Ο ερχομός του Νέου Χρόνου είναι πάντα λόγος χα­ράς καί πανηγυρισμού. Η Πρωτοχρονιά κρύβει μέσα της τό άγγελμα της ελπίδας καί της προσμονής για μιά ζωή ομορφότερη, γιά ενα κόσμο ώραιότερο, γιά μιά προσωπική πορεία επιτυχέστερη. Όμως, τήν πορεία τής ζωής μας δεν θά κρίνη ή αισιόδοξη βλέψη ή τό ευχετήριο, θά κρίνη ό όρθός προσανατολισμός. Η ορθή τοποθέτηση απέναντι στή ρέουσα πραγματικότητα. Με τον προβληματισμό πού φέρνει γιά τό νόημα τής ζωής —σέ συσχέτιση μέ τό περιωρισμένο του επίγειου βίου— ή πρώτη του έτους, κινητοποιεί τήν σκέψη γιά μιά σωστότερη τοποθέτηση μέσα στον κυκεώνα τής κοσμι­κής οχλοβοής καί αβεβαιότητας. Καί αμέσως προβάλ­λει επιτακτικά γιά όλους μας τό ερώτημα: Πώς θά κερ­δίσουμε τόν καινούργιο χρόνο; Πώς θά αναπληρώσου­με τά «υστερήματα» τών σφαλμάτων ή παραλείψεων του πε ρασμένου; Πώς θά άποφύγουμε τυχόν νέα ατοπήματα  ή άποτυχίες; Πώς μ’ ενα λόγο, θά δικαιώσουμε τούς  πόθους καί τις προσδοκίες μας; Φυσικά —καί αυτό είναι βασικό καί αναμφισβήτητο- «εξαγοραζόμενοι τόν καιρόν». ’Εκμεταλλευόμενοι σωστα τον χρόνο,κυριαρχούντες στην πορεία μας μέ τό πνεύμα και τη θέληση  καί μη κυριαρχούμενοι από ψευδεπίγραφα απτηλά θέλγητρα. Ποιος όμως θα μας   υποδείξει τόν τρόπο τής σωτήριας εξαγοράς;Οι χρεωκοπημένες θεωρίες του ύλισμού και του σαρκικού εθδαιμονισμού;Οι μεγαλοιδεατισμοί των κοσμικών διακρίσεων και κατακτήσεων; Ή μανία των υλικών απολαύσεων καί των τεχνολογικών ανέσεων; Η φρενίτιδα τής οικονομικής «υπεροχής» καί του άκοπου κέρδους;

Είναι ευτύχημα ότι ή Πρώτη του Χρόνου συνδέεται μέ τό όνομα μιας αληθινά μεγάλης ηθικής φυσιογνω­μίας. Ενός άνδρα, πού ή ιστορία εχει προσδώσει τον τί­τλο του «Μεγάλου». Γιά την εξαγορά, λοιπόν, του χρό­νου, την επιτυχή χρήση του, την ασφαλή «κατάκτησή» του, πολλά θά είχε νά μάς πή ο «φωστήρ» τής Καισα­ρείας. «Η ζωή δεν μετριέται με τό μήκος της, άλλά μέ τό περιεχόμενό της» είχε πή ό Λαμαρτίνος. Άν αύτό είναι αλήθεια, τότε ή παρουσία του μεγάλου Ιεράρχη στό κατώφλι του Νέου Χρόνου, παίρνει την θέση φωτει­νού οδοδείκτη, καθοδηγητικού  γιά την πορεία μας καί σωστικού γιά τήν ύπαρξή μας. Η  πολύπλευρη καρποφορία του (πνευματική, συγ­γραφική, ποιμαντική, φιλανθρωπική) —έκφραση μιας, λιγόχρονης πονεμένης ζωής μόλις σαράντα οκτώ ετών— καλύπτει όχι μόνο τήν εποχή του, άλλά καί όλο τό φά­σμα τών μετέπειτα αιώνων μέχρι σήμερα. Δεν θά αρκούσαν ολόκληροι τόμοι βιβλίων γιά τό εργο του. Άν δίκαια λέχτηκε γιά τούς ’Αποστόλους ότι «ποτέ τόσοι λίγοι δεν πέτυχαν τόσα πολλά», ανάλογα θά μπορούσε νά λεχτή γιά τον σοφό Καππαδόκη ότι ποτέ μιά τόσο λιγόχρονη ζωή δέν πρόσφερε τόσο μακρόπνοη δημιουρ­γία.. «Δείξον μοι τήν πίστιν σου έκ τών έργων σου» παραγγέλλει ή Γ ραφή. Ό πολύπαθος άπό τό σαράκι τής αρρώστειας καί τις θλίψεις τής ζωής Επίσκοπος Βασί­λειος, έδειξε τήν πίστη του όσο λίγοι: μέ τήν διάπυρη αγάπη του, μέ τό πνεύμα τής θυσίας του, μέ τό φιλάν­θρωπο εργο του. Έμβλημα καί πράξη τής ζωής του, τό Παύλειο σύνθημα: «Πίστις δι’ αγάπης ένεργουμένη». Ποιό άλλο πρότυπο μόχθου καί τίμιας έξαγορας του χρόνου θά μπορούσε νά μας έμπνευση; Ποιό άλλο έμπρακτο κήρυγμα θά μπορούσε νά μας συγκινήσει;

Τον καιρό τής Γαλλικής Επανάστασης, βρισκόταν στις φυλακές τής Βαστίλλης ενας άγιος ιερεύς όνόματι Φρανσουά Μπιγιόν μαζί μέ τον κόμητα ντέ Λουζέν, πού άλλοτε ήταν άπιστος και άσωτος, άλλά μέ τήν συμβολή του ιερέα είχε γίνει πιστός. Κάποτε, λοιπόν, πήγε ενας γνωστός νά έπισκεφτή τον Ιερέα και φεύγοντας τον ρώ­τησε άν θέλει νά του φέρη κάτι. «Ναι, μιά «Μίμηση του Χριστού»(πνευματικό βιβλίο) αποκρίθηκε εκείνος. «Σεις, κύριε, ρώτησε στή συνέχεια τον κόμητα, τί θέλετε;». «Έγώ, τίποτα», απάντησε αυτός. Καί δείχνοντας τον ιερέα πρόσθεσε: «Έχω τήν μίμηση του ΧρΙστού ζωντανή μπροστά μου» ! Αυτή τήν «μίμηση» ας εγκολπωθούμε κι’ εμείς στο πρόσωπο του μεγάλου πνευματικού πατέρα καί Ιεράρ­χη. Η τοποθέτησή του στην είσοδο τοϋ χρόνου κρύβει μιά πολύτιμη ευκαιρία: Τήν ευκαιρία του ορθού προσα­νατολισμού. Τής σωστής πορείας στο λιγόχρονο τής ζωής αυτής. Καί θάταν, στ’ άλήθεια, αποκαρδιωτικό, μέ­σα στο χάος τής σημερινής ανασφάλειας καί αβεβαιότητας, ν’ αφήση κανείς ανεκμετάλλευτη τήν θεόσδοτη αυτή ευκαιρία. Την μόνη, άλλωστε, ελπιδοφόρα καί σω­τήρια !..

Π.Π