Ό παπα - Νικόλας o Πλανάς δεν γνώριζε τί θά πεί πρωινό ρό­φημα ή συνεχής βαθύς ύπνος. Καί είχε τό ιερό συνήθειο νά μνημονεύει με τις ώρες τά ονόματα τών νεκρών πρώτα καί ύστερα τών ζωντανών. Τις ώρες αύτές βρισκόταν πάν­τα όρθιος, συχνά νηστικός ή νήστευε άπό μέρες κι ήταν εξαντλημένος. Κατά τό συνήθειό του αύτό έμνημόνευε πρώτα τούς Πατριάρχες, Μητροπολίτες, Ίερείς, Διακόνους — Ναξιώ- τες καί Αθηναίους — καί στη συνέχεια διάβαζε τά εκατον­τάδες χαρτάκια πού του είχαν δώσει καί κουβαλούσε μόνι­μα πάνω του. Τά είχε τοποθετήσει σέ δυο μεγάλες μαντήλες καί αφού τις έδενε σταυρωτά τις φύλαγε στον κόρφο

του. Στη μια μαντήλα είχε τά εκατοντάδες ονόματα μέ ιούς νεκρούς. Και στην άλλη τούς ζωντανούς. Τον ρώτη­σαν κάποτε:

—   Τί είναι αύτά τά μποξαδάκια πού φυλάγεις στον κόρφο σου παπούλη; Και κείνος άποκρίθηκε:

—   Τά γραμμάτιά μου είναι και τά συμβόλαια. Αύτά έχω γώ γιά περιουσία.

—   Καί στην εκκλησία, γιατί βρίσκεσαι συνέχεια;

—   Κι έλόγου σου κυρ Σπύρο μου όταν ανοίγεις τό κατάστημά σου στην Έρμου, γιατί μένεις μέ τίς ώρες κειδά;

—   Τό ίδιο πράμα είναι παπα - Νικόλα;

—    Έτσά κι ακόμα πιο αναγκαίο! Γιά μένα ή εκκλησία είναι τό σπίτι μου καί οί ακολουθίες ή θροφή μου. Πες τό πρωινό, τό μεσημεριανό καί τό βραδινό μου!..

Κι αληθινά. Ό παπα - Νικόλαος ζούσε μιά ενότητα βίου προσωπικού καί τού κόσμου. Αισθανόταν βαθιά τέρψη όταν μνημόνευε νεκρούς καί ζωντανούς ώρες ολόκληρες καί ζούσε ό ίδιος την αλήθεια καί τη βιωματικότητα αυτού τού τρόπου ζωής. Ωστόσο, παρά την ιδιορρυθμία του καί τις ατέλειω­τες ώρες τών ακολουθιών πού εκανε, υπήρχε ενας ολόκλη­ρος κόσμος πού στεκόταν πάντοτε κοντά του. Σέ κάθε σύνα­ξη, αγρυπνία, ακολουθία ή μυστήριο, άνθρωποι ταπεινοί, λαχανιασμένοι από τή ζήση καί τις δυσκολίες της, άλλά καί άλλοι πού είχαν τον τρόπο τους συμμερίζονταν τό έρ­γο του. ’Εκδήλωναν την τιμή τους μέ χίλιους δυο τρόπους. Ή καί τον υπηρετούσαν αγόγγυστα από κοντά οπου κι αν πήγαινε, ό,τι κι αν εκανε.

Απο το βιβλίο'' Ο Παπακαλόγερος''