Τήν πρώτη Κυριακή μετά τή μεγάλη ἑορτή τῶν Θεοφανείων ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει τό Χριστό ὡς «φῶς μέγα». Τά Θεοφάνεια ὀνομάζονται «Φῶτα». Ἡ ἔναρξη τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ φωτισμός τῶν ἐθνῶν. Ὁ Χριστός σήμερα ὀνομάζεται «φῶς».Τό φῶς ἔχει τρεῖς ἰδιότητες: φωτίζει, ζεσταίνει καί παρηγορεῖ. Ὁ Χριστός, ὡς φῶς δέν ἔχει αὐτά τά τρία χαρακτηριστικά ὡς ἰδιότητες, ἀλλά εἶναι ὁ Ἴδιος αὐτά τά τρία στοιχεῖα. Δηλαδή ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό μόνο καί ἀληθινό φῶς, εἶναι ἡ ἄσβεστη ζεστασιά τῶν πάντων, εἶναι ἡ μοναδική καί ἀκατάβλητη παρηγοριά γιά ὅποιον Τόν ἀποδέχεται.

Στήν ἐποχή μας ὁ ἄνθρωπος δέν κάθεται ἁπλῶς στό σκοτάδι, ἔγινε ὁ ἴδιος ἕνα σκοτάδι. Παρόλα τά φῶτα καί τήν ἀμέτρητη ἐνέργεια πού ξοδεύεται γι’ αὐτά, ὁ κόσμος εἶναι πιό σκοτεινός ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή. Σκοτάδι ἔγιναν οἱ ἀνθρώπινες συνειδήσεις, ἀφοῦ διαβρώθηκαν οἱ προθέσεις, λησμονήθηκαν οἱ ἀξίες, διαστρεβλώθηκαν τά ἰδανικά, ἀμαυρώθηκαν οἱ ψυχές, συσκοτίστηκαν οἱ σκέψεις. Ὁ ἄνθρωπος ἔβαλε χρώματα γιά νά καλύψει τό μαῦρο πού τόν κατέχει. Ἄναψε φῶτα γιά νά ξεγελάσει τό σκοτάδι πού κυριαρχεῖ. Τραγούδησε, χόρεψε, ταξίδεψε, μορφώθηκε, μέθυσε, χόρτασε, εὐχαριστήθηκε, ἀλλά δέν φωτίσθηκε. Παραμένει σκοτισμένος. Φυλακισμένος στό ζοφερό κελί τῆς ἀπαξίας, τῆς περιφρόνησης, τοῦ ρατσισμοῦ, τῆς μονομέρειας, τῆς ἰδεοληψίας, τοῦ συμφέροντος. Ὅλα ἔγιναν σκοτάδι. Οἱ σχέσεις σκοτεινές, οἱ φιλίες θολές, οἱ συγγένειες θλιβερές, ἡ καθημερινότητα ὁμιχλώδης. Ὁ ἄνθρωπος χωρίς τό Χριστό ἔγινε σκοτάδι. Σπουδάζει πολλά, ἀλλά δέν ξέρει οὔτε τήν ψυχή οὔτε τό σῶμα του. Δέν ξέρει τό διπλανό του. Δέν ξέρει τό σωστό καί τό λάθος. Σκοτίζει τήν ζωή μέ τήν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ἠμιμάθεια τοῦ Εὐαγγελίου, μέ τόν σκοτεινό ἔρωτα πρός τήν ἁμαρτία. Σκοτεινή ἡ τέχνη, σκοτεινή ἡ σκέψη, σκοτεινά τά ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης, σκοτεινό τό μέλλον, ἀβέβαιο καί τρομακτικό. Πυκνό σκοτάδι στήν οἰκογένεια, ἀποκρουστικό σκοτάδι στήν ἐργασία, ἀνεξήγητο σκοτάδι στή σχέση μέ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό. Μέσα σέ τόσο σκοτάδι τό μόνο φῶς εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἀνάγκη τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἔχει ἀνάγκη τό Χριστό ὡς φῶς. Δέν χρειάζεται κάτι ἀπό τό Χριστό, χρειάζεται τόν ἴδιο τό Χριστό. Τό πρόσωπο, τήν παρουσία τήν σχέση μέ τόν Ἰησοῦ χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά φωτιστεῖ, διότι ὅλα τά ὑπόλοιπα εἶναι σκοτάδι.

