Στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν ἔρχεται σήμερα ὁ Ἰησοῦς. Τόν ὑποδέχονται δύο δαιμονισμένοι. Δύο ταλαίπωροι ἄνθρωποι, πού καταλήφθηκαν ἀπό τόν σατανά καί βιώνουν τό σκληρό μαρτύριο τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Στή συνάντηση ὑπάρχει μία λεπτομέρεια, πού σκόπιμα μᾶς τή δίνει ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Οἱ δύο δαιμονισμένοι ἔρχονται σ’ ἐπαφή μέ τόν Χριστό «ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι».

Ἐξέρχονται μέσα ἀπό τούς ἄδειους τάφους, γιά νά συναντήσουν τή Ζωή. Ἐξέρχονται μέσα ἀπό τό θύλακα τῆς βρωμιᾶς καί τῆς φθορᾶς, γιά νά συναντηθοῦν μέ τόν καθάριο καί ἄφθαρτο Σωτήρα τοῦ κόσμου. Ἐξέρχονται μέσα ἀπό τήν ἀπόδειξη καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀρχέγονης κακίας, γιά νά συναντήσουν τήν ἀπόλυτη Ἀγάπη. Ἐξέρχονται μέσ’ ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἄρνησης, γιά νά βροῦν τό Φῶς, πού φωτίζει καί ἁγιάζει κάθε ἄνθρωπο πού ἦλθε στόν κόσμο.Δέν εἶναι τυχαῖο πού ὁ διάβολος ἔβαλε τούς δυό δαιμονισμένους νά κάνουν σπίτι τους τούς τάφους. Ἄθελά του ὁ μισάνθρωπος γίνεται δάσκαλός μας. Διδάσκει πώς, ὅποιος γίνει ὑποχείριό του, βιώνει ἀπό τώρα τόν θάνατο. Ὁ ἄνθρωπος πού παραδίδεται στόν διάβολο δέν μπορεῖ νά χαρεῖ τή ζωή. Δέν ἔχει πλέον ζωή. Ἡ ζωή του εἶναι μία βασανιστική πρόγευση τοῦ θανάτου. Δαιμονισμένοι δέν εἶναι μόνον οἱ φανερά δαιμονόπληκτοι. Δαιμονισμένος εἶναι κάθε ἄνθρωπος πού ἀρνεῖται τόν Θεό. Ὅταν ἐκδιωχθεῖ ὁ Θεός ἀπό τόν ἄνθρωπο, τότε ἐπισκέπτεται τόν ἄνθρωπο ὁ σατανάς. Ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, ἐάν δέν παραδοθεῖ στόν Θεό, ἐπειδή ἔχει φυσική ἔφεση πρός τό ἀνώτερο, θά παραδοθεῖ στήν κάλπικη καί ψεύτικη ἀνωτερότητα τοῦ διαβόλου. Ἡ ἀπώλεια τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τήν ἐπίσκεψη τοῦ πονηροῦ. Αὐτό τό βλέπουμε ὡς πραγματικότητα σήμερα. Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχασαν τόν Θεό, κέρδισαν τόν θάνατο, ὄχι ὡς τελικό γεγονός ἀλλά ὡς τρόπο ζωῆς.

Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου γίνεται ἕνας τάφος, ὅταν ἐρημωθεῖ ἀπό τή θεϊκή παρουσία καί εὐλογία. Ὁ θάνατος γίνεται μία πραγματικότητα ἀναπόδραστη καί τραγική. Ὑπάρχει παντοῦ. Κυριαρχεῖ παντοῦ. Πολύ δυνατά τό λέγει ὁ ποιητής Κώστας Καρυωτάκης στό ποίημά του «Πρέβεζα»:

«Θάνατος οἱ λεροί, ἀσήμαντοι δρόμοι

μέ τά λαμπρά, μεγάλα ὀνόματά τους,

ὁ ἐλαιώνας, γύρω ἡ θάλασσα, κι  ἀκόμη

ὁ ἥλιος, θάνατος μές στούς θανάτους»!

