Φέτος, Κύριε, θάθελα να γιορτάσω σωστά τη δική Σου γέννηση. Σκέφτομαι την προσφορά Σου και ιλιγγιώ. Εμφανίστηκες, Συ, ο προ αιώνων Θεός, πάνω στη γη για μας· για να μας λυτρώσεις από τήν αμαρτία και να μας δώσεις το δικαίωμα να σε φωνάζουμε Πατέρα. Σ’ ευχαριστούμε.

Οι στρατιές των Αγγέλων συνάδουν και δοξάζουν τον ερχομό Σου. Οι ουρανοί λαμπρύνουν τη νύχτα με τον Αστέρα. Οι σοφοί Μάγοι Σε προσκυνούν θεό τους, Αρχιερέα και Βασιλιά.

Οι απλοϊκοί βοσκοί λυγούν κάτω από το παράδοξο γεγονός και σκιρτούν από το χαρμόσυνο άγγελμα. Η γη και η έρημος δίνουν το σπήλαιο και τη φάτνη ως πρώτη κατοικία Σου. Και όλη η ανθρωπότητα προσφέρει ώριμο τον καρπό της, την Παρθένο Μαρία, θεομήτορα.

«Τί σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ, ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος δι’ ημάς;»

Φτωχός και με άδεια χέρια, Κύριε, ζητώ το έλεός Σου και τη μακροθυμία Σου. Τολμώ και Σου ζητώ κάτι ακόμη. Να δεχθείς αντί για άλλο δώρο τις αμαρτίες μου, που Σου τις προσφέρω με εξομολόγηση και μετάνοια.

Ξέρω, Κύριε, ότι Εσύ αυτό το δώρο περιμένεις από μένα και ξέρω ακόμη ότι Σου αρέσει περισσότερο να δίνεις παρά να παίρνεις. Γι’ αυτό, με ελπίδα ανοίγω την καρδιά μου, να σταλάξεις μέσα μου την ειρήνη και τη χαρά, που ξεχειλίζει από τη φάτνη σου.

Στέργιου Ν. Σάκκου, Καθηγ. Παν/μίου Θεσ/νίκης