Μέσα στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης γιορτῆς τῆς Ὕψωσης τοῦ Τίμιου Σταυροῦ ἀκοῦμε σήμερα ἀπό τόν Κύριο νά μᾶς δίνει πρακτικές ὁδηγίες γιά τόν τρόπο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὁδηγίες, οἱ ὁποῖες εἶναι πολύ ξεκάθαρες καί συγκεκριμένες καί πού βρίσκονται σέ τρεῖς προστακτικές: «ἀπαρνισάσθω, ἀράτω, ἀκολουθείτω». Μέσα ἀπό τίς ὁδηγίες αὐτές καλούμαστε νά βιώσουμε τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ σάν τρόπο ἀληθινῆς ζωῆς καί σάν λυτρωτική ἐμπειρία.

Ὁ Τίμιος Σταυρός δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα σύμβολο, οὔτε μία θεωρία θυσιαστικῆς ἀγάπης. Εἶναι ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ καί ὁ τρόπος τῆς ζωῆς κάθε πιστοῦ. Ἔτσι σήμερα ἀκούσαμε στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πώς ὁ χριστιανός καλεῖται νά ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, νά σηκώσει τό σταυρό του καί νά ἀκολουθήσει τό Χριστό του. Δέν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος βίωσης τοῦ εὐαγγελίου. Ὅλοι οἱ τρόποι σωτηρίας καταλήγουν σ’ αὐτές τίς τρεῖς προστακτικές: «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ἀράτω τόν σταυρόν καί ἀκολουθείτω τόν Χριστόν»!

Ὅλοι θέλουμε νά εἴμαστε συνοδοιπόροι μέ τό Χριστό. Ἡ ζωή μας νά εἶναι γεμάτη ἀπό τήν παρουσία Του. Ἡ καθημερινότητά μας νά νοστιμίζει ἀπό τίς εὐλογίες του. Οἱ ἀνασφάλειές μας νά καλύπτονται ἀπό τή δύναμή Του. Οἱ ἀπορίες μας νά λύνονται ἀπό τήν ἀγάπη Του. Ὁ πόνος μας νά ἀπαλύνεται ἀπό τήν πρόνοια καί τή σοφία Του. Οἱ δυσκολίες μας νά ξεπερνιοῦνται ἀπό τό θαῦμα Του. Τό παρόν νά καλύπτεται ἀπό τήν ὀμπρέλα Του καί τό μέλλον νά διασφαλίζεται ἀπό τήν πατρότητά Του. Θέλουμε τό Χριστό κοντά μας. Τόν θέλουμε καί μέσα μας. Γι’ αὐτό κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Κάνουμε τήν προσπάθεια τῆς πνευματικῆς ζωῆς γιά Ἐκεῖνον. Ζοῦμε κατά τό θέλημά Του καί περιμένουμε τήν ἀνταπόκρισή Του. Ὅλα ὅμως, ἀκυρώνονται ἐάν τά κάνουμε μέσα ἀπό μικρές παραχωρήσεις. Ἐάν κόβουμε καί πατρονάρουμε τό Εὐαγγέλιο σύμφωνα μέ τίς ἀδυναμίες μας. Ἐάν τό προσαρμόζουμε στίς μικρές μας πτώσεις. Ὅταν νομίζουμε πώς δέν πειράζει τό λάθος, ἐάν κατά τή γνώμη μας εἶναι μικρό καί δέν πειράζει κανέναν ἄλλον, ξεχνᾶμε πώς ἡ ποιότητα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀτόφια. Τόν Ἰησοῦ ἤ Τόν ἔχουμε ὁλόκληρο μέσα μας ἤ δέν Τόν ἔχουμε καθόλου. Δέν γίνεται νά ἔχουμε μέσα μας λίγο Χριστό καί λίγη ἁμαρτία. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος μᾶς ξεκαθαρίζει πώς ἐάν καί ἐφόσον θέλουμε νά Τόν ἀκολουθήσουμε, θά ἀπαρνηθοῦμε ἐντελῶς τόν ἑαυτό μας καί θά σηκώσουμε χωρίς διαλείμματα τό σταυρό μας.

