Πολλές φορές κολλάμε σε πρόσωπα ή σε αντικείμενα των οποίων η επιθυμία μετατρέπεται σε πάθος. Άλλες φορές μπορεί να κολλήσουμε στην αρετή μας, στην άσκησή μας ως σκοπό της ζωής μας. Άλλος δηλαδή κολλάει στην πορνεία, άλλος κολλάει στην παρθενία, άλλος στην γαστριμαργία άλλος στην νηστεία, άλλος στην αργολογία άλλος στην σιωπή. Ό,τι γίνεται αποκομμένο από την αναζήτηση της Χάρης μετατρέπεται σε κόλλημα πνευματικό. Και τα κολλήματα που μας ρίχνουν σε πάθη τα καταλαβαίνουμε σχετικά εύκολα, θέλει όμως πολύ προσοχή, στα κολλήματα εκείνα που φορούνε τον μανδύα της ευλάβειας και της αρετής.
Να αναφέρω και ένα παράδειγμα (ελπίζω να μην παρεξηγηθώ): Κάποιοι είναι κολλημένοι με το Άγιο Όρος. Δηλαδή, αναπαύονται στο Άγιο Όρος, επισκέπτονται γέροντες, μοναστήρια, σκήτες και απομακρυσμένους ασκητές και από την άλλη όταν φεύγουν από το Άγιο Όρος δεν συμμετέχουν σε καμία λατρευτική σύναξη στην ενορία τους. Αυτό είναι η απόδειξη ότι η ευλάβεια προς το περιβόλι της Παναγίας, ουσιαστικά δεν τους κάνει καλό, αλλά τους βλάπτει.
Διηγούνται στους φίλους τους με ενθουσιασμό τις γνωριμίες που κάνανε με γεροντάδες καπνίζοντας το τσιγαράκι τους καθώς βλέπουνε το Κυριακάτικο ντέρμπι στην καφετέρεια της γειτονιάς τους. Και μένουνε μόνο σ'αυτό. Νιώθουνε μία ιερή υπερηφάνεια ως χριστιανοί (ως Έλληνες) που ξέρουνε μοναχούς και ασκητές, ή που πήγανε στην κορυφή του Άθωνος...
Τους έχει κολλήσει ο νους στο Άγιο Όρος, κάτι που από μόνο του δεν είναι μεμπτό, αλλά γίνεται κακό διότι το κόλλημά τους αυτό γίνεται η αιτία να απαξιώνεται η ενορία τους, η τοπική Εκκλησία στην οποία ανήκουν, έτσι λοιπόν, ενώ πηγαίνουν στο Άγιο Όρος και κάνουνε οδοιπορίες στα μικρά μονοπάτια του Άθωνος από την άλλη δεν εξομολογούνται, δεν νηστεύουν, δεν μελετούν το λόγο του Θεού, δεν εκκλησιάζονται, δεν εγκρατεύονται. Αυτοαποκαλούνται "αγιορείτες" ενώ η ζωή τους είναι κοσμική, άδικη, αντιεκκλησιαστική.
"Εγώ πάτερ, πηγαίνω στο Άγιο Όρος συνέχεια", μου έχουνε πει. Και όταν τον ρώτησα, "εγώ ποτέ δεν σας έχω δει στην ενορία την Κυριακή", η απάντηση που πήρα ήταν απογοητευτική "πάτερ, τις Κυριακές πηγαίνω για κυνήγι...". Νομίζω, καλό είναι να καταλάβουμε ότι ένας πρέπει να είναι το κόλλημά μας, ο Χριστός. Ούτε συγκεκριμένοι τόποι, ούτε κάποιος γέροντας, ούτε η αμαρτία μας, ούτε η αρετή μας θα μας σώσουν. Ο Χριστός, μόνο Αυτός. Αν φας κόλλημα με τον Χριστό, θα σου έρθει το νόημα, ή μπορεί και το ανάποδο.