Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη! Φωνάζουμε χαρούμενα ἐδῶ καί μία ἑβδομάδα τά πιστά παιδιά τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα ἀνέτειλε μία ἀπό τίς πιό ὄμορφες Κυριακές τοῦ ἔτους. Ἡ σημερινή Κυριακή σάν κάτοπτρο καθρεπτίζει τήν χαρά καί τήν δόξα τῆς προηγούμενης Κυριακῆς καί γίνεται ἡ φυσική της προέκταση καί ἀντανάκλαση. Τότε βιώσαμε τή Λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Σωτήρα. Σήμερα ὁ Ἀναστημένος Λυτρωτής διαπερνάει τίς κλειδωμένες πόρτες τῆς ἀνθρωπότητας καί μέ τήν ἀναστάσιμη παρουσία Του ἐπισφραγίζει τό θρίαμβο ἐναντίον τοῦ θανάτου. Ἀνάσταση ἔχουμε καί πάλι σήμερα. Ὁ Νικητής τοῦ θανάτου ἔρχεται νά μᾶς μιλήσει, νά μᾶς προσκαλέσει καί νά μᾶς προκαλέσει νά Τόν ψάξουμε. Ἔρχεται νά πεῖ στόν καθένα αὐτό πού εἶπε στό Θωμᾶ: «φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τά χεῖράς μου, καί φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου»!

Ὁ Κύριος χαίρεται ἑρευνώμενος. Χαίρεται ὅταν Τόν ψάχνουμε. Χαίρεται ὅταν ἁπλώνουμε τά βρώμικα χέρια μας γιά νά Τόν ἀγγίξουμε. Χαίρεται νά μᾶς δείχνει τίς πληγές Του, διότι αὐτές τίς πληγές τίς κουβαλάει στήν αἰωνιότητα ἐλεύθερα γιά μᾶς καί γιά τή σωτηρία μας. «Ἴδε τάς χείρας μου» λέγει στό Θωμᾶ. Νά κοιτάξει ὁ μαθητής τά χέρια τοῦ διδασκάλου. Νά κοιτάξει τό πλάσμα τά χέρια τοῦ Πλάστη του. Νά κοιτάξει ὁ ἄνθρωπος τά χέρια τοῦ Θεοῦ. Αὐτά τά σημαδεμένα χέρια ἀπό τό μίσος καί τήν κακία. Αὐτά τά πληγωμένα χέρια, πού μέσα τους κρύβουν ὅλες τίς εὐεργεσίες καί τίς εὐλογίες, τίς ὁποῖες σκορπίζουν ἀφειδῶς πρός κάθε κατεύθυνση. Αὐτές τίς παλάμες πού κρατοῦν μέσα τους ὅλα τά σύμπαντα. Αὐτές τίς παλάμες πού σκεπάζουν τόν ἀδύναμο ἄνθρωπο στούς πειρασμούς, πού σηκώνουν τόν ἁμαρτωλό ἀπό τήν πτώση, πού ταΐζουν τά πουλιά καί ντύνουν τά ἀγριολούλουδα, πού τρέφουν τήν ψυχή καί τό σῶμα τῶν πιστῶν, πού ἀγκαλιάζουν τόν μετανιωμένο ἄσωτο. Ἁπλώνει τά χέρα Του ὁ Νικητής τοῦ θανάτου, γιά νά τά ψάξουμε ἐμεῖς, νά τά ἀγγίξουμε, νά τά προσκυνήσουμε, νά τά ἀγαπήσουμε, νά τά καταφιλήσουμε. Εἶναι τά χέρια μέ τά ὁποῖα ἔκανε λάσπη καί ἔπλασε τά μάτια τοῦ τυφλοῦ, τά χέρια μέ τά ὁποῖα ἀγκάλιασε τά μικρά παιδιά καί ζήτησε κανείς νά μήν τά ἐμποδίζει νά τρέχουν κοντά Του. Εἶναι τά χέρια μέ τά ὁποῖα γκρέμισε τά τραπέζια καί τά συμφέροντα τῶν παράνομων καί ἀσεβῶν ἐμπόρων μέσα στό Ναό. Εἶναι τά χέρια μέ τά ὁποῖα ἔκοψε τό ψωμί καί μοίρασε τό κρασί τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, γιά νά χαρίσει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του στήν ἀνθρωπότητα. Εἶναι αὐτά τά χέρια, πού ὕψωσε στόν οὐρανό τό βράδυ τῆς φρικτῆς ἀγωνίας Του, γιά νά προσευχηθεῖ γιά τήν Ἐκκλησία. Εἶναι αὐτά τά χέρια πού τά ἔτεινε πρός τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα κατά τήν κάθοδό Του στόν Ἅδη, γιά νά τούς ξεριζώσει ἀπό τούς σκοτεινούς τάφους καί ἀπό τό ἔρεβος τού θανάτου

