνυπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί στό νόμο Του, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει αὐτό τό θέλημα, φθείρεται, ἀσθενεῖ καί πεθαίνει. Αὐτή ἡ φθορά καί ὁ θάνατος δέν εἶναι τιμωρίες τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τό ἀναμενόμενο ἀποτέλεσμα, πού ἔρχεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν σέβεται τά γνωρίσματα, τίς προδιαγραφές καί τά ὅρια τῆς φύσης του, τά ὁποῖα εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό νόμο Του ὁ Θεός τόν ἀποτύπωσε στά θεόπνευστα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί στήν Ἱερή Παράδοση, δηλαδή, στή ζωή τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας.

Ὅταν λοιπόν, ὁ νομοθέτης Κύριος ρωτάει τό νομομαθή νεαρό νομικό «ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται;», δέν ἐννοεῖ τόν ἀνθρώπινο νόμο, οὔτε τό νόμο τῆς συνείδησης, ἀλλά ἐννοεῖ τό νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀποκορύφωση τοῦ θείου νόμου εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ Χριστός λέγει τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, γιά νά δείξει ὅτι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νά ἀγαπᾶμε. Μᾶς ἔπλασε γιά νά ἀγαπᾶμε. Ἡ ἀγάπη εἶναι τό κύριο γνώρισμα τῶν φυσικῶν μας προδιαγραφῶν. Ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγάπης φέρνει τή φθορά. Τό βλέπουμε στούς ληστές. Ἡ ἐπιλεκτική ἀγάπη συντηρεῖ τή φθορά καί μπορεῖ νά ἐπιφέρει τό θάνατο. Τό βλέπουμε στόν ἱερέα καί στό λευίτη. Ἡ τέλεια, ἀνιδιοτελής καί θυσιαστική ἀγάπη, ἡ ὁλοκληρωμένη ἀγάπη, πού δέν ἔχει σύνορα, πού δέν προσέχει γνωριμίες, πού δέν κάμπτεται ἀπό ἐμπόδια, αὐτή ἡ θεοειδής ἀγάπη φέρνει τήν ἀποκατάσταση τῆς φθορᾶς, τή θεραπεία καί τή λύτρωση. Τό βλέπουμε στόν Καλό Σαμαρείτη.

Ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά ξαναθυμηθοῦμε τό νόμο τοῦ Θεοῦ, διότι τόν ξεχάσαμε ὅταν χάσαμε τήν Ἐδέμ. Νά ζοῦμε «ἐν τῷ νόμῳ» τοῦ Θεοῦ. Νά προβληματιζόμαστε γιά κάθε σκέψη, λόγο ἤ ἐνέργεια ἐάν συμφωνεῖ καί ἀναπαύεται «ἐν τῷ νόμῳ» τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός μᾶς βοηθάει σ’ αὐτή τήν ἀναζήτηση μέ τήν Ἁγία Ἐκκλησία καί μέ τήν ὕπαρξη τοῦ πνευματικοῦ, ὁ ὁποῖος διερμηνεύει σωστά τό νόμο τοῦ Θεοῦ στόν καθένα χωριστά καί προσωπικά. Καλό εἶναι ὅλους τούς νόμους νά τούς σεβόμαστε. Νά μήν εἴμαστε οὔτε παράνομοι, οὔτε ἀνήθικοι. Τό πιό σημαντικό ὅμως, εἶναι νά παραμένουμε ὑγιεῖς. Νά εἴμαστε ὑγιεῖς στήν ψυχή καί στό σῶμα μέ μία ὑγεία πού προέρχεται ἀπό τήν ὑπακοή στό θεῖο νόμο. Βεβαίως θά ξεπληρώσουμε ὅλα τά παλαιά καί νέα ὀφλήματα τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ τή φθορά καί τό θάνατο. Ὅμως, μέ τή μετάνοια καί τήν βίωση τοῦ θείου θελήματος, θά ξαναβροῦμε τήν ἀληθινή ζωή καί τήν ἀφθαρσία, πού ὁ ζωοδότης Κύριος χαρίζει σέ ὅσους σέβονται τό νόμο Του. Αὐτό ὑποσχέθηκε ἡ ἀγάπη Του ὡς δῶρο στά ὑπάκουα παιδιά Του ἀπό τώρα καί γιά πάντοτε.

Ι.Μ Δ