Στὶς 15 Νοεμβρίου στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀρχίζει ἡ Σαρακοστὴ τῶν Χριστουγέννων. Ἡ κεντρικὴ ἔννοια τῆς Σαρακοστῆς αὐτῆς εἶναι ἡ Ἔλευση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναρωτηθοῦμε:  «Μήπως ὁ ὅρος Ἔλευση δὲν εἶναι παρὰ ἕνα ἁπλὸ σύμβολο, ἀφοῦ τελικὰ ὁ Χριστός, ὄχι μόνον ἔρχεται μέσα μας κάθε στιγμή, ἀλλὰ καὶ κατοικεῖ ἐντός μας;». Ὡστόσο, τὸ γεγονὸς τῆς διαρκοῦς Πα- ρουσίας Του μπαίνει κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ σὲ μία ἰδιαίτερη φάση· ἀποκτᾶ χαρακτῆρα ἐντατικό. Μᾶς προσφέρεται ἡ ξεχωριστὴ χάρη τῆς Γέννησής Του. Ἦταν πάντοτε παρὼν δίπλα μας, ἀλλὰ ἡ περίοδος αὐτὴ μᾶς ἐπι- τρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε πιὸ ζωηρὰ καὶ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ αὐτὴν τὴν Παρουσία. Ὁ Ἰησοῦς ἦταν κοντά μας καὶ μέσα μας. Τούτη τὴν περίοδο ὅμως Τὸν βλέπουμε ὡς τὸν «Ἐρχόμενο», Αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ μείνει μαζί μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἀκόμη στενότερη σχέση μαζί Του.

Ἡ προσευχή μας, κατὰ τὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς Τεσσαρακοστῆς, θὰ μποροῦσε νὰ συνοψισθεῖ σὲ μία μόνο λέξη: «Ἔρχου!». Εἶναι τὸ «Ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ!» μὲ τὸ ὁποῖο τελειώνει ἡ Ἀποκάλυψη. Ἂν προφέρουμε αὐτὸ τὸ κάλεσμα μὲ εἰλικρίνεια καὶ ζῆλο, τότε γίνεται ἀληθινὴ ἀσκητικὴ προσπάθεια. Πραγματικά, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ προσμονὴ τοῦ Κυ- ρίου αὐξάνουν μέσα στὴν καρδιά μας. Κάθε μέρα τῆς Σαρακοστῆς, αὐτὸ τὸ «Ἔρχου!» μᾶς γεμίζει ὅλο καὶ περισσότερο, προφέρεται μὲ μεγαλύτερη ἔνταση, καὶ διώχνει μακριὰ τοὺς λο- γισμούς, τὶς νοερὲς εἰκόνες, τὰ πάθη ποὺ εἶναι ἀσύμβατα μὲ τὴν Ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ «Ἔρχου!» μᾶς καθαρίζει καὶ μᾶς φλο- γίζει. Θὰ μποροῦσε νὰ δώσει τὸ ἰδικό του ἰδιαίτερο χρῶμα στὴν προσευχή μας. Μακάρι νὰ μπορέσουμε, κάθε μέρα τῆς Τεσσαρακοστῆς αὐτῆς, νὰ προφέρουμε τὸ κάλεσμά μας πρὸς τὸν Κύριο μὲ τρόπο ὅλο καὶ λιγότερο ἀτελῆ!