Μπροστά στά σημαδεμένα χέρια τοῦ Χριστοῦ στεκόμαστε ὅλοι μας. Σάν τό Θωμᾶ θαυμάζουμε καί ἀποροῦμε μέ τίς πληγές πού ὑπομένει ὁ Κύριος γιά τή σωτηρία μας. Αὐτά τά σημάδια στά θεανδρικά χέρια τοῦ Ἰησοῦ ἄς προκαλοῦν μέσα μας αἰσθήματα εὐχαριστίας καί δοξολογίας. Ἐμεῖς προκαλέσαμε καί προκαλοῦμε αὐτές τίς πληγές στό Σῶμα Του. Ἐκεῖνος ὑπομένει τίς πληγές πού Τοῦ δημιουργοῦμε, διότι ἔτσι θεραπεύει τίς δικές μας πληγές. Μέ τά σημαδεμένα χέρα Του ἐπουλώνει τά τραύματά μας, τά ὁποῖα ἐμεῖς ἀνοίγουμε στούς ἑαυτούς μας μέ τά λάθη μας. Τά σημαδεμένα χέρια τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ ἔνσαρκη ἀλήθεια πώς ἡ ἀγάπη νικάει τό θάνατο, εἶναι ἡ τρανή ἀπόδειξη πώς τά σημάδια δέν εἶναι πάντοτε συμφορές, μερικές φορές εἶναι παράσημα τιμῆς καί δόξας.

Ἀλλά ὁ Κύριος ἐκτός ἀπό τά χέρια Του προτείνει στό Θωμᾶ καί τήν πλευρά Του. Λέγει στόν εὐλογημένο αὐτό μαθητή Του: «φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου». Καλεῖται ὁ ρυπαρός καί ἁμαρτωλός ἄνθρωπος νά ὑψώσει τό χέρι τῆς αὐθάδειας, τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἄρνησης πρός τό ὕψος τῆς θεϊκῆς καρδιᾶς, γιά νά ἀγγίζει τήν πληγωμένη πλευρά τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ. Καλεῖται ὁ πιστός νά χαϊδέψει τήν πληγωμένη πλευρά τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστημένου Λυτρωτῆ, γιά νά ἑδραιώσει τήν πίστη του, νά αὐξήσει τήν ἀγάπη του καί νά ἐκφράσει τήν εὐγνωμοσύνη του πρός Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἀπό τήν πληγωμένη πλευρά Του θεμελίωσε τήν Ἐκκλησία. Ὅπως στήν Ἐδέμ ὁ Θεός ἔλαβε τό πλευρό τοῦ Ἀδάμ, γιά νά πλάσει τήν Εὔα, ἔτσι καί στήν νέα πραγματικότητα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ὁ Νυμφίος χαρίζει τήν πλευρά Του, γιά νά πλάσει μέσα ἀπ’ αὐτή τή Νύμφη Ἐκκλησία. Τό Αἷμα καί τό νερό, πού ἔτρεξαν ἀπό τή ζωοφόρο πλευρά τοῦ Ἰησοῦ, θεμελίωσαν τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας μέ τά μυστήρια τῆς Βάπτισης καί τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Τό νερό, στό ὁποῖο βαπτιζόμαστε, εἶναι τό νερό πού πήγασε ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἐσταυρωμένου καί τό Αἷμα, τό ὁποῖο κοινωνᾶμε σέ κάθε Θεία Λειτουργία, εἶναι τό Αἷμα πού ἔτρεξε γιά τό χατίρι μας ἀπό τό καταπληγωμένο Σῶμα Του. Ἡ πληγωμένη πλευρά τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ πόρτα πού διαβαίνει κάθε πιστός γιά νά ἑνωθεῖ μέ τήν ὄντως ἀγάπη, τόν ἴδιο τόν Κύριο. Ἡ πληγωμένη πλευρά τοῦ Ἀναστημένου Ἰησοῦ μᾶς δίνει τό σύνθημα πώς δέν ὑπάρχει ἀναίμακτη ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη πάντα θά ματώνει καί πάντα θά σταυρώνεται, διότι ἀλλιῶς δέν θά ἔχει τή δύναμη νά νικάει τό θάνατό.

Στή σημερινή ἀναστάσιμη Κυριακή τοῦ Ἀντίπασχα καλούμαστε κι’ ἐμεῖς νά προσεγγίσουμε τίς πληγές τοῦ Κυρίου σάν τόν μαθητή Του καί ἀπόστολο Θωμᾶ. Καλούμαστε νά προσκυνήσουμε τά σημάδια στό σῶμα Του, τά ὁποῖα σχημάτισε ἡ δική μας ἁμαρτία. Ἄς Τοῦ ἀνταποδίδουμε τήν εὐγνωμοσύνη μας μέ τήν ἔμπρακτη καθημερινή μετάνοια. Ἄς Τόν μιμούμαστε μέ τίς θυσίες πού κάνουμε γιά τούς διπλανούς μας. Ἄς ἐλπίζουμε τέλος, πώς θά ἀξιωθοῦμε νά γίνουμε μέτοχοι τῆς ἄφθαρτης δόξας Του, ὅταν φανερωθοῦμε μπροστά Του μέ τά δικά μας παράσημα τῆς μετάνοιας καί τῆς ἀγάπης, ἐκείνη τήν ὄγοη ἡμέρα τῆς ἔνδοξης Δεύτερης Παρουσίας Του, κατά τή γιορτή τῆς ἀτέλειωτης αἰωνιότητας. Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

π.Δ.Κ