Έφθασαν τα Χριστούγεννα! Η σκέψη όλων στρέφεται προς την τόσο προσφιλή Εορτή της Γεννήσεως του Χριστού. Πανηγυρίζουμε , εορτάζουμε τη θεία ενανθρώπηση, του Θεού τη συγκατάβαση.Ο καθένας βέβαια με τον δικό του τρόπο προσεγγίζει τη λαμπρή αυτή Εορτή της Χριστιανοσύνης και με το δικό του βλέμμα την ατενίζει. Άλλοι θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια , αναπολώντας τις όμορφες οικογενειακές στιγμές, με τα δώρα, με τα τραγούδια, με τις επισκέψεις, με την παιδική αθωότητα και θέλοντας να γυρίσουν τον χρόνο πίσω... Έτσι, συναισθηματικά την προσεγγίζουν. Άλλοι εμπορικά, με περισσότερη εργασία και κέρδη, μάλιστα φέτος που η οικονομία μας δοκιμάζεται. Άλλοι δε βαθύτερα, πνευματικότερα, θέλοντας να ζήσουν αληθινά το νόημα της μεγάλης Εορτής.

Πράγματι και μόνο να ατενίσει κανείς την εικόνα της θείας Γεννήσεως και να αφήσει τη σκέψη του ελεύθερη να στοχασθεί, έχει πολλά μηνύματα να λάβει και να διδαχθεί. Αυτή τη φορά ας μας συγκινήσει η πτωχεία και η ταπείνωση του θείου Βρέφους.Το όλο γεγονός της θείας ενανθρωπήσεως,όπως εικονίζεται στην ορθόδοξη αγιογραφία,παρουσιάζεται με απλότητα μοναδική. Απλότητα σε όλο της το μεγαλείο. Απλά λοιπόν, αθόρυβα, <<ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου>>, γεννιέται ο Θεός μέσα σ'ένα σπήλαιο, γεννιέται ο Βασιλιάς μέσα στη σιωπή,χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες ,γεννιέται ο Λυτρωτής σε μια φάτνη άλογων ζώων. Κοντά Του λιγοστά πρόσωπα, η Παναγία Μητέρα, ο προστάτης Ιωσήφ. Κάποιοι ακόμη ποιμένες της Βηθλεέμ με απλοϊκές καρδιές δέχονται το μήνυμα του Αγγέλου και σπεύδουν να προσκυνήσουν. Τόσο ήσυχα και απλά εισέρχεται στην ιστορία του κόσμου ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού.

Αυτή την απλότητα τη συνοδεύει η πτωχεία. Εικονίζονται όλα λιτά, όλα φτωχικά. Αυτός που αναπαύεται στα Χερουβίμ, ανακλίνεται ως Βρέφος σε μια φάτνη άλογων ζώων. Αυτός, μπροστά στον Οποίο υποκλίνονται με φόβο και δέος ουράνια και επίγεια και καταχθόνια, ξαπλώνει τυλιγμένος σε φτωχικά σπάργανα. Απόρησαν οι Μάγοι της Ανατολής, οι οποίοι Βασιλιά αναζητούσαν, αλλά δεν βρήκαν παλάτι, βασιλική φρουρά, τιμές και δόξα. Τόσο υπέροχα περιγράφει την έκπληξή τους ο υμνογράφος στο τροπάριο της Υπακοής του εόρτιου Όρθρου: <<...δι'αστέρος  τους  Μάγους καλέσας ους και κατέπληττεν, ού σκήπτρα και θρόνοι, αλλ'εσχάτη πτωχεία τί γάρ ευτελέστερον σπηλαίου; τί δέ ταπεινότερον σπαργάνων; εν οις διέλαμψεν ο της Θεότητός σου πλούτος, Κύριε δόξα σοι>>. Δηλαδή: Αυτοί (οι Μάγοι) εξεπλάγησαν, εντυπωσιάσθηκαν, όχι από σκήπτρα και θρόνους, αλλά από την έσχατη πτωχεία. <<Διότι τί είναι πιο ευτελές από το σπήλαιο; Καί τί πιο ταπεινό από τα σπάργανα; Αλλά σε αυτά έλαμψε ο πλούτος της Θεότητός σου, Κύριε δόξα σοι>> .

Γι'αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος αναφωνεί: <<Τί δε είπω, η τί λαλήσω; Tέκτονα και φάτνην ορώ, και βρέφος, και σπάργανα, λοχόν παρθένου των χρειών έρημον, όλα πτωχείας εχόμενα, όλα πενίας γέμοντα. Είδες πλούτον εν πενία πολλή; πώς πλούσιος ων δι'ημάς επτώχευσε; πώς ούτε κλίνην, ούτε στρωμνήν είχεν, αλλ'επί ξηράς έρριπτο φάτνης;>> Δηλαδή: Τί να πώ και τί να λαλήσω; Μαραγκό βλέπω και φάτνη, Βρέφος και σπάργανα, Παρθένο λεχώνα χωρίς ούτε τα απαραίτητα' όλα μέσα στη φτώχεια, όλα μέσα στην ανέχεια. Είδες πλούτο μέσα στην τόση φτώχεια; Πώς, ενώ είναι πλούσιος, επτώχευσε για μας; Πώς δεν είχε ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα, αλλά μέσα σ'ένα αχυρένιο παχνί είχε τοποθετηθεί; (ΕΠΕ 35, 484).Όλα δε αυτά - η απλότητα, η πτωχεία του πλούσιου Θεού - τί φανερώνουν; Την άπειρή του συγκατάβαση , την ταπείνωσή του, την κένωση του Θεού Λόγου. Σπήλαιο, φάτνη, σπάργανα είναι δείγματα της άκρας ταπεινώσεως  Εκείνου, ο Οποίος, αόρατος κατά τη θεία του φύση, γίνεται ορατός <<εν σαρκί>> για χάρη του ανθρώπου.

Μέσα σε λίγες λέξεις ο απόστολος Παύλος περικλείει όλο αυτό το ανεξιχνίαστο μυστήριο της άμετρης συγκαταβάσεως και απερινόητης κενώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, που εορτάζουμε τις ημέρες των Χριστουγέννων. <<Δι'ημάς επτώχευσε πλούσιος ών>>, γράφει (Β'Κορ.η'9). Για μας επτώχευσε ο Θεός, ενώ ήταν πλούσιος λόγω του άπειρου μεγαλείου της Θεότητός του.Πώς να μη συγκινηθεί η ψυχή; Πώς να μη δακρύσουν τα μάτια μπροστά στην εικόνα της γεννήσεως του Θεού και Σωτήρος μας; Ανέκφραστο, ακατάληπτο μυστήριο η θεία Ενανθρώπηση. Ανέκφραστα , ακατάληπτα και απερινόητα είναι όλα αυτά για τον φτωχό και αδύναμο άνθρωπο. Γι'αυτό μαζί με τον ιερό υμνωδό αναφωνούμε: <<Προσκυνούμεν σου την γένναν, Χριστέ>>, παίρνοντας μέσα μας σταθερή την απόφαση να πιστέψουμε πιο πολύ ότι αυτό το αδύναμο Βρέφος είναι ο Κύριός μας και ο Θεός μας, ο παντοδύναμος Εξουσιαστής και Κυβερνήτης του κόσμου και της ιστορίας, ο Παντοκράτωρ.

Περιοδικό ''Ο Σωτήρ''