«Αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου κ ερώ αυτώ; Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον Σου ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός Σου»!

Με τους λόγους αυτούς της σημερινής ευαγγελικής περικοπής που ακούσαμε, θα πρέπει εύλογα ο καθένας από μας να πορευθεί προς τον Πατέρα δηλ. Τον Ουράνιο Θεό και να απαγγείλει ενώπιόν του συντετριμμένος μέσα από την καρδιά Του το «ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου». Δίκαια η σημερινή ευαγγελική περικοπή χαρακτηρίσθηκε ως Ευαγγέλιο Των Ευαγγελίων και πολύ σωστά ειπώθηκε ότι και αν ακόμη χάνονταν τα Ευαγγέλια και έμενε σε μας η παραβολή του Ασώτου θα ήταν αρκετή να μας φανερώσει την απέραντη αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους. Γι΄ αυτό και πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας μας θέλουν να την ονομάζουν και να την χαρακτηρίζουν όχι παραβολή του Ασώτου αλλά Παραβολή του φιλεύσπλαχνου πατέρα. Ένας πατέρας είχε δύο παιδιά ο πρώτος εξ΄ αυτών του ζήτησε την περιουσία του, το μερίδιο του, και αποχώρησε από την οικογένεια, σε μία χώρα μακρινή, διασκορπίζοντας την περιουσία του πατέρα, που ο ίδιος ποτέ δεν είχε αποκτήσει «ζώντας  ασώτως». Η εικόνα που δίνει εδώ ο Χριστός είναι πολύ ζωντανή. Η απομάκρυνση από τον Θεό Πατέρα σημαίνει θάνατος και καταστροφή, δια μέσου της αμαρτίας. Έχουμε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι την εντύπωση ότι με τις αμαρτίες μας προσβάλλουμε τον Θεό, τον κάνουμε να θυμώνει και να μας τιμωρεί. Ο Θεός όμως είναι απαθής, δεν οργίζεται δεν επηρεάζεται από τις δικές μας αμαρτίες, εμείς επηρεαζόμαστε, εμείς βασανίζουμε τον εαυτό μας. Φεύγουμε από την ζωή και βαδίζουμε προς τον θάνατο. «Τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος εστί».

Η αμαρτία είναι μια επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής που την προκαλεί όχι η οργή του Θεού αλλά η δική μας ελεύθερη επιλογή, μια αρρώστια που οδηγεί στον θάνατο. Γι΄ αυτό ο πατέρας της Παραβολής ονομάζει τον υιό ου νεκρό «ότι ο αδελφός σου νεκρός ην και ανέζησε απολωλός ην και ευρέθη» Επιστρέφοντας λοιπόν ο γιος στην πατρική στέγη, βλέπουμε μπροστά μας το Μυστήριο της μετάνοιας να ξεχειλίζει από βάθος καρδιάς δια μέσου των χειλέων του γιου προς τον πατέρα. Δυστυχώς πολλοί λίγοι γνωρίζουμε τι σημαίνει μετάνοια και ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν γνωρίζουμε τι είναι μετάνοια αλλά για ποιο πράγμα πρέπει να μετανοήσουμε. Ο Άσωτος υιός της παραβολής, συναισθανόμενος την κατάσταση του δεν αισθάνεται ενοχή αλλά λύπη. Λύπη για την κατάστασή του, λύπη γιατί έβλαψε τον πατέρα του και δεν στάθηκε άξιος της αγάπης του.  Γνωρίζει ότι ο πατέρας του συνεχίζει να τον αγαπάει έχει την βεβαιότητα ότι θα τον ξαναδεχτεί γι΄ αυτό και παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στο σπίτι μετανοημένος. Αν διαβάσουμε το Ευαγγέλιο θα δούμε ότι ο Χριστός δεν καταδίκασε τον αμαρτωλό άνθρωπο παρά μόνο την αμαρτία. Ο Θεός δεν απαιτεί να είμαστε αναμάρτητοι, γιατί γνωρίζει καλά την ανθρώπινη αδυναμία μας και την αδύναμη φύση μας. Αυτό που ζητά από μας ο Χριστός είναι να γνωρίζουμε την κατάστασή μας, την ατέλεια μας και να βρισκόμαστε συνεχώς σε πορεία μετανοίας, η οποία θα πρέπει να είναι έμπρακτη .

