Όσο μεγάλη είναι ή άρετή τής ύπακοής τόσο μεγάλο κακό εί­ναι ή παρακοή. Αύτά μας θυμίζει ή Εκκλησία την Κυριακή τής Τυρινής προβάλλοντάς μας τούς δύο πρώτους παρήκοους, τόν Άδάμ και την Εύα. Στο άνοιγμα τής πύλης των αγώνων τής Μεγάλης Σαρακοστής ή ανάμνηση τής έξορίας τού Αδάμ καί τής Εύας από τόν Παράδεισο είναι τό μεγαλύτερο παράδειγμα μετά­νοιας. Επειδή λοιπόν τό άνθρώπινο γένος τόσα κακά έπαθε άπό την παρακοή ιών Προπατόρων Αδάμ καί Εύας, οι θείοι Πατέρες όρισαν τήν νηστεία, ώστε αύτό πού άστόχησαν εκείνοι νά τό πετύχουμε διά τής νηστείας εμείς. Ή παράβαση του Άδάμ ήταν ή αθέτηση τής εντολής της νηστείας.

Θρηνεί ό Άδάμ, μας λέγει ό ύμνογράφος, καί αφού διώχθηκε άπό τόν Παράδεισο κάθησε απέναντι τού Παραδείσου, πού τόν φρουρεί άγγελος Κυρίου καί μέ δάκρυα καί πόνο λέγει: «Οίμοι, τί πέπονθα ό τάλας εγώ! Μίαν έντολήν παρέβην, τήν τού Δεσπότου καί των άγαθών παντοίων εστέρημαι!». Θρηνεί ό Άδάμ, καί τά δάκρυα αύτά τού πρωτόπλα­στου τά θυμίζει σέ μάς ή Εκκλησία για νά γίνουν αιτία σωτηρίας σέ εμάς καί νά μάς κινήσουν νά νηστέψουμε.

Όλοι οι Άγιοι μέ ταπείνωση καί χαρά δόθηκαν σ' αυτόν τόν αγώνα τής νηστείας καί τήν στέρηση κάθε απόλαυσης. Η  νηστεία λοιπόν δέν είναι ένας τύπος μόνον πού θά πρέπει αδιάφορα νά τηρούν οί Χρι­στιανοί, άλλα είναι ένας θεοσύστατος θεσμός, όπως φαίνεται από τήν έξορία τών Πρωτοπλάστων, αναγκαίος για τήν σωτηρία μας. Επομένως μάς συνιστά ό ύμνογράφος: «ο μή φυλάξαντες εκείνοι πεπόνθασιν, άπολέσαντες τήν άφθαρσίαν, φυλάξαντες ημείς, απολαύσωμεν διά τής νηστείας».

Ιωάννα Κατσούλα