Πῶς μπορεῖ νά μήν κλάψει κανείς μπροστά στό θάνατο; Πῶς νά ἀποφύγει τά δάκρυα καί νά συγκρατήσει τόν πόνο τῆς ψυχῆς του μπροστά στόν ἀποχωρισμό ἀγαπημένων προσώπων; Καί ὅταν ὁ θάνατος ὁδηγεῖ στόν τάφο ὄχι ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, ἀλλά τό γλυκύτατο Ἰησοῦ, τόν ἀναμάρτητο Διδάσκαλο, τόν ὕψιστο καί φιλεύσπλαγχνο εὐεργέτη, εἶναι δυνατόν νά μήν κλαίει κανείς;

Γι' αὐτό καί ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἀφοῦ ἔκλαψε ἐνώπιον τοῦ σταυροῦ τοῦ Κυρίου προηγουμένως, κλαίει καί τώρα μπροστά στό ἀδειανό μνημείο, πού δέχθηκε τή ζωή τοῦ κόσμου. Πῶς, λοιπόν, νά μήν ἀπορήσει στήν ἐρώτηση τῶν ἀγγέλων «γύναι τί κλαίεις;» (Ἰω. Κ' 13).

Τί ἔπρεπε νά κάνει; Αὐτή δέ λογαριάζει κινδύνους. Αὐτή ὑπερπήδησε μεγάλες δυσκολίες. Αὐτή παραμέρισε τά πάντα γιά νά φθάσει μέχρι τοῦ τάφου. Αὐτή, μαζί μέ τίς ἄλλες Μυροφόρες, ξόδευσε χρήματα πολλά, καί ἀγόρασε ἀρώματα μέ τά ὁποῖα θά ἄλειβε ἅγιο καί καταπληγωμένο Σῶμα τοῦ Διδασκάλου. Καί Τώρα, πού στέκει μπροστά στό μνημεῖο, τί βλέπει; Ὁ τάφος κενός! Καί ὁ Κύριός της ἀπών; Ποιός Τόν πῆρε; Ποῦ Τόν ἔβαλαν; Ἡ ἀγωνία σφίγγει τήν καρδιά της. Τά δάκρυα ἀναβλύζουν ἄφθονα ἀπό τά μάτια της. Οἱ λυγμοί τή συνταράσσουν ὁλόκληρη. Τή στιγμή ἀκριβῶς αὐτή ἀκούει ἀπό τούς οὐράνιους ἐπισκέπτες τῆς γῆς.

«Γύναι, τί κλαίεις;» Ἦταν δυνατό νά μήν κλάψει; Τί κάνουμε ἐμεῖς μπροστά στό νεοσκαμμένο τάφο ἀγαπητῶν μας προσώπων. Τί κάνουν οἱ ἄνθρωποι μπροστά στό μνῆμα τοῦ θανάτου; Κλαῖνε καί θρηνοῦν. Κλαίει ἡ μητέρα τό θάνατο ἀγαπημένου παιδιοῦ. Κλαίει ὁ σύζυγος τή σύντροφο τῆς ζωῆς του, πού ἔφυγε νωρίς ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Κλαῖνε τά παιδιά τόν πρόωρο θάνατο ἀγαπητῶν τους γονέων. Κλαῖνε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μπροστά στό θάνατο. Γιατί εἶναι σκληρό πρᾶγμα ὁ θάνατος. Εἶναι κτύπημα ὀδυνηρό ἡ ἀπώλεια ἀγαπημένων προσώπων. Ποιά θέση μπορεῖ νἄχει στίς τέτοιες περιπτώσεις ἡ ἐρώτηση;

«Τί κλαίεις;»Καί ὅμως! Ἀπό ἐκείνης «τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων» τά πράγματα ἀλλάζουν. Καί τό ἐρώτημα «τί κλαίεις;» ἔχει πλέον τή θέση του, ἔχει ἔννοια καί οὐσία, ἄν τή στιγμή πού ἄκουε ἀπό τούς ἀγγέλους τήν ἐρώτηση αὐτή ἡ Μαρία γνώριζε τί ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ ἐκεῖνο τό ἐξαιρετικό πρωϊνό· ἄν μάθαινε ποιό ἐκπληκτικό γεγονός εἶχε δραματισθεῖ, λόγος γιά θρῆνο δέ θά ὑπῆρχε πιά, ἀλλά χαρά καί ἀγαλλίαση θά γέμιζε τήν ψυχή της.