Τὸ ἔχουμε ἤδη πεῖ. Ὁ ὅρος «Ἔλευση» σηματοδοτεῖ ἐδῶ ἐντατικότερη προσπάθεια νὰ οἰκειοποιηθοῦμε τὴν αἰώνια Παρουσία Του. Ἡ προσευχή μας «Ἔρχου!» θὰ μποροῦσε νὰ μεταφραστεῖ ὡς ἑξῆς: «Θὰ ἤθελα νὰ Σὲ νιώθω μέσα μου! Θὰ ἤθελα ὅλος ὁ κόσμος νὰ νιώθει τὴν Παρουσία Σου!». Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται, ἢ καλύτερα Αὐτός, τοῦ Ὁποίου τὴν Παρου- σία ἐπιθυμοῦμε νὰ γευόμαστε πιὸ συνειδητά, μπορεῖ νὰ παίρνει ποικίλες ὄψεις. Ἡ Δύση φαίνεται, ὅτι προτιμᾶ νὰ περιμένει μᾶλλον τὸν Βασι- λιά, τὸν Μεσσία, τὸν Κυρίαρχο καὶ ταυτόχρονα τὸν Ἐλευθερωτή. Ἔχουμε ἐδῶ τὴν γόνιμη ἰδέα τῆς προσμονῆς τοῦ Μεσσία, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἑβραϊκὴ Συναγωγή. Στὴν περίπτωση αὐτή, γιὰ νὰ προετοιμασθοῦμε νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Ἰησοῦ ὡς Βασιλέα καὶ Λυτρωτή, χρειάζεται νὰ διατηροῦμε μέσα μας τὴν ἐσωτερικὴ στάση της ὑπακοῆς:  δὲν θέλω πιὰ νὰ ἔχω δικό μου θέλημα, θέλω νὰ εἶμαι στὶς προσταγές Σου· «Ἔρχου!», λοιπὸν Ἐσὺ ποὺ εἶσαι πιὸ δυνατὸς ἀπὸ μένα καὶ ἐγὼ Σὲ ἀναγνωρίζω ὡς Κύριό μου!

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶδε στὴν Σαρακοστὴ πρὸ τῶν Χριστουγέννων περισσότερο τὴν προσμονὴ τοῦ Φωτὸς ποὺ θὰ ἀνατείλει. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ συμπίπτει μὲ τὴν νίκη τοῦ Φωτὸς ἐπὶ τοῦ σκότους, ὅπως αὐτὸ παρατηρεῖται στὴν φύση: ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα καὶ μετά, οἱ ἡμέρες σιγά-σιγὰ μεγαλώνουν. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ἰδικά μας ἐσωτερικὰ σκοτάδια· θὰ διαλυθοῦν μὲ τὴν ἔλευση Ἐκείνου ποὺ εἶναι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου. Ἡ προσμονὴ τῶν Ὀρθοδόξων τείνει κυρίως πρὸς τὰ Θεοφάνεια, τὴν Ἑορτὴ «τῶν Φώτων», ἐνῶ ἡ προσμονὴ τῶν ὑπολοίπων Ὁμολογιῶν τείνει πρὸς τὴν Γέννηση, Ἑορτὴ τῆς Ἐνανθρώπησης καὶ Σάρκωσης τοῦ Κυρίου. Γιὰ νὰ προετοιμάσουμε τὴν νίκη τοῦ Φωτός, ὀφείλουμε, κατὰ τὴν προπαρασκευαστικὴ αὐτὴ περίοδο, νὰ ἀνοιχτοῦμε ὅσο περισσότερο γίνεται σ᾿ αὐτὸ τὸ Φῶς, «ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχό- μενον εἰς τὸν κόσμο». Νὰ ἐξετάσουμε τὸν ἑαυτό μας ὑπὸ τὸ φέγγος αὐτοῦ τοῦ ἐσωτερικοῦ φωτὸς καὶ νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ καθοδηγεῖ τὶς καθημερινές μας πράξεις. Νὰ ζήσουμε μέσα σὲ μία ἀτμόσφαιρα ὑπακοῆς, ἀληθείας καὶ εἰλικρινείας.

Ἡ Σαρακοστὴ τῶν Χριστουγέννων ἔχει μεγάλη ἐσχατολογικὴ σημασία. Μᾶς θυμίζει τὴν Δευτέρα Παρουσία στὸ τέλος τῶν αἰώνων καὶ τὸν προσωπικὸ χαρακτῆρα τῶν πραγμάτων αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἡ ἐσχατολογία ὅμως δὲν εἶναι γόνιμη, παρὰ μόνον ὅταν ἐσωτερικεύεται καὶ ἐφαρμόζεται στὴν προσωπική μας ζωή. Ἡ δόξα τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας πρέπει πρῶτα νὰ προ- τυπωθεῖ διὰ τῆς Ἐλεύσεως τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κάθε ἄνθρωπο ξε- χωριστὰ καὶ διὰ τῆς Ἀνατολῆς τῆς Ἡμέρας ἐκείνης ποὺ θὰ φωτίσει τὴν ἰδική μας σκοτεινὴ νύχτα.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