Ωραία τα λόγια, οι πνευματικές αναρτήσεις και τα πληθωρικά κηρύγματα, η εύκολη και άκοπη θεωρία και αγαπολογία. Στα δύσκολα όμως είναι αλήθεια πως πατώσαμε. Στην πράξη, εκεί που έκαιγε το σίδερο πήραμε κάτω από τη βάση.

Την ώρα των μεγάλων αποφάσεων, των σημαντικών εξετάσεων, του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι κάπου τα θαλασσώσαμε. Τραγικά μπερδευτήκαμε, υπέρμετρα τρομοκρατηθήκαμε και αντί ζωής επιλέξαμε θάνατο. Πνιγήκαμε μέσα σε μια κουταλιά φόβο, ταραχθήκαμε από τα ψηλά κύματα που στο πρόσωπο μας χτυπούσαν και ανελέητα απειλούσαν από παντού.

Το καράβι ήταν έτοιμο να βουλιάξει αλλά τότε... "καὶ διεγερθεὶς ἐπετίμησε τῷ ἀνέμῳ καὶ εἶπε τῇ θαλάσση· σιώπα, πεφίμωσο. καὶ κόπασεν ὁ ἄνεμος, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τί δειλοί ἐστε οὕτω; πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν; (Κατά Μάρκον 4,39-40). Ο Χριστός ενώ κοιμόταν, σηκώθηκε ατάραχος κι επετίμησε τον άνεμο και διέταξε τη θάλασσα να σωπάσει και να γαληνέψει, όπως και έγινε.

Μα η θλιβερή διαπίστωσή Του έμεινε να μας ελέγχει, να μας αφήνει ξανά αναπολόγητους μπροστά στον τόσο τρόμο και την απιστία, στην έμπρακτη προδοσία μας: " Γιατί φοβηθήκατε, γιατί δειλιάσατε ενώ κοντά Μου είδατε τόσα θαύματα; Γιατί δεν έχετε έστω έναν κόκκο σινάπεως πίστης Σ' εμένα;"

Ωραία λοιπόν τα λόγια μα δεν αρκούν, γιατί μιλούν πιο δυνατά και βεβαιώνουν πιο φανερά οι πράξεις. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, λέει ο λαός. Κι αν ο καπετάνιος δεν είναι ο Χριστός, είναι βέβαιο πως θα μας καταπιεί ο βυθός. Η κρίσιμη ώρα είναι όχι της νηνεμίας και της ηρεμίας αλλά του πειρασμού και της τρικυμίας. Εκεί είναι που μετριούνται οι αντοχές μας, αποκαλύπτεται το θάρρος ή ο φόβος, η ροπή της ψυχής, η διάθεση της καρδιάς, η πίστη ή η απιστία μας.

Αλέξης Αλεξάνδρου