Ξαφνικά ὅμως ἀκούει τήν ἴδια φράση ἀπό ἄλλο στόμα. Τώρα «τί κλαίεις;» δέν τό λέγουν ἄνθρωποι, οὔτε ἄγγελοι. Τό ἀπευθύνει ὁ Νικητής τοῦ θανάτου, ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς, ὁ Χριστός. Καί στό στόμα Του τό ἐρώτημα αὐτό γίνεται γλυκεία μουσική, γίνεται ἐλπίδα, γίνεται χαρά καί παρηγοριά θεϊκή.

Δεῖτε τή Μαρία. Μόλις ἀνεγνώρισε ὅτι ἐκεῖνος, πού τή ρωτοῦσε γιατί κλαίεις, εἶναι ὁ ἀναστημένος Ἰησοῦς, ἀλλάζει μονομιᾶς. Σταματᾶ τά κλάματα. Σκουπίζει τά δάκρυά της. Σταματᾶ τούς θρήνους. Καί χαίρεται καί σκιρτᾶ καί πλημμυρίζει ἀπό εὐφροσύνη. «Ραβουνί, ὅ λέγεται, διδάσκαλε» ἀνακράζει, καί πέφτει στά πόδια Του. Ἀπό τή στιγμή ἐκείνη ἡ Μαρία δέ γνωρίζει τίποτε ἄλλο, παρά τή χαρά Ἀναστάσεως• καί μεταφέρει στούς μαθητές τό μήνυμα τῆς μεγάλης νίκης κατά τοῦ θανάτου.

Γιατί κλαῖς, λοιπόν, χριστιανέ; Γιατί θρηνεῖς ἀπαρηγόρητα τό θάνατο τῶν προσφιλῶν σου; Γιατί πιέζεσαι ἀπό τό βαρύτατο πένθος; Ἀπό τό θάνατο ἀνέτειλε πιά ἡ ζωή. Ἀπό τόν τάφο ἔλαμψε πιά ἡ ἐλπίδα. Ἀπό τήν Ἀνάσταση ξεπήδησε ἡ χαρά. Γιατί κλαῖς; Ἀνέστη Χριστός! Ἑπομένως ὁ θάνατος ἐκμηδενίσθηκε. Ὁ Ἅδης νεκρώθηκε. Ἡ ζωή καί ἡ ἀφθαρσία ἀνέτειλε γιά τούς ἀνθρώπους, ὁ Χριστός ὁ Θεός μας. «Οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα» (Ἐφεσ. Β΄ 12) μποροῦν νά κλαῖνε μέ πικρό θανάσιμο κλάμα. Γιατί τί μποροῦν νά ἐλπίζουν; Ἡ ἐλπίδα, πού δίνει ὁ Χριστός δέν ὑπάρχει γι’ αὐτούς. Γιατί δέν Τόν πιστεύουν. Δέν Τόν θέλουν. Δέν Τόν παραδέχονται ὡς Σωτήρα καί Λυτρωτή τους. Ἐσύ ὅμως, ὁ πιστός, ὁ χριστιανός, ἔλπιζε καί παρηγορήσου.

Στρέψε τά μάτια τῆς ψυχῆς σου πρός τό λαμπρό καί ζωηφόρο φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί κοίταξε ἐκεῖ πέρα τή ζωή, πού δέν τελειώνει ποτέ. Εἶναι ἡ αἰωνία ζωή κοντά στόν ἀναστημένο Νικητή, πού κατάργησε τό θάνατο καί χάρισε στούς ὀπαδούς Του τήν ἀνάσταση καί τήν ἀθανασία.

Σ' ἐκείνους τή ζωή, τήν ὁλόλαμπρη μέσα στό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, θά συναντήσεις τούς δικούς σου, γιά νά ζήσεις μαζί τους αἰωνίως.

Ἀρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης

Ἱεροκήρυκας Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν