Κάποτε τον επισκέφθηκε τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αιγίνης ένας αρχιμανδρίτης. Έγινε ο χαιρετισμός της αγάπης, του φίλησε το χέρι ο κληρικός κι ο Γέρο­ντας τον ρώτησε αν πίστευε ότι υπάρχει Θεός. Ο αρχιμανδρίτης θύμω­σε πάρα πολύ απ’ αυτήν την ερώτηση και του είπε:

-Σ’ εμένα το λες αυτό, Γέροντα; Εγώ είμαι προϊστάμενος σε ναό, με πέντε ιερείς και δύο διακόνους. Κάνω ομιλίες, κάνω Κατηχητικά, έχω τόσα πνευματικοπαίδια.

Ο Γέρων Ιερώνυμος δεν απάντησε. Τον πήρε μέσα κι εκεί έγν« μεταξύ τους ο εξής διάλογος:

-Από το «τά σά έκ των σών» μέχρι το «δι’ εύχών» είσαι μόνος στο ιερό ή έχεις και παρέα;

-Πολλές φορές έχω και πνευματικά μου τέκνα, Γέροντα.

-Τους μιλάς καθόλου;

-Βέβαια. Όταν βρω χρόνο, τους λέω κάποια κουβέντα για ωφέ­λεια.

-Να, παιδί μου, γιατί δεν πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός. Διότι αν πί­στευες, μπροστά στα Τίμια Δώρα και μετά τη μετουσίωση, το στόμα σου θα το είχες κλειστό. Ο αρχιμανδρίτης έμεινε άναυδος. Πήρε ένα δυνατό δίδαγμα και ω­φελημένος αναχώρησε.

Δ.