Στήν ἐποχή μας ἐπίσης ὑπάρχει παγωνιά καί ψυχρότητα πρωτόγνωρη. Ἀδιαφορία γιά τά πάντα καί γιά ὅλους βασιλεύει στή σκέψη καί στήν καρδιά. Οἱ παγωμένες καρδιές γίνονται σκληρές, δύσκαμπτες, ἀποκρουστικές. Κρύος ἱδρώτας, κρύα συναισθήματα, ψυχρές κουβέντες, ψυχρές συμπεριφορές χαρακτηρίζουν τήν ἐποχή μας. Ἀνακαλύψαμε πολλά καί πρωτοποριακά θερμαντικά συστήματα γιά νά ζεσταθοῦμε, ἀλλά δέν ζεστάναμε τήν ὕπαρξή μας. Ζεσταίνουμε τήν ἐξωτερική ἀτμόσφαιρα, ἀλλά ἡ ἐσωτερική ἀτμόσφαιρα ἀνάμεσά μας εἶναι παγωμένη. Παγωμένα ζευγάρια ζοῦν συμβατικά τή συζυγία τους. Ψυχροί γονεῖς παρέχουν μόνον ὕλη στά παιδιά τους, ἄν δέν τά σκοτώσουν ψυχρά καί ἄκαρδα πρίν τόν τοκετό, γιά νά φυλάξουν τό σῶμα τους λεπτό καί τό κυνήγι τῆς διασκέδασης ἤ τῆς καριέρας ἀτέλειωτο. Ψυχρότητα στήν ἐργασία δημιουργεῖ στυγνούς ἐπαγγελματίες, ὁδοστρωτῆρες, ἀδίστακτους καί κυνικούς ἀνελκυστῆρες, πού χωρίς ἀναστολή πατοῦν ἐπάνω στίς προσωπικότητες καί στήν ἀξιοπρέπεια τῶν συναδέλφων τους γιά νά ἀνέβουν καί νά ἐξελιχτοῦν. Παγωνιά στά συναισθήματα γιά τό συνάνθρωπο. Ὁ διπλανός εἶναι καλός μόνον ὅταν εἶναι χρήσιμος, ἀλλοιῶς εἶναι ἀσήμαντος καί ἀόρατος. Μέσα σ’ αὐτόν τόν πνευματικό χειμώνα πού βιώνουμε ἔρχεται ὁ Χριστός ὡς ἄσβεστη ζεστασιά νά πυρπολήσει καί νά λιώσει τούς παγετῶνες τῆς ἐποχῆς μας. Αὐτό τό «φῶς μέγα», ὁ Χριστός ζεσταίνει τήν ὕπαρξη ἀκόμη καί τοῦ πιό ψυχροῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη, ἡ θυσία, τό παράδειγμα, τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, ἡ ἄκτιστη χάρη Του, ἡ ὑπέρλογη πραγματικότητα τῆς παρουσίας Του θερμαίνει τόν ψυχρό νοῦ τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Ὅπου ὑπάρχει ὁ Κύριος ἡ ἀτμόσφαιρα γεμίζει θαλπωρή. Ὁ πιστός πού κατέχει μέσα του τό Χριστό ὡς φῶς καί φωτιά ἀγκαλιάζει ὅλο τόν κόσμο μέ τήν προσευχή του, κηρύττει τήν ἀλήθεια, θυσιάζεται γιά τήν ἀγάπη, φιλοτιμεῖται στήν προσφορά, παραδειγματίζει μέ τό βίωμά του.

