O τόπος μας και οι άνθρωποί του μιλούν χρόνια τώρα και αναπνέουν για όσα ο τόπος τούτος έχει ζήσει  από τις γειτονιές που μεγαλώσαμε παιδιά, την εκκλησιά που πρωτοπατήσαμε τα πόδια μας, τους παππούδες μας που μας κράτησαν στα γόνατά τους μέχρι και τα ιστορικά μας μνημεία και τόπους. Όλα μιλούν και εξυμνούν παραδόσεις και αρχές, αξίες και ήθη. Όταν, όμως, εμείς παύουμε να θυμόμαστε, όταν εμείς παύουμε να ανακαλύπτουμε, όταν εμείς παύουμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας, τότε όλα τα παραπάνω χάνουν το νόημά τους.

Δυστυχώς, στα μάτια των παιδιών, ακόμη και τα δικά μας, τα ιστορικά μας μνημεία φαντάζουν άψυχα βράχια, οι παππούδες μας «απομεινάρια» άλλου χρόνου, οι εκκλησιές μας κύτταρα που δεν αναπνέουν και οι γεύσεις μας άνοστες αναμνήσεις. Στη θέση τους επιλέγουμε να φέρουμε ότι είναι γρήγορο και εύπεπτο, ότι δε θέλει κόπο και σκέψη. Έτσι, σιγά σιγά, ατροφεί η μνήμη μας. Κι όταν ατροφεί η μνήμη, ατροφούν και τα όνειρα, γιατί όταν δεν θυμάσαι από που έρχεσαι, πως να ανακαλύψεις που θες να πας;

Η περίοδος της Σαρακοστής ήρθε και μαζί της κάθε βδομάδα μέχρι την Ανάσταση, κάθε Κυριακή θα φέρει ενώπιον μας σημαντικές αναμνήσεις. Αναμνήσεις από εκείνες που γαλούχησαν γενιές και γενιές και τις κράτησαν ζωντανές μέσα σε κακουχίες, θλίψεις και πόνους. Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή κατακτώνται με κόπο και για να τα κατακτήσουμε, πρέπει πρώτα να τα ανακαλύψουμε και να διψάσουμε γι' αυτά. Θέλουμε να μας έχει ο Θεός καλά, αλλά πολλές φορές δεν γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός ο Θεός. Δε γνωρίζουμε τον πιο ζωντανό θησαυρό μας. Ο φίλιππος, όμως, αυτή την Κυριακή μας προσκαλεί, όπως και τον Ναθαναήλ, λέγοντας το «έρχου και ίδε», έλα και δες. Του ζητάει και μας ζητάει να γευτούμε την εμπειρία του Χριστού στις ζωές μας. Η Ορθοδοξία και η πίστη μας δεν είναι ούτε ιδεολογικά συστήματα, ούτε φιλοσοφίες. Η Ορθοδοξία είναι αυτό που βροντοφωνάζει το «έλα και

δες», είναι εμπειρία, βίωμα, τρόπος ζωής που κατακαίει την καρδιά και την ψυχή και τη φωτίζει. Τούτη τη μέρα στα χέρια μας θα κρατήσουμε εικόνες. Θα κρατήσουμε τους «παππούδες» μας και τις «γιαγιάδες» μας τους Αγίους, θα κρατήσουμε τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγγέλους. Θα κρατήσουμε εκείνους που είναι ζωντανό παράδειγμα του ειλικρινούς και απόλυτα δοτικού βιώματος της Ορθοδοξίας. Εκείνους που δίδαξαν μέσα από έργα και όχι μόνο λόγια ότι αν παραδώσεις την ζωή σου άνευ όρων στον Θεό σε περιμένει ο καλλίνικος στέφανος του παραδείσου.

Εμείς τι φοβόμαστε; Γιατί να χανόμαστε αριστερά και δεξιά σε τότες άλλες πληροφορίες και να μην κάνουμε το βήμα να έρθουμε και να δούμε. Να ανακαλύψουμε την Ορθοδοξία όχι σαν τυχαίοι επισκέπτες ενός μνημόσυνου ή γάμου, αλλά σαν ζωντανά μέλη, κομμάτια του ίδιου του οργανισμού και όχι ξένα σώματα. Η Σαρακοστή είναι ακόμη στην αρχή της, ας ανακαλύψουμε, για να μάθουμε, να μαθητεύσουμε, να ζωντανεύσουμε τη σχέση μας με τον Θεό και τελικά να ονειρευτούμε.

Π.Π