Γιατί δουλεύεις τόσο πολύ; Θα σου δώσουν κάποιο βραβείο; Όχι, γιατί αν μου το έδιναν δεν θα δούλευα τόσο. Ο έπαινος, η αμοιβή, το βραβείο αποτελούν κίνητρα της προσπάθειας των περισσοτέρων ανθρώπων. Ικανοποιούν ψυχολογικές, παιδαγωγικές και πρακτικές και οικονομικές ανάγκες. Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την ωφελιμότητα τους και ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του ανθρώπου.

Αλίμονο όμως αν ο άνθρωπος παραμείνει σ’ αυτή την ωφελιμοθηρική στάση. Ακόμα κι όταν η αμοιβή είναι ο «παράδεισος», ο άνθρωπος αδικεί τον εαυτό του κατάφορα. Ο Θεός εργάζεται και κινείται μόνο από αλήθεια και αγάπη. Ποτέ από συμφέρον. Ποτέ για επαίνους και αμοιβές. Θα είναι αντίφαση αν δεν ισχύει και για την εικόνα της που πορεύεται στο «καθ’ ομοίωση». Όσο περισσότερο ωριμάζουμε, τόσο πιο πολύ αποδεσμευόμαστε από την «αμοιβή». Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε γιατί αυτό είναι η αλήθεια. Αυτό είναι το φυσικό μας. Αυτό είναι το ήθος μας. Έξω από αυτό δεν έχει νόημα η ζωή μας, επομένως και καμιά ωφελιμοθηρική αμοιβή. Η αμοιβή σε τελευταία ανάλυση είναι συναλλαγή. Γι’ αυτό φθείρει το ανθρώπινο πρόσωπο, όταν κινείται ωφελιμιστικά. Αλλοιώνει την ύπαρξή μας.

Πλαστήκαμε από αγάπη και για αγάπη. Όχι από συμφέρον και για συμφέρον. Η αμοιβή δεν μπορεί να καλύψει το ανθρώπινο πρόσωπο, που είναι πέρα από κάθε αμοιβή. Η ωραιότερη «αμοιβή» είναι να μην αποβλέπουμε στην αμοιβή, αλλά στο βάθος της δουλειάς.

Τ.Κ