Όλη μέρα 
κάνω βλακείες, 
ανοησίες, λάθη, αμαρτίες.

Μα έρχονται 
κι οι στιγμές 
που έχω
μια συναίσθηση για όλα αυτά. 

Και μια επίγνωση.

Και μετανιώνω.

Και σηκώνω 
τα μάτια μου 
ψηλά  κι αρχίζω πάλι. 

Γι’ αυτό είναι όμορφη η ζωή.

Διότι 
μου δίνει διαρκώς
λευκές σελίδες, 
να ξαναγράψω 
την αλφάβητο.

Κάθε μέρα 
απ’ την αρχή. 

Για περίπου 
90 χρόνια,  λευκές σελίδες, 
ξανά και ξανά. 

Κι ο Χριστός; Ω, Αυτός! 
Φως ατέλειωτο,  να λιώνει 
τη σκουριά μου  στο θεϊκό κορμί Του. 
Να σβήνει 
όλα τα λάθη μου 
με το γλυκό Του  Αίμα.