Όνειρο ζωής για τον Ορέστη ήταν το ταξίδι στον Ιορδάνη ποταμό στους Αγίους Τόπους. Ένιωθε μέσα του ενοχές για τις επιλογές που τον έκαναν να φαίνεται στα μάτια όλων απόμακρος ιδιοτελής χαρακτήρας. Η μοναξιά που βίωνε ήταν ανυπόφορη και ένιωθε ότι βρισκόταν σε αδιέξοδο. Σε αυτό το ταξίδι είχε τις ελπίδες του για εσωτερικό φωτισμό από τα σκοτάδια που κυρίευσαν την ψυχή του.

Φόρεσε τον λευκό χιτώνα και μαζί με άλλους προσκυνητές βαπτίστηκε στον Ιορδάνη Ποταμό σύμφωνα με το ιερό έθιμο ζητώντας την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Όμως δεν τα κατάφερε ν' απαλλαγεί από τις αμφιβολίες που είχε για τους ανθρώπους γύρω του. Επέστρεψε στην Ελλάδα προβληματισμένος. Είχε έναν φίλο ιερέα τον π. Ανανία. Εξομολογήθηκε σ' αυτόν τους προβληματισμούς του για το θαύμα που δεν έγινε. Ο Ιερέας άκουσε με πολύ προσοχή τον Ορέστη. Τον καθησύχασε και του εξήγησε πως η αναζήτηση του Θεού προϋποθέτει εμπιστοσύνη στον Θεό. Εκείνος θα μας βρει εφόσον πραγματικά το επιθυμούμε.

Η υπομονή και η συγνώμη είναι αυτό που καθημερινά μας ζητά ο Θεός να αγωνιστούμε. Κάθε πράξη αγάπης είναι θυσία ευπρόσδεκτη στο Θεό. Τα μάτια μας μπορεί να μην τον βλέπουν αλλά κάθε πονεμένος άνθρωπος που ευεργετείται από την αγάπη μας είναι ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Η σχέση μας με τον Θεό δεν είναι ούτε μαγική ούτε ανταποδοτική. Είναι σχέση που θεμελιώνεται στο μυστήριο του Σταυρού και της Ανάστασης. Στον Ιορδάνη ποταμό πήρες ευλογία για να ξεκινήσεις την πορεία για να συναντήσεις τον Θεό. Καλλιέργησε την πίστη σου με ταπεινοφροσύνη και αγάπη. Αυτά του είπε ο π. Ανανίας.

Δ.Τ