Ὅταν ὁ ἄχρονος Θεός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του μπῆκε μέσα στόν χρόνο, τόν ἔκοψε στή μέση. Μιλᾶμε γιά πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν ἐποχή. Ἀλλά αὐτό δέν ἀφορᾶ μόνο τήν ἱστορία γενικά, ἀλλά καί τήν προσωπική ἱστορία τοῦ καθενός μας.

Τά Χριστούγεννα, τότε μόνο ἔχουν ἀξία γιά μᾶς, τότε ἔχουν ἀξία γιά τόν ἄνθρωπο, ὅταν γίνουν ἡ ἀφορμή, ὁ σαρκωθείς Θεός νά μπεῖ στό χρόνο τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς καί τήν κόψει στή μέση: στήν πρό καί μετά Χριστόν, πού σημαίνει, μαζί μέ τόν Χριστό. Κι αὐτός ἄς εἶναι ὁ οὐσιαστικότερος τρόπος νά ἑορτάσουμε, ὄχι μόνο μιά στιγμή, ὄχι μόνο μιά μέρα, ἀλλά ὁλόκληρη τή ζωή μας.

Εἰδικότερα μέσα ἀπό τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τά διαρκῆ Χριστούγεννα τῆς Ἐκκλησίας. 

Μοναχοῦ Παταπίου Καυσοκαλυβίτου