Εἶναι ἀνείπωτη ἡ τραγικότητα πού βιώνει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν χάσει τόν Θεό. Τά φαινόμενα τῆς βίας, τῆς ἐκμετάλλευσης, τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἀπανθρωπιᾶς τό ἀποδεικνύουν αὐτό τρανότατα. Οἱ πόλεμοι, οἱ διχασμοί, οἱ δολοπλοκίες, οἱ ἀμέτρητες ἀγωνίες, τά ἀπύθμενα ἄγχη εἶναι οἱ γεύσεις τοῦ θανάτου στή σύγχρονη χωρίς Θεό πραγματικότητα. Οἱ ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες, τά παιδιά στά φανάρια, οἱ ἀδικημένοι ἐργάτες, τά ξεπουλημένα θύματα τῆς παιδεραστίας, τά κατακομματιασμένα κορμάκια τῶν μωρῶν στούς σκουπιδοτενεκέδες τῶν κλινικῶν, οἱ κακοποιημένες γυναῖκες, οἱ κατατρυπημένοι ναρκομανεῖς, οἱ ἀποτεφρωμένοι νεκροί μᾶς φωνάζουν ἐκκωφαντικά αὐτή τή μεγάλη ἀλήθεια, πώς χωρίς Θεό ἡ ζωή εἶναι θάνατος.

Ὅταν γυρίσουμε τήν πλάτη στόν Θεό, ἀνοίγουμε τήν ἀγκαλιά μας στόν θάνατο. Πεθαίνουμε ἀπό τόν τρόπο πού ἀγαπᾶμε. Πεθαίνουμε ἀπό τόν τρόπο πού κατακτοῦμε τήν ἐπιστήμη. Πεθαίνουμε ἀπό τό πῶς βιάζουμε τό περιβάλλον. Πεθαίνουμε, διότι ὅλα τά δηλητηριάζουμε μέ τόν ἑωσφορικό ἐγωισμό καί μέ τή χαμέρπεια τῶν φτηνῶν κινήτρων. Τάφοι γίνονται τά πολυτελῆ διαμερίσματα. Τάφοι γίνονται τά ἀκριβά αὐτοκίνητα. Τάφοι γίνονται τά περισπούδαστα Πανεπιστήμια. Τάφοι γίνονται τά κέντρα τοῦ ξεφαντώματος καί τῆς ξεδιαντροπιᾶς. Τάφοι πού τούς χτίσαμε μόνοι μας, πού τούς πληρώσαμε μέ τά κομμάτια τῆς ψυχῆς μας, πού τούς συντηροῦμε μέ τήν ἀρρώστια τῆς ἀνασφάλειάς μας καί τούς ἀφήνουμε νά κυριαρχήσουν στήν ὕπαρξή μας. Τάφοι πού ἀποδεικνύουν πώς ἡ ζωή εἶναι ἕνα ψέμα, μία παγίδα, μία ψευδαίσθηση ἀπατηλή. Ἰσχύει δυστυχῶς πολλές φορές ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στόν ἐπίσκοπο τῶν Σάρδεων: «οἶδά σου τά ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καί νεκρός εἶ»...

Ἀλλά μέσα σ’ αὐτούς τούς τάφους ὑπάρχει ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα ἔρχεται νά μᾶς συναντήσει μέσα στήν τραγική νέκρωσή μας. Εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός δέν φοβήθηκε τόν θάνατο. Ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο. Ἔρχεται νά μᾶς ἐλευθερώσει, νά μᾶς ζωοποιήσει, νά μᾶς ξαναπλάσει, νά μᾶς χαρίσει τήν ἀληθινή ζωή, πού εἶναι ἡ ζωή μας μαζί Του. Ἄς φερθοῦμε πιό ἔξυπνα ἀπό τούς Γεργεσηνούς. Ἄς ἐγκαταλείψουμε τούς πάσης φύσεως τάφους καί ἄς ἀκολουθήσουμε τόν Κύριο. Τότε θά λάβουμε ζωή καί περίσσευμα ζωῆς. Ζωή ἀληθινή, χαρούμενη, φωτεινή, ἐλπιδοφόρα, ἄξια τῆς ἀμέτρητης ἀξίας μας, ὅπως μᾶς ταιριάζει γιά πάντα.

I.M Δ