Πρὶν ἀπὸ σαράντα χρόνια, ἐπισκεπτόμουν συχνὰ τὸ Ἄσυλο Ἀνιάτων τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Ζώνης στὴν Κυψέλη. Τὸ συγκλονιστικώτερο περιστατικὸ τὸ ἐβίωσα στὰ φρικτὰ (τότε) ὑπόγεια τοῦ Ἀσύλου, ποὺ γιὰ νὰ τὰ ἐπισκεφθεῖ κάποιος, ἔπρεπε πραγματικὰ νὰ σφίξει τὴν καρδιά του, νὰ κρατήσει πολὺ σφιχτά... τὴν μύτη του καὶ νὰ τὸ πάρει ἀπόφαση, γιὰ τὸ τί θὰ συναντήσει. Αὐτὸ ποὺ μὲ τράβηξε καὶ δὲν μποροῦσα νὰ ἀντισταθῶ στὴν ἐσωτερική μου παρόρμηση νὰ κατέβω ἐκεῖ (δηλαδή, στὰ ὑπόγεια) ἦταν, τὸ ὅτι ἐνῶ ἑτοιμαζόμουν νὰ ἀποχωρήσω ἀπὸ μιὰ ἐπίσκεψη σὲ κάποιους ἀσθενεῖς φίλους, ἄκουσα εὐκρινέστατα καὶ ἐπαναλαμβανόμενα μιὰ φωνή, σὰν νὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς γῆς, νὰ λέει: «Δόξα Σοι ὁ Θεός!... Δόξα Σοι ὁ Θεός! ...Δόξα Σοι ὁ Θεός!...»...

Κατέβηκα, λοιπόν, κυριολεκτικὰ κρατῶντας τὴν ἀνάσα μου καὶ προσπαθῶντας νὰ ἑστιάσω τὸ βλέμμα μου ἐκεῖ ἀπ᾿ ὅπου ἐρχόταν ἡ συγκεκριμένη εὐχαριστιακὴ φωνή. Σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι ἦταν πάρα πολὺ δύσκολο, διότι τὸ φοβερὸ θέαμα ἀπ᾿ ὅλες τὶς πλευρὲς τοῦ ὑπογείου δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ διαφύγει τῆς ἀντιλήψεώς μου... 2 Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἔφθασα στὴν μέση ἑνὸς θαλάμου μὲ τριάντα περίπου κρεβάτια καὶ λέγω στὴ μέση διότι ἀπὸ ἐκεῖ προήρχετο ἡ δοξολογικὴ φωνή, ποὺ μὲ τράβηξε μὲ ἄρρητη βία κοντά της. Αὐτὸ ποὺ εἶδα, ὄντως μὲ σοκάρισε, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ ἄκουσα πράγματι μὲ ἐξέπληξαν! Στὴν μέση λοιπὸν τοῦ θαλάμου, ἦταν ἕνα κρεβάτι πάνω στὸ ὁποῖο εὑρίσκετο μπρούμυτα ἕνας ἄνθρωπος μεγέθους το πολύ-πολὺ 80 ἑκατοστῶν... Ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε τὰ χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα νάνου. Πλησίασα μὲ πολλὴ συστολή, καὶ τὸν ρώτησα: «Ἐσὺ λὲς τὸ “Δόξα Σοι ὁ Θεός” ;». Ἡ ἀπάντηση μοῦ ἦρθε κατακέφαλα: «Ναί, ἐγὼ τὸ λέγω καὶ τὸ νοιώθω καὶ τὸ χαίρομαι μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου!». Δὲν περίμενα, τέτοια ἀντίδραση καὶ γι᾿ αὐτὸ λέγω ὅτι ἡ ἀπάντηση μοῦ ἦρθε κατακέφαλα. Συγκλονισμένος καὶ μὲ πολὺ δέος ψέλλισα: «Καὶ τί σὲ κάνει νὰ τὸ λὲς αὐτό;». Τὰ ἑπόμενα ποὺ ἄκουσα ἀπὸ τὸν συγκεκριμένο ἄνθρωπο, καταγράφηκαν ἐγχάρακτα καὶ διὰ βίου μέσα μου: «Ἄκουσε, φίλε μου. Γεννήθηκα, χωρὶς σπονδυλικὴ στήλη παρὰ μόνο μὲ ἕνα ὑποτυπώδη “σωλῆνα”, ἀπὸ τὸν ὁποῖο διέρχεται ὁ νωτιαῖος μυελός... Γονεῖς δὲν γνώρισα...

Συγγενεῖς, φίλους ἢ γνωστοὺς ἀπὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον δὲν εἶχα... Τὸ μόνο σπίτι ποὺ γνώρισα εἶναι αὐτὸ τὸ δωμάτιο στὰ ὑπόγεια τοῦ Ἀσύλου καὶ φίλοι καὶ γνωστοί μου, εἶναι οἱ συνασθενεῖς ποὺ εἶναι γύρω μου... Τὸ πῶς εἶναι ἡ ὀροφὴ τοῦ δωματίου ποὺ βρίσκομαι, δὲν τὸ γνωρίζω, διότι δὲν μπορῶ νὰ γυρίσω ἀνάσκελα, ἐπειδὴ τὰ πλευρά μου θὰ πιέσουν τὰ ἐσωτερικὰ ζωτικά μου ὄργανα καὶ ἐφόσον δὲν ὑπάρχει σπονδυλικὴ στήλη, θὰ πεθάνω... Τὸ μόνο ποὺ βλέπω, εἶναι αὐτὰ τὰ μαξιλάρια, πάνω στὰ ὁποῖα ἀκουμπῶ μπρούμυτα, καὶ τὰ ὁποῖα φωτίζονται ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἰσχυρὴ λάμπα ποὺ βλέπεις ἀπὸ πά- 3 νω μου... Παρὰ ταῦτα, νοιώθω μιὰ ἀπερίγραπτη χαρὰ μέσα μου καὶ αἰσθάνομαι συνέχεια τὴν ἀνάγκη, νὰ δοξολογῶ τὸν Θεό! Γι᾿ αὐτό, καὶ ἡ μοναδική μου προσευχή, τὴν ὁποία δὲν μπορῶ νὰ συγκρατήσω καὶ τὴν λέω φωναχτά, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ βράδυ γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλῶ τοὺς ἄλλους ἀσθενεῖς, εἶναι τό: “Δόξα Σοι ὁ Θεός”! Αὐτὴ μὲ ἁπλᾶ λόγια εἶναι ἡ ταπεινή μου ἱστορία καὶ σήμερα (δηλαδή, τὸ 1978-79) εἶμαι περίπου πενήντα χρονῶν!...»! Ἔφυγα ἀποσβολωμένος καί, ὅπως προανέφερα, αὐτὴ ἡ μοναδικὴ ἐμπειρία καταγράφηκε μὲ ἄσβηστα καὶ ὁλοφώτεινα γράμματα μέσα μου. Τὴν μοιράζομαι μαζί σας καὶ εὔχομαι τὰ ἀποτελέσματα της, νὰ εἶναι πραγματικὰ εὐεργετικὰ γιὰ ὅλους μας, σ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ὑπόλοιπης ἐπίγειας ζωῆς μας.

www.dromokirix.gr