«Δεῦτε πιστοί ἐπαρθῶμεν ἐνθέως καί κατίδωμεν συγκατάβασιν θεϊκήν ἄνωθεν, ἐν Βηθλεέμ πρός ἡμᾶς ἐμφανῶς≫.

Μέ τά λόγια αὐτά ὁ ἱερός Ὑμνογράφος μᾶς καλεῖ νά ἀναλογισθοῦμε τήν Θεϊκή συγκατάβαση πού ἔγινε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου μας στήν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Μεγαλύτερη ἀπό αὐτήν τήν συγκατάβαση δέν ὑπάρχει ἄλλη οὔτε θά ὑπάρξει ποτέ στήν Ἱστορία τοῦ κόσμου. ≪Ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, … ἔκλεινεν Οὐρανούς καί κατέβη. Μέγα καί παράδοξον τό Μυστήριον. Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται· ὁ Λόγος παχύνεται· ὁ ἀόρατος ὁρᾶται· καί ὁ ἀναφής ψηλαφᾶται καί ὁ ἄναρχος ἄρχεται.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀνθρώπου Υἱός γίνεται. Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας≫. Ἐξίσταται κάθε νοῦς καί μένει ἄφωνος κάθε γλῶσσα μπροστά στό Μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ … ≪ὅτι ὁ κραταιᾷ χειρί κτίσας τήν κτίσιν, σπλάγχνον ὁρᾶται πλάσματος. Ὤ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίασται αἱ ὁδοί αὐτοῦ≫.

Συγκρίνοντας ὁ Μ. Βασίλειος ἀπό τήν μιά μεριά τήν συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος καί ἀπό τήν ἄλλη τήν δημιουργία ὅλης τῆς κτίσεως, θεωρεῖ τήν πρώτη πολύ ἀνώτερη καί σπουδαιότερη. Ἡ δημιουργία τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τῶν φυτῶν καί τῶν ζώων, τῶν θαλασσῶν καί τῶν ἀστέρων δέν δείχνει τόσο τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη Του ὅσο ἡ ἐνανθρώπησή Του. Ἐχώρεσε ὁ ἀχώρητος στήν γαστέρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μέ θαυμασμό ἀναφωνεῖ καί πάλι ὁ ὑμνωδός: ≪Ὁ ἀχώρητος παντί πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; Πάντως ὡς οἶδεν, ὡς ἠθέλησεν καί ὡς ηὐδόκησεν≫ (Κάθισμα τοῦ Ὄρθρου τῶν Χριστουγέννων).

Μέ τήν ἐνανθρώπησή Του ὁ Θεός Λόγος, κατά τόν Ἅγιο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη “εὐγαίνει ἔξω τοῦ ἑαυτοῦ Του ἀπό τήν ὑπερβολική ἀγάπη πού ἔχει γιά τά κτίσματά Του καί μάλιστα γιά ἐμᾱς τούς ἀνθρώπους. Καί ἀπό ἐκεῖ πού εἶναι ὑπεράνω πάντων, συγκαταβαίνει πρός αὐτά τά χαμηλά καί κατώτατα γιά νά μᾶς μεταδώσει τήν ἀγαθότητά Του”. Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς προτρέπει ἀφοῦ ἀναλογισθοῦμε τήν ὑπερβολική συγκατάβαση τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, καί τίς ἀμέτρητες εὐεργεσίες Του, νά ἐντραποῦμε γιά τήν ὑπερβολική μας ἀχαριστία καί ἀγνωμοσύνη καί νά Τόν παρακαλέσουμε τώρα πού πλησιάζουν τά Χριστούγεννα νά ἀνάψει μέσα στήν καρδιά τοῦ καθενός μας τήν φλόγα τῆς ἀγάπης πρός τό πρόσωπό Του. Ὥστε νά νιώσουμε καί νά πιστέψουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια, καί νά Τοῦ ἐμπιστευθοῦμε ὁλόκληρη τήν ζωή μας. Νά ἀγαποῦμε πρῶτα ἀπ’ ὅλα καί πάνω ἀπ’ ὅλα καί ὅλους Αὐτόν, νά ἀναπνέουμε γι’ Αὐτόν, νά ἐπιθυμοῦμε Αὐτόν, νά θέλουμε νά εἴμαστε πάντοτε ἑνωμένοι μαζί Του.

≪Αὐτῷ πάντες ᾄσωμεν καί βοήσωμεν: Σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, Ἰησοῦ ὁ Θεός, ὁ σαρκωθείς δι’ ἡμᾶς≫.

π. Πασχάλης Γρίβας