Ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ζεῦγος νεονύμφων. Ὁ σύζυγος συνήθιζε νὰ τηρεῖ τὶς νηστεῖες, ἐνῶ ἡ σύζυγος, ἐκ τῆς οἰκογενειακῆς της παραδόσεως, δὲν νήστευε. Δὲν ἦταν ἀρνητής, ἀλλά, ἁπλῶς, ἔτσι ἦταν συνηθισμένη. Ὅταν ἔθεσαν τὸ θέμα αὐτὸ στὸν Γέροντα Πορφύριο, ἐκεῖνος συμβούλευσε τὸν σύζυγο ὡς ἑξῆς: “Ἐσὺ θὰ νηστεύεις, ὅπως μέχρι τώρα. Ἀλλὰ στὴ γυναίκα σου ποτὲ δὲν θὰ μιλήσεις γιὰ νηστεία. Καὶ στὶς περιόδους τῆς νηστείας τὸ ψυγεῖο θὰ τὸ ἔχεις πάντοτε γεμάτο τρόφιμα. Ἡ γυναίκα σου ἂς τρώει. Ἐσὺ νὰ κάμνεις τὶς νηστεῖες σου”.

Καὶ πράγματι, ὅπως μετὰ ὁμολογοῦσε αὐτὸ τὸ ἀνδρόγυνο, ἦρθε ὁ καιρὸς πού, τηρώντας τὴ συμβουλὴ ἐκείνη τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, ἄρχισε πλέον καὶ ἡ σύζυγος, ἡ ὁποία ἦταν καλοπροαίρετος ἄνθρωπος, νὰ συγκλίνει καὶ νὰ συμπορεύεται μετὰ τοῦ συζύγου της καὶ στὸ θέμα τῆς νηστείας.

Ἀνθολόγιο συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου