“Δεν ξέρετε τη ζητάτε ” είναι η απάντηση του Χριστού , σε δυο από τους μαθητές Του που λίγες ημέρες πριν το σταυρικό Του θάνατο Τον πλησιάζουν για να Του πουν «Δος ημίν ινα εις εκ δεξιών σου και εις εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν  εν τη δόξη σου». Το αιτημα τους μαρτυρεί πως είχαν παρανοήσει τη «δόξα»,τη «βασιλεία»,του Θεανθρώπου. Μαζί με την πλειοψηφία των Εβραιών της εποχής τους περίμεναν μια βασιλεία κοσμική,γήινη. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως το μεγαλείο του Χριστού δεν είναι σαν το μεγαλείο του κόσμου και πως βασιλικός θρόνος Του δεν είναι παρά ο Σταυρός.Η φιλοδοξία και η ιδιοτέλεια νοθεύουν το σύνδεσμο τους με το «Διδάσκαλο».Χρειασθήκαν οι  πύρινες φλόγες της Πεντηκοστής, για να φωτίσουν το μυαλό και να ζεστάνουν την καρδιά των μαθητών ,ώστε να συλλάβουν στην πληρότητα της τη Χριστιανική Αλήθεια και να καταλάβουν ότι εξουσία στο Χριστιανισμό σημαίνει διακονία ,η δόξα μεταφράζεται σε ταπείνωση, οι απολαύσεις σε θυσία και γι’αυτό εκείνος που θέλει, σύμφωνα με τα χριστιανικά κριτήρια, να είναι πρώτος, γίνεται «πάντων δούλος».

Είκοσι ένα αιώνες μετά την Πεντηκοστή δεν πάψαμε να παρεξηγούμε τη διδασκαλία του  Κυρίου και να  υπερτονίζουμε συνήθως σ΄αυτην ο,τι μας συμφέρει και μας ικανοποιεί προσωπικά και αποσιωπούμε η απορρίπτουμε σαν ανεφάρμοστο ότι μας δυσκολεύει. Συγκεντρώσαμε το ενδιαφέρον μας στις λύσεις που προτείνει ο Χριστός για τα υλικά  προβλήματα του ανθρώπου και αδιαφορήσαμε για το μεταφυσικό περιεχόμενο της Χριστιανικής Αποκαλύψεως, νομίζοντας πως η βασιλεία του Θεού είναι “βρώσις και πόσις” δηλ.υλικά αγαθά και μόνον,  παρά τη ρητή διαβεβαίωση του Κυρίου για το αντίθετο.

Πολλές φορές συμβαίνει τούτο το παράδοξο: Προσευχόμαστε για να πείσουμε το Θεό  να κάνη το θέλημα μας, αντί να προσευχόμαστε  για να πείσουμε τον εαυτό μας να κάνη το θέλημα του Θεού. Το “γενηθήτω το θελημα Σου” της Κυριακής  προσευχής μέσα στη σκέψη μας γίνεται “γενηθήτω το θέλημα μου”. Τούτο όμως το ανθρώπινο θέλημα είναι τόσο στενά δεμένο με την ύλη, τόσο προσκολλημένο στις απολαύσεις τη γης, ώστε συχνά αντιστρατεύεται στο Θεϊκό θέλημα. Πάσχει ακόμα αυτό το ανθρώπινο θέλημα από μια αθεράπευτη μυωπία. Βλέπει μόνο πολύ κοντά. Δεν μπορεί να διακρύνει το απότερο και επομένως το πραγματικό συμφέρον του ανθρώπου. Έτσι ζητώντας από τον Θεό να κάνει εκείνο που επιθυμούμε χωρίς να ξέρουμε πιο είναι στην πραγματικότητα το καλό μας, δεν ξέρουμε τι ζητάμε.

Ας δούμε όμως και μία άλλη περίπτωση. Εκείνη που ζητούμε από τον Θεό να μας απαλλάξει από την θλίψη και τον πόνο. Ο πραγματικός χριστιανός δεν ζητά την απαλλαγή από τον πόνο, από τον σταυρό. Οι θλίψεις, που ζητάμε συχνά να αποφύγουμε, είναι στοιχείο γνησιότητας του αγώνα μας στη ζωή και δείχνουν πως ακολουθούμε το Χριστό σαν πραγματικοί μαθητές του. Γιατί τα ίχνη του Χριστού, που έχουμε καθήκον να ακολουθούμε όσοι φέρουμε το Όνομα Του, είναι ίχνη αίματος, θλίψεων και ταπεινώσεων και δεν είναι δυνατόν να φτάσει κανείς στην Ανάσταση χωρίς πρώτα  να δοκιμάσει του Σταυρού την οδύνη.

Εκείνοι που ζητούν να απαλλαγούν από το Σταυρό, είναι καταδικασμένοι να στερηθούν και την Ανάσταση. Ο χριστιανός λοιπόν αγωνιστής της ζωής ,δεν αποφεύγει τη θλίψι. Τη δέχεται και τη δαμάζει με τη δύναμη της θεϊκής χάριτος. Ύστερα από όσα είπαμε ως τώρα θα αναρωτηθεί κανείς: Ποιο είναι, λοιπόν, το αίτημα, ποια είναι η προσευχή, που πρέπει σ ένα Χριστιανό; Θα απαντούσαμε πως είναι το αίτημα του ψαλμωδού: “Κύριε..δίδαξον με του ποιείν το θέλημα Σου”. Εκείνος που προσεύχεται χριστιανικά και επομένως γνήσια, ξέρει όχι μόνο να μιλά στο Θεό, αλλά και να ακούει τη φωνή Του. Προσευχή πάνω απ’όλα σημαίνει να θέσω τον εαυτό μου στη διάθεση του Θεού, για να μπορέσει να μου πει αυτό που θέλει. Είναι αλήθεια πως σαν άνθρωποι καμωμένοι από σάρκα και πνεύμα έχουμε τις αδυναμίες και τις υλικές ανάγκες μας. Δεν θα μιλήσουμε, λοιπόν στον Επουράνιο Πατερα μας γι’αυτές; Δεν θα μοιρασθούμε μαζί Του όλα τα προβλήματα της ζωής μας; Ασφαλώς θα το κάνουμε. Άλλο όμως είναι να πούμε στο Θεό: “Κύριε δώσε μου μια λύση” και άλλο “δώσε μου αυτή τη λύση”. Στην πρώτη περίπτωση εμπιστευόμαστε την αγάπη του Θεού. Στη δεύτερη υποδεικνύουμε στον Θεό τι να κάνη και βάζουμε τον εαυτό μας και τις προσωπικές μας επιθυμίες πάνω από Εκείνον.

Αδερφοί μου ο λογος του Χριστού “δεν ξέρετε τι ζητάτε” πρέπει να μας βάλει σήμερα σε βαθειά περισυλλογή και να μας βοηθήσει να δούμε κάτω από ένα άλλο πρίσμα το διάλογο μας με τον Ουράνιο Πατέρα. Δεν αρκεί κανείς να προσεύχεται αλλά και να προσεύχεται όπως πρέπει. Ας ακούσουμε τη φωτισμένη συμβουλή ενός Πατέρα της Εκκλησίας μας: “Αναγκαίο είναι, όχι μόνο να προσευχόμαστε, αλλά και το να προσευχόμαστε όπως πρέπει με ταπείνωση και εμπιστοσύνη στην αγάπη του Χριστού μας και για ότι πρέπει για τις πραγματικές υλικές αλλά και πνευματικές μας ανάγκες”.

A.