Αν η μετάνοια είναι το πρώτο μέρος του Μυστηρίου το δεύτερο είναι η εξομολόγηση δηλ. η ενώπιον του πνευματικού Πατέρα ομολογία των αμαρτιών μας. Όπως για την μετάνοια, έτσι και για την εξομολόγηση υπάρχει μεγάλη άγνοια και παρεξήγηση. Όπως ο άσωτος υιός έτσι και εμείς , επιστρέφοντας από την άσωτη ζωή βρίσκουμε τον Θεό Πατέρα να μας περιμένει με αγάπη. Τρέχει κοντά μας, μας εισάγει στο πατρικό του σπίτι μας κάνει κοινωνούς του Σώματος και του Αίματος Του, μας ενώνει με ους άλλους αδελφούς. «Τον μόσχον τον συτευτόν θύσατε και φαγόντες ευφρανθώμεν». Πολλοί πιστεύουμε πως η Θ. Κοινωνία συνδέεται απαραίτητα με την εξομολόγηση και την νηστεία. Δεν προσερχόμαστε στην Θ. Κοινωνία αν πριν δεν εξομολογηθούμε και δεν νηστέψουμε αρκετές ημέρες. Γι΄ αυτό κοινωνούμε τόσο σπάνια. Αυτό είναι λάθος και αντίθετο με την ορθόδοξη παράδοση που είναι υπέρ της συχνής Θ. Κοινωνίας. Οι παλαιοί χριστιανοί κοινωνούσαν σχεδόν καθημερινά. Ο Μ. Βασίλειος αναφέρει πως οι χριστιανοί της επαρχίας του κοινωνούσαν τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα.

Αν αυτοί οι πνευματικοί μας πρόγονοι έρχονταν σήμερα στον Ναό μας και έβλεπαν το φαινόμενο να εκκλησιαζόμαστε αρκετοί χριστιανοί και να κοινωνούμε ολίγοι, θα δοκίμαζαν φοβερή έκπληξη και απορία. Σε κάθε Θ. Λειτουργία ετοιμάζουμε το πρόσφορο, το Νάμα, τα προσκομίζουμε στην Εκκλησία, παρακαλούμε τον Θεό να τα μεταβάλει σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Ο Θεός υπακούει στο αίτημα μας, το Αγιο  Πνεύμα κατέρχεται, το θαύμα γίνεται. Ο Κύριος μας ετοιμάζει  το δικό του Δείπνο και μας καλεί να συμμετάσχουμε «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε » και εμείς τον περιφρονούμε. Στο σημείο αυτό ας στρέψουμε τα μάτια μας στον Γολγοθά εκεί όπου ο Υιός του Θεού σήκωσε την αμαρτία του κόσμου και με το Τίμιο Αίμα Του μας λύτρωσε από την δουλεία της αμαρτίας. Στον Γολγοθά στήθηκαν τρεις Σταυροί, σύμβολα των ανθρωπίνων Σταυρών. Όλοι οι άνθρωποι σηκώνουμε στην ζωή μας κάποιον σταυρό που μοιάζει με έναν από τους τρεις. Αρκετοί σηκώνουμε τον Σταυρό του δεξιού ληστή τον Σταυρό της μετανοίας που τον οδήγησε στην σωτηρία. Πολλοί άλλοι δυστυχώς, σηκώνουν τον σταυρό της αμετανοησίας που οδηγεί, στην απώλεια της ψυχής.

Ας δώσει ο Θεός και εμείς να σηκώσουμε τον σταυρό της μετανοίας για να επιστρέψουμε σαν τον άσωτο υιό της παραβολής και να γευθούμε ότι ο Πατέρας προσέφερε στον χαμένο Υιό του. Και να είμαστε σίγουροι ότι η αγκαλιά του Εσταυρωμένου μας περιμένει πάντοτε με πατρική στοργή, όχι για να μας δικάσει, αλλά να μας διδάξει με την αγάπη του ότι ''ο υιός μου νεκρός ην και  και αμαρτωλός ην ευρέθη''.