Aὐξάνονταν ὁλοένα κάθε Κυριακὴ πρωῒ οἱ ἐπαῖτες στὰ σκαλιὰ τοῦ Ναοῦ. Ἄλλος ἐπιδεικνύοντας τὰ φάρμακά του, ἄλλος μὲ ἕνα μωρὸ στὴν ἀγκαλιά, ἄλλος ἐμφανῶς τοξικομανής... Μιὰ κοπελιὰ ἀνέβαινε τὰ σκαλιά. «Νὰ χαρεῖς κοπέλα μου... δὲν θέλω λεφτά, κάτι νὰ φάω μόνο...». Ὁ ἐπαίτης, μεσήλικας, μὲ ροῦχα καὶ ἀξιοπρέπεια ξεφτισμένα. Ἡ κοπέλα κοντοστάθηκε. «Δυὸ λεπτά», τοῦ εἶπε καὶ κατέβηκε τὰ σκαλιά. Πῆγε μέχρι τὸν φοῦρνο στὴν γωνία. Πῆρε δύο τυρόπιτες κι ἕνα καρβέλι ψωμί. «Νὰ πάρε», τοῦ λέει ἐπιστρέφοντας.

«Κάτι γιὰ τώρα καὶ τὸ ψωμὶ γιὰ μετά».Τὴν σκηνὴ τὴν εἶδε ἕνας τοξικομανής. Εἶπε νὰ δοκιμάσει κι αὐτὸς τὴν τύχη του. «Ρὲ κοπέλα...», εἶπε μὲ βλέμμα χαυνωμένο, «μήπως σοῦ περισσεύει κάνα τσιγάρο;». Ἡ κοπελιὰ βάζει τὸ χέρι στὴν τσέπη. Ξανά. «Δὲν καπνίζω, ἀλλὰ πάρε νὰ ἀγοράσεις». «Δὲν θὰ μοῦ δώσει, ρὲ κοπέλα, ὁ περιπτεράς, εἴμαστε τσακωμένοι...». Ἡ κοπελιὰ ἔκανε καὶ πάλι στροφή.  Τὸ περίπτερο ἦταν ἕνα τετράγωνο παρα- κάτω... Στὸν γυρισμό, ἐκείνη ἡ γριούλα ποὺ ἦταν καθισμένη στὰ σκαλιὰ τοῦ Ναοῦ ζήτησε τὸ φάρμακό της.

«Μήπως σοῦ βρίσκεταιστὸ σπίτι κάνα τέτοιο, κόρη μου;», τῆς εἶπε δείχνοντάς της τὸ ἄδειο κουτάκι. «Ὄχι γιὰ τώρα, ὄχι γιὰ τώρα... μὴ σὲ βάζω σὲ κόπο... τὴν ἄλλη Κυριακὴ μοῦ τὸ φέρνεις». Ἐν τούτοις, ἡ κοπελιὰ κίνησε καὶ πάλι. Τρίτη φορά. Χρειάστηκε νὰ πάρει ἁμάξι γιὰ τὸ φαρμακεῖο ποὺ διημέρευε.  Ἦταν τέσσερα τετράγωνα παρακάτω -τὸ εἶχε προσέξει καθὼς ἐρχόταν. Τὴν ὥρα ποὺ ἔμπαινε ἐν τέλει στὸν Ναό, ὁ Ἱερέας κή- ρυττε... Ἐλεεινολογοῦσε ὅσους ἀργοῦν στὴν Θεία Λειτουργία καὶ χάνουν τὸ Εὐαγγέλιο. «Κι εἶναι καὶ τοῦ “Καλοῦ Σαμαρείτη” σήμερα...», ἔλεγε μὲ ὕφος παρεξηγημένο...

Βασίλης Ἀργυριάδης, Ὅσο μπορεῖς, Μικρὸ Γεροντικὸ Πόλεων