Οδησσός 2002. Σέ θάλαμο μεγάλου κρατικού  Nοσοκομείου τής Oυκρανικής πόλης ακούγονται τα βογκητά ενός ηλικιωμένου άρρώστου. Ό καρκί­νος διάσπαρτος. Οί πόνοι φρικτοί. Τά παυσίπονα δεν επαρκούν, μέρες καί νύχτες άγρυπνος. Ό ασθε­νής  περιμένει τό θάνατο σάν λύτρωση. Πολλές φορές  φτάνει στό χείλος τού θανάτου, αλλά αυτός σάν νά αδιαφορεί. Μήνες τώρα παλεύει μεταξύ ζωής και θανάτου. Οι απλοί άνθρωποι θά έλεγαν: «Δεν του βγαίνει ή ψυχή».Κάποια μέρα ό ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος σαν νά ανένηψε. Ζήτησε απεγνωσμένα έναν ιερέα. Οι δικοί του έτρεξαν σέ κάποια εκκλησία καί παρακαλεσαν τόν εφημέριο νά έρθει στό νοσοκομείο. Ό Ιερέας χωρίς χρονοτριβή, επισκέφθηκε τόν ασθενή. Σοκαρίστηκε άπό τή θλιβερή όψη καί κατάστασή του, περισσότερο όμως από όσα άκουσε. Ό ηλικιω­μένος άρρωστος, χωρίς προλόγους καί εισαγωγές, σαν νά πιεζόταν άπό κάτι, άρχισε νά ξεδιπλώνει τά κρίματά του στόν άγνωστο ιερέα.

     «Άκουσε παπά μου. Έγώ άπ’ τά νιάτα μου ή­μουν άθεος, μαχητικός άθεος. ’Ήμουν μέλος τού κόμ­ματος, ανέβηκα στήν ιεραρχία καί κάποτε έγινα διοικητής σέ στρατόπεδο «αναμορφωτικής εργα­σίας» στη Σιβηρία. Μισούσα τούς χριστιανούς καί περισσότερο τούς παπάδες. Στό στρατόπεδο είχα πολλούς κρατούμενους, αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς καί μοναχές. Έκανα ό,τι μπορούσα γιά νά τούς δυ­σκολέψω τη ζωή. Τούς έστελνα στίς πιό βαριές έργασίες, τούς τιμωρούσα, τούς βασάνιζα. Κάποτε έ­κανα καί τούτο: Διέταξα τούς κληρικούς νά βιά­σουν τις μοναχές! Όλοι τους άρνήθηκαν, αντιστάθηκαν καί περισσότερο ένας άρχιερέας, ό όποιος μου είχε μπει στό μάτι. Αυτός επηρέαζε καί τούς άλ­λους καί τούς παρότρυνε νά μή μέ ακούσουν. Θύ­μωσα πολύ! Τό βράδυ τόν πήγα σ’ ένα παγωμένο δωμάτιο. Τόν έγδυσα καί γυμνό τόν έριξα σ’ ένα τραπέζι. Τόν έδεσα καί τόν άφησα όλη τή νύχτα. Όχι, δέν πέθανε άπό τό κρύο. Τό δωμάτιο ήταν γε­μάτο άρουραίους, οι όποιοι τόν κατασπάραξαν ζων­τανό. Τό πρωί βρήκαμε μόνο τά κόκκαλά του μέσα στά αίματα. Νά, τέτοια έχω κάνει καί γι ’ αυτό δέν μού βγαίνει ή ψυχή... Θέλω νά μέ συγχωρήσεις...Όταν τήν άλλη μέρα ό ιερέας πήγε πάλι νά τόν επισκεφθεί, τό κρεβάτι του ήταν άδειο. Ό άρρω­στος άπεβίωσε τό ίδιο βράδυ.

    Διαβάζοντας αυτό τό περιστατικό, ό νούς μας τρέχει στούς πρωτοχριστιανικούς χρόνους, τότε πού οι διώκτες έδειξαν όλα τά απάνθρωπα σαδιστικά τους ένστικτα, τότε πού εφευρέθηκαν καί χρησι­μοποιήθηκαν τά πιό απίστευτα βασανιστήρια γιά νά καμφθούν οι μάρτυρες τού Χριστού. Άπό κεί­νους τούς πρώτους διώκτες έμπνεύστηκαν καί οι σύγχρονοί διώκτες. Καί όχι μόνο θέλησαν νά τούς μιμηθούν αλλά καί νά τούς ξεπεράσουν. Έγραφαν μέ κομπασμό στό περιοδικό «Αντιθρησκευτικός» τό 1938: «Σέ μας απομένει νά διορθώσουμε τά σφάλ­ματα τού Διοκλητιανού καί τών άλλων διωκτών τού χριστιανισμού».

    Ποιός ήταν αυτός ο σύγχρονος διώκτης δέν μάς έγινε γνωστό. Ελπίζουμε ό Θεός νά δεχθεί τή μετά­νοια του καί νά δείξει τό έλεός Του.Ποιός ήταν αυτός ό ιερομάρτυρας αρχιερέας πού υπέστη αυτό τόν αργό καί τόσο βασανιστικό θάνατο; Άγνωστος σέ μάς, γνωστός όμως στόν Θεό. Όπως καί αμέτρητοι άλλοι κληρικοί καί πιστοί χριστιανοί, πού γιά τήν αγάπη του Θεού θυσίασαν τή ζωή τους και βρίσκονται κοντα στον θρόνο τού Θεού.

''Στη δίνη ενός κόσμου που άλλαζε''

Αρχιμ.Νεκτάριος Αντωνόπουλος