Mε καράβι μοιάζει η ζωή μας. Ένα καράβι που πλέει στα ανοιχτά του πελάγους και αποζητά ένα απάνεμο λιμάνι για να δέσει και να ρίξει άγκυρα. Κι αν όλα τα καράβια πλέουν, δεν είναι όλα το ίδιο. Άλλα μεγαλεπίβολα και γρήγορα, καρποί της σύγχρονης σκέψης, και άλλα πάλι γραφικά και στιβαρά προσπαθούν να ρίξουν άγκυρα στο παρελθόν και να μας θυμήσουν όσα προσπερνάμε και θυσιά­ζουμε στο βωμό της εξέλιξης. Ανάμεσα σε μηχανές και κατάρτια, πανιά και άλμπουρα ξεπροβάλουν μικρές και ασήμαντες οι βάρκες των ψαράδων· οι ψαρότρατες.  Θαρρείς πως είναι μικρές κουκίδες σπαρμένες στο Αιγαίο, αδύναμες να αντιμετωπίσουν τον καιρό και τις δυσκολίες, άγνωστες στους κοσμοπολίτες ταξιδευτές των πελάγων. Κι όμως αυτές είναι οι βάρκες που με αγώνα και κάματο αλιεύουν και γνωρίζουν τα πιο απόκρυφα μονοπάτια του βυθού και της θάλασσας.

Ριχτήκαμε κι εμείς στη θάλασσα. Ριχτήκαμε από τη στιγμή της γέννησής μας στον αγώνα για τη ζωή που μπορεί να έχει φουρτούνες, αλλά μας επιφυλάσσει τη ζεστασιά του ήλιου που τρεμοπαίζει σαν άλλος έναστρος ουρανός πάνω στη θάλασσα. Αυτόν τον ήλιο που ξέρει πότε και πώς να μας φανερώνει τους πιο όμορφους βυθούς και λιμάνια που όμοιά τους δε δύναται ουδείς να συναντήσει.  Τούτος ο ήλιος δεν είναι άλλος από τον Πλάστη μας, το Θεό. Το δίλημμα μας δεν είναι άλλο από το πιο σκαρί θα διαλέξουμε για να ταξιδέψουμε.

Δεν είναι τα χρήματα που αλλάζουν το πλοίο που επιβιβαζόμαστε. Είναι το ένδυμα που επιλέγουμε να φορέσουμε στην ψυχή και το νου μας. Προσπαθούμε να γίνουμε κυρίαρχοι της ζωής και το κάνουμε όχι μέσα από την ταπείνωση, αλλά μέσα από την προβολή και τον εγωισμό. Ως άλλοι καπετάνιοι δεν αφηνόμαστε στην ομορφιά της θάλασσας, αλλά σπαταλάμε τη ζωή μας στο φαίνεσθαι. Προσπαθούμε να κατασκευάσουμε ένα εντυπω­σιακό σκαρί, λες και μπορούμε να συναγωνιστούμε τη φύση σε ομορφιά. Στο τέλος όμως του ταξιδιού, θλίψη επέρχεται όταν καταλαβαίνουμε πως το σκαρί τούτο δεν είναι παρά ένα κομμάτι σίδερο παρατημένο στο μουράγιο του κόσμου κι εμείς ως καπετάνιοι ούτε τη θάλασσα αγναντέψαμε, ούτε τους συνταξιδιώτες μας αναπαύσαμε. Ίσως τότε να νιώσουμε πως ο εγωισμός είναι ένα καράβι ανεπιθύμητο στο λιμάνι της ζωής. Η ζωή θέλει να τραβάμε κουπί και όταν ο καιρός αντιστέκεται να αφήνουμε τον τιμόνι στον καρδιογνώστη Χριστό, που ξέρει πώς να μας κατευθύνει.

Άλλωστε, όταν το σκοτάδι πέσει και τα φώτα κλείσουν κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πολυτελές σκάφος από την απλή βάρκα. Όλα φέρουν ένα λυχνοστάτη και αυτός δεν είναι άλλος από την ψυχή μας. Όλοι κρατάμε τούτο τον ανεκτίμητο θησαυρό και είναι στο χέρι μας αν θα την πετάξουμε στο πέλαγος για να αλιεύσει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, ή αν θα την αφήσουμε να ζει στην ψευδαίσθηση του κόσμου που τίποτε δεν έχει να προσφέρει.

Τα λόγια ενός άσημου ψαρά, την ύπαρξη του οποίου αγνοούν οι σπουδαίοι του κόσμου τούτου, είναι τόσο ταιριαστά και μεστά: «Μέτρο ειν’ το δίκιο». Μέτρο όλων, λοιπόν, ο Θεός, ο μόνος δίκαιος κριτής που με την αγάπη Του μπορεί να μας ταξιδέψει και να σταθεί λυχνοστάτης φωτεινός που θα κάνει τα καράβια μας να ξεχωρίζουν στη σκοτεινιά του πελάγους και να χαράζουν πορεία με μία και μόνη κατεύθυνση, τον Παράδεισο. Κι αν ο Θεός έτσι έπλασε τούτο τον ευλογημένο τόπο, ικανό να μας κόψει την ανάσα όταν αντικρύζουμε τα ασύλληπτα κάλλη του, μόνο ένα δάκρυ θα μπορούσε να χωρέσει το μεγαλείο και την ομορφιά της αγάπης της περίβολου του Θεού.

''Πνευματική Πολιτεία''