Ὡς «φῶς μέγα» ἀναγγέλλεται σήμερα ὁ Χριστός. Ὡς φῶς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ μοναδική παρηγοριά τοῦ ταλαίπωρου καί πονεμένου ἀνθρώπου. Ὁ Κύριος δέν δίνει παρηγοριά. Εἶναι ὁ ἴδιος παρηγοριά. Σέ μία κοινωνία σκληρή καί ἀπάνθρωπη, στήν ὁποία ἀλληλοσπαραζόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη, Ἐκεῖνος λειτουργεῖ ὡς τό ἀντίδοτο τῆς ἀπανθρωπιᾶς. Ἀπαρηγόρητοι οἱ ἄνθρωποι σήμερα ὑπομένουν τό μαρτύριο τῆς μοναξιᾶς, τοῦ ἄγχους, τῆς κατάθλιψης, τῆς ἐμμονῆς, τῆς ἀπόρριψης, τῆς πικρίας, τῆς προδοσίας, τῆς ἐκμετάλλευσης, τῆς ἀνεκπλήρωτης ἐπιθυμίας. Ἡ κόλαση ὑπάρχει καί βρίσκεται παντοῦ γύρω μας.  Ὑπάρχει στά κακοποιημένα παιδιά, στά προδομένα ζευγάρια, στά παραμελημένα γηρατειά, στά δολοφονικά ἐργασιακά περιβάλλοντα, στίς ἀλλοπρόσαλλες σχέσεις, στήν ἀποχαύνωση τῶν σχολείων, στήν ἀκατανόητη ἀνοησία τῶν συμπεριφορῶν, στά ἀναπάντητα παράπονα. Πληγωμένος ὁ ἄνθρωπος σήμερα ἀπό τόν ἑαυτό του καί ἀπό τό διπλανό του ψάχνει γιά ἀνάπαυση, γιά ξεκούραση, γιά ὑποστήριξη. Καταφεύγει στούς εἰδικούς, στούς ἐπιστήμονες, ἀλλά καί στούς ἀπατεῶνες καί τσαρλατάνους γιά νά βρεῖ λίγη γλύκα στήν πικρή ζωή του. Δείχνει ἐμπιστοσύνη, ἀλλά γκρεμίζεται. Ψάχνει γιά καταφύγιο, ἀλλά πέφτει σέ ἀδιέξοδο. Ζητάει τήν ἀνάπαυση, ἀλλά εἰσπράττει τήν ἀναστάτωση. Μιά κούραση ψυχῆς καί σώματος κάνει τόν ἄνθρωπο ἕνα κουρέλι. Μέσα σ’ αὐτή τήν τραγική πραγματικότητα ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς νά μᾶς προσκαλέσει: «ἐλᾶτε κοντά μου ὅλοι οἱ κουρασμένοι καί φορτωμένοι κι’ ἐγῶ θά σᾶς ἀναπαύσω». Κρατάει τήν ὑπόσχεσή Του ὁ Χριστός. Μᾶς ἀναπαύει, μᾶς ἀνανεώνει, μᾶς καταλαβαίνει, μᾶς συμπαραστέκεται, μᾶς δυναμώνει, γιά νά πᾶμε μπροστά. Μᾶς στηρίζει μέ τά λυτρωτικά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Μᾶς ἀπαντάει μυστικά ὅταν Τοῦ μιλᾶμε. Μᾶς γεμίζει ἀπό μικρά καθημερινά καί ἀνεπαίσθητα θαύματα πού δίνουν νοστιμιά καί νόημα στήν ζωή μας. Ὅλοι μᾶς κάνουν νά κάνουν νά νιώθουμε ἄθλιοι. Ὁ Λυτρωτής μᾶς κάνει πρίγκιπες. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ ἀπαντοχή, ὁ ἰατρός, ὁ πατέρας καί ἀδελφός, ὁ συνοδοιπόρος φίλος, ὁ ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος δικαστής πού χαίρεται νά συγχωρεῖ καί νά δικαιώνει.

«Φῶς μέγα» ὁ Ἰησοῦς σέ ὅλες τίς ἐποχές καί γιά ὅλα τά ἔθνη. Φῶς λαμπερό, θερμαντικό καί παρηγορητικό. Φῶς ἐσωτερικό καί ὑπαρξιακό. Φῶς καί ζωή ἀληθινό καί παντοτινό. Μήν μένουμε μακριά Του. Ἄς Τόν προσεγγίζουμε ἀδιάκοπα. Ἄς Τόν προσκαλοῦμε ἁπλά καί ἀπέριττα καί ἄς ἀπολαμβάνουμε τή ἄπειρη ἀγάπη Του ἀπό τώρα καί γιά πάντοτε. Ἀμήν.