Γιά νά τό κάνουμε αὐτό χρειάζονται δύο προϋποθέσεις. Πρῶτον, χρειάζεται πάρα πολύ θάρρος. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος νά ἀκυρώσουμε τόν ἑαυτό μας. Νά ἀπεκδυθοῦμε τά προνόμια καί τά προσόντα μας. Νά ἀπαρνηθοῦμε τά δικαιώματά μας, πού πολλές φορές τά θεωροῦμε αὐτονόητα καί δίνουμε ἀγῶνες γι’ αὐτά. Χρειάζεται θάρρος νά ἀμφισβητήσουμε τίς γνώσεις καί τά πτυχία μας, τά ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, τά οἰκονομικά κατορθώματα, τήν κοινωνική θέση καί βιτρίνα μας. Εἶναι ἕνα θάρρος πού τό ἔχουν ἐλάχιστοι. Ἕνα θάρρος πού ἀγγίζει τά ὅρια τῆς τρέλας καί τῆς παραφροσύνης. Εἶναι παράλογο στήν ἐποχή μας νά σπάζει κάποιος τίς φόρμες καί νά κάνει τή ζωή του σύμφωνα μέ τίς ἀναζητήσεις καί τίς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς του καί ὄχι σύμφωνα μέ τίς νόρμες καί τούς κανόνες τῶν πολλῶν. Εἶναι τρέλα ἕνας καθηγητής Πανεπιστημίου νά γίνεται μοναχός. Εἶναι τρέλα μία πανέμορφη κοπέλα νά ντύνεται τό ράσο. Εἶναι τρέλα ἕνας ὄμορφος νέος νά κρατιέται ἁγνός καί καθαρός. Εἶναι τρέλα ἕνα νιόπαντρο ζευγάρι νά ὀνειρεύεται τήν πολυτεκνία. Εἶναι σχιζοφρένεια στήν ἐποχή μας ἡ τιμιότητα, ἡ ἀκεραιότητα, ἡ ἄδολη ἐργατικότητα, ἡ φιλοτιμία, ἡ δοτικότητα, ἡ ὑπέρ τῶν ἄλλων θυσία. Σέ μία ἐποχή πού μᾶς μαθαίνει ἀπό μικρά παιδιά νά εἴμαστε βολεμένοι καί κερδισμένοι, εἶναι παραφροσύνη ἐμεῖς νά θέλουμε νά εἴμαστε μέ τούς χαμένους καί τίς ἐξαιρέσεις. Εἶναι παράλογο νά μήν ξεπουλᾶμε τήν ψυχή μας γιά λίγο κέρδος, ὅταν τό ξεπούλημα τῆς ψυχῆς ἔχει γίνει κανόνας καί προϋπόθεση γιά τήν κάθε εἴδους ἐπιτυχία. Οἱ ξεπουλημένες ψυχές κυβερνοῦν αὐτό τόν κόσμο, γι’ αὐτό δέν ὑπάρχουν πλέον θέσεις γιά τούς ἀσυμβίβαστους. Θέλει θάρρος λοιπόν, νά μήν ἀνταλλάξουμε τήν ψυχή μας μέ τή λάσπη καί τή βρωμιά αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Δεύτερον, γιά νά ἀκολουθήσουμε τό Χριστό χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά καί κόπος. Ὅταν μᾶς καλεῖ νά Κύριος νά σηκώσουμε τό σταυρό μας, δέν μᾶς καλεῖ σέ μιά ζωή ἄνεσης καί ξεκούρασης, ἀλλά σέ μία προσπάθεια πού θά δώσουμε αἷμα γιά νά λάβουμε πνεῦμα. Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ δέν θέλει μόνον ὑπομονή. Περισσότερο θέλει ἐργασία κοπιαστική καί ἐξουθενωτική. Ὁ χριστιανός πού σηκώνει τό σταυρό του, δέν εἶναι ἕνας παθητικός ἀποδέκτης τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς. Εἶναι ἕνας δυναμικός διαχειριστής τῆς καθημερινότητας. Φορτωμένος τό σταυρό του τραβάει μπροστά μέ δύναμη καί ἐλπίδα, ἐπειδή γνωρίζει πώς ὅλοι οἱ Γολγοθᾶδες ἔχουν ἕνα τέλος καί ὅλες οἱ ἀνηφόρες ὁδηγοῦν σέ χαρούμενες κορυφές. Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ γίνεται μέ ἐπιτυχία, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δουλεύει στήν προσευχή, ὅταν ἐργάζεται στήν ἀρετή, ὅταν προσπαθεῖ νά σκάψει τό χωράφι τῆς ψυχῆς του, γιά νά ξεριζώσει τά ἀγκάθια τοῦ ἐγωισμοῦ, γιά νά κόψει σαπρόφυτα τοῦ δικοῦ του θελήματος καί νά ἀφήσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ νά δείξει τίς κατευθύνσεις τῆς πορείας του. Ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ σημαίνει νά δουλεύει κάθε ἡμέρα ὁ ἄνθρωπος τήν ἔξοδο ἀπό τά δικά του προβλήματα, γιά νά γίνεται χρήσιμος καί ἀποδοτικός πρός τούς διπλανούς του.

Σήμερα ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ μέ τρεῖς προστακτικές νά τακτοποιήσουμε τή σωτηρία μας. Μᾶς καλεῖ νά Τόν συναντήσουμε. Μᾶς λέγει: «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, ἀράτω τόν σταυρόν καί ἀκολουθείτω μοι». Γιά νά ἐπιτύχουμε τήν ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τήν ἄρση τοῦ σταυροῦ μας χρειάζεται πολύ θάρρος καί συνειδητή δουλειά. Μόνον ἔτσι ὅμως θά μπορέσουμε νά ἀνταποκριθοῦμε στήν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Ἡ ἀγάπη μας γιά τό πρόσωπό Του θά μᾶς δώσει τά κίνητρα καί τό κουράγιο νά κάνουμε αὐτή τήν προσπάθεια. Ἡ πορεία μας μαζί Του θά δικαιώσει τήν ἐπιλογή μας, διότι ὅποιος συμπορεύτηκε μέ τό Χριστό γέμισε ἀπό κάθε εἴδους μεγαλεῖο. Μακάρι νά συνοδοιπορήσουμε μέ τόν Κύριο ἀπό τώρα. Ἔτσι ἡ ζωή μας θά ἔχει νόημα καί ἡ πορεία μας θά ἔχει ἕνα σκοπό, τήν αἰωνιότητα, τήν ὁποία, μέ τή δική Του παρουσία εἶναι σίγουρο πώς θά τήν κερδίσουμε.

Ι.Μ Δ