«Κύριε πότε σε είδαμε πεινασμένο, διψασμένο ,ξένο η γυμνό, ασθενή και φυλακισμένο και δεν σε υπηρετήσαμε?» ρωτούν έκπληκτοι και οι εκ δεξιών και οι εξ αριστερών ακούγοντας την  απόφαση του Ουράνιου Κριτή για την δικαίωση η την καταδίκη τους.

Όλοι αυτοί είχαν συναντήσει άπειρες φορές στην ζωή τους τον Χριστό, αλλά δεν τον αναγνώρισαν γιατί δεν τους παρουσιάσθηκε με την ελκυστική μορφή του Διδασκάλου, του γλυκύτατου Ιησού, με το πανέμορφο και φωτεινό πρόσωπο που θαυματουργεί και σκορπά την αγάπη, αλλά με την ταπεινή μορφή κάποιου συνανθρώπου που ζητιανεύει την αγάπη.Αυτή είναι η συχνότερη και ωραιότερη Μεταμόρφωση του Χριστού, που γίνεται όχι πια στην κορυφή του όρους Θαβώρ, αλλά στις ανθρώπινες κοινωνίες όλων των εποχών, άρα και της δικής μας εποχής .Όμως εμείς αν και πιστεύουμε ότι καμία ικανοποίηση δεν είναι τόσο μεγάλη όσο η συντροφιά με τον Θεό, εντούτοις ελάχιστες φορές περνά από την σκέψη μας ο Χριστός με την μορφή του πεινασμένου, του φυλακισμένου, του άρρωστου, του ορφανού και γενικά του ανθρώπου που έχει την ανάγκη μας .

Η Μεταμόρφωση αυτή του Χριστού δεν έχει περιεχόμενο συμβολικό αλλά πραγματικό, αφού σαν βάση έχει την Ενανθρώπιση Του. Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Όλοι όσοι ανήκουν στην Εκκλησία αποτελούν τα μέλη του Σώματος του Χριστού και επομένως στα πρόσωπα τους υπάρχει ο ίδιος ο Χριστός. Αν ένα μέλος του σώματος μας πονά, ας πούμε το χέρι μας, υποφέρει όλο το σώμα μας. Όταν το πονεμένο μέλος θεραπευθεί, τότε όλο το σώμα μας ανακουφίζεται. Έτσι η θεραπεία δεν προσφέρεται απλώς στο χέρι, αλλά μέσω του χεριού στην υπόσταση μας ολόκληρη.

Το ίδιο συμβαίνει με τα  πονεμένα μέλη της Εκκλησίας  τους « ελάχιστους αδελφούς» μας. Αγκαλιάζοντας τους με την αγάπη μας, απαλύνοντας τον πόνο τους, ανακουφίζουμε τον ίδιο τον Θεάνθρωπο και ουσιαστικά η προσφορά μας αναφέρεται σε Εκείνον.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως τα λόγια του Κυρίου «κάθε τι που κάνατε για να εξυπηρετήσετε τους ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε Εμένα» δεν είναι συμβολικά αλλά εκφράζουν την πραγματικότητα της Εκκλησίας ως «μυστικού Σώματος του Χριστού».

Ο δρόμος για τον ουρανό περνά υποχρεωτικά από την γη. Δεν μπορεί κανείς να συναντήσει τον Θεό αν δεν πλησιάσει τον άνθρωπο .Είναι χαρακτηριστικό ότι ,σύμφωνα με την Ευαγγελική Διήγηση δεν θα κριθούμε για παραβάσεις καθηκόντων μας απέναντι στον Θεό , αλλά για παραλείψεις υποχρεώσεων μας απέναντι στον συνάνθρωπο.

Διακονώντας τις ανάγκες των συνανθρώπων μας υπηρετούμε τον Θεό και ότι προσφέρουμε σε εκείνους είναι ότι πιο ευπρόσδεκτο από τον Θεό. «Ο  Θεός κρύβεται στο πρόσωπο του φτωχού, και ενώ ο φτωχός απλώνει το χέρι ο Θεός  είναι Εκείνος που δέχεται την προσφορά μας» μας διαβεβαιώνει ο Ι.Χρυσόστομος.

Ας αναλογισθούμε πως ο Θεός είναι  πιο κοντά μας απ’ όσο νομίζουμε. Και αν θέλουμε όλοι εμείς που τον αναζητούμε και τον νοσταλγούμε, να τον βρούμε ας συμπληρώσουμε τις αισθήσεις μας με την έκτη αίσθηση της αγάπης, και τότε στα πρόσωπα των «ελαχίστων» θα δούμε τον Χριστό μας όπως τον είδαν και οι «εκ δεξιών» του σημερινού Ευαγγελίου.

Ποιμήν(τάχα) ο καλός