"Αν ήθελε κάνεις νά σύγκλειση σέ δυο μόνο λέξεις την «πορεία» των αληθινών προσκυνητών του θείου Βρέ­φους, στο κύλισμα τών αιώνων, σίγουρα θά δανειζόταν την διλεκτική φράση του Ευαγγελιστή Λουκά για τούς πρώτους επισκέπτες καί πρoσκυνητές, τούς ποιμένες: «ήλθον σπεύσαντες».Καί είναι ή πορεία αύτή, για τούς τωρινούς ιδιαί­τερα καιρούς, όχι άκοπη. Ή ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της εποχής και οι άμετρες υλικές βλέψεις έχουν εξαφα­νίσει τις προϋποθέσεις. Την παιδική αφέλεια τών ποιμέ­νων, εχει αντικαταστήσει ή καχυποψία. Τήν άδολη σκέ­ψη τους, ό σκεπτικισμός. Τήν ταπεινή ζωή τους, ό εγω­κεντρισμός. Καί χρειάζεται, ασφαλώς, μεγάλη δόση ή- ρωισμοΰ για νά ξανακερδίση κανείς τό χαμένο «άρχαίον κάλλος» τής ψυχής του.

«Ηλθον σπεύσαντες». Δεν είναι τυχαίο τό γεγονός, ότι ό Ευαγγελιστής, αμέσως μετά τήν λέξη «ήλθον» προσθέτει τήν λέξη «σπεύσαντες». 'Οπωσδήποτε θά εβλεπε τό δεύτερο σάν συμπλήρωμα του πρώτου. Ίσως καί νά πίστευε —με έννοια πνευματική εύρύτερη— ότι τό πρώτο θά ήταν ανύπαρκτο χωρίς τό δεύτερο. «Άγραυλούντες καί φυλάσσοντες» τά ποίμνιά τους οί απλοϊκοί Ποιμένες, ήσαν οί πρώτοι πού δέχτηκαν τό ουράνιο μή­νυμα. Καί οί πρώτοι πού έδωσαν σ’ αυτό ανταπόκριση.  «Διέλθωμεν... καί ίδωμεν» ήταν ό άμεσος πόθος τους.Ήλθον σπεύσαντες», ή εκπλήρωσή του.

Πρωτοπόροι αυτοί στήν απέραντη σειρά τών προσκυνητών του θείου Βρέφους, δίνουν τό πρωταρχικό μάθημα: Στις μεγάλες αποφάσεις, ή βραδύτητα φέρνει πολλές φορές την ματαίωση. Μόνο ή άμεση εκτέλεση τις άξιοποιεί. Καί ακριβώς γιά την αξιοποίηση αυτή, τον πρώτο ρόλο θά παίξη ή ανθρώπινη θέληση. Που σάν κο­φτερό μαχαίρι θά διαλύη όλο τό πλέγμα τών αναβολών καί τών δισταγμών. Καί θά φθάνη ακόμη μέχρι «εκβια­σμού» του άναιμικού εαυτού μας. Λίγα χρόνια αργό­τερα τό «έσπαργανωμένον» άγιον Βρέφος θά διδάσκη σάν θειος Διδάσκαλος, την επαναστατική θεωρία του πνευματικού βιασμού. «Ή βασιλεία τών ουρανών βιάζε­ται καί βιασταί άρπάζουσιν αυτήν». Ό πραγματικός άκόλουθος τού Χριστού δεν είναι, άπλα, πιστός μαθητής, αλλά καί δεινός μαχητής. Ρωτήθηκε ενας σοφός Ιεράρ­χης από τον γλύπτη πού φιλοτέχνησε τον ανδριάντα του, άν θέλει νά βάλη στο χέρι του βιβλίο. «Βάλε ξίφος, άπάντησε εκείνος, εγώ δεν ξέρω γράμματα!..». Σίγουρα, τον πρώτο λόγο στην πνευματική μάχη τής ζωής, δέν έχουν τά «γράμματα», αλλά τό «μαχαίρι» τής θέλησης καί τής αποφασιστικότητας.

«Ηλθον σπεύσαντες». Ή παρουσία των ποιμένων στο προσκήνιο τής Φάτνης, δέν εχει χαρακτήρα διακο- σμητικό, αλλά καθ’ αυτό ούσιαστικό. Συνδυάζει τήν ψυ­χική άδολότητα μέ τήν ενεργό αποφασιστικότητα. Τήν θεωρία μέ τήν πράξη. Τήν σύλληψη μέ τήν υλοποίηση. Καί θά μείνη γιά πάντα σύμβολο πηγαίας έκφρασης καί πράξης.

Πρωτοπόροι «τών αληθινών προσκυνητών» όλων τών αιώνων οι ποιμένες! Στον αγνό χώρο τής ψυχής τους, δέν θά βρεθούν εστίες αμφιβολίας καί σκεπτικισμού στο μήνυμα του Ουρανού. Τον άδολο πόθο τους γιά μιά άμεση συνάντηση μέ τον «τεχθέντα Βασιλέα-, δέν θά φράξουν εμπόδια κοσμικά. Τον ένθεο ζήλο τους νά δώσουν μαρτυρία «περί του ρήματος του λαληθέντος αυτοίς περί του παιδιού», δέν θά ανακόψη ό φόβος καί ή συναίσθηση τής ασημότητάς τους.

Η πορεία τους εμπνέει και ποδηγετεί. Καί θά μείνη, στή ροή του χρόνου, οδοδείκτης κατευθυντήριος καί σω­στικός. ’Αστέρι καθοδηγητικό πάμφωτο! Στις αναλα­μπές του θά έχουν λουστεί όλοι εκείνοι πού έζησαν τήν αληθινή ζωή. Όλοι, όσοι στήν πράξη τής χριστιανικής ζωής «ήλθαν σπεύσαντες».

Εορτολογικά Μηνύματα