Ὄαση πνευματικὴ μέσα στὴν ξηρασία τοῦ ­κόσμου ἀποτελεῖ ἡ ­σημερινὴ ἑ­­­ορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, κα­­­τὰ τὴν ὁποία ἑορτάζου­με τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁ­­­γίου Πνεύματος στοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Ἀ­­­­πὸ τὴν ἡ­μέ­­ρα τῆς Πεντη­­κοστῆς τὸ Πανάγιο Πνεῦμα σὰν δρο­­­­σερὸ ὁρ­­μητικὸ ποτάμι ξεχύθηκε στὴν ­Ἐκκλησία καὶ στὴν οἰκουμένη ὁλό­κλη­ρη καὶ ποτίζει κάθε ψυ­χὴ ποὺ γίνεται δεκτικὴ στὴν εὐεργετική του ἐπίδραση. Αὐτὴ τὴν εἰκόνα τοῦ ποταμοῦ χρησιμοποίησε ὁ ἴ­­­­διος ὁ Κύριος, ὅπως ἀ­­κού­­σαμε στὸ σημερινὸ ἱε­­ρὸ Εὐαγγέλιο, ­λέγοντας ὅτι «ποταμοὶ ὕδατος ζῶν­τος» θὰ ἀναβλύζουν ἀπὸ τὴν καρδιὰ ἐκείνου ποὺ πιστεύει σ’ Αὐτόν. Πράγματι οἱ δωρεὲς καὶ οἱ χάριτες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ρέουν ­ἀφθόνως καὶ διαρκῶς μέσα στὴν Ἐκκλησία ὡς ποταμὸς ἀνεξάντλητος ποὺ ζωογονεῖ ὅλη τὴν κτίση. «Ἁγίῳ Πνεύματι ἀναβλύζει τὰ τῆς χάριτος ρεῖθρα, ἀρδεύοντα ἅπασαν τὴν κτίσιν, πρὸς ζωογονίαν», ψάλλουμε στοὺς Ἀναβαθμούς (ἦχος δ΄). Καὶ ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, τὸ ρῆμα «ἀναβλύζει» χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ δηλωθεῖ «τὸ δαψιλὲς καὶ πλούσιον καὶ ἀείροον καὶ ἄπειρον τῶν χαρισμάτων καὶ ἐνεργειῶν τοῦ ἁγίου Πνεύματος» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Νέα Κλῖμαξ, Εἰς τὸν ἕκτον Ἀναβαθμὸν τοῦ δ΄ ἤχου). Εἶναι παρήγορο τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα στὴν πνευματικὴ ξηρασία τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς ἀφήνει ἀβοήθητους. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια, τὴ διδαχὴ τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν ὅλη ζωή της μᾶς ­παρέχει ἄφθονη τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀρκεῖ νὰ καθαρίζουμε τὴν ψυχή μας γιὰ νὰ γίνεται δεκτικὴ τῆς θείας Χάριτος καὶ τότε θὰ ἀπολαμβάνουμε τὶς πλούσιες δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτὴ ἡ ἀφθονία στὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν ὑπῆρχε πρὸ Χριστοῦ. Μόνο σὲ μεμονωμένες περιπτώσεις δικαίων καὶ προφητῶν εἶχε δοθεῖ σὲ κάποιο βαθμὸ ὁ φωτισμὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἁγιαστική Του χάρη ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἀναγεννήσει τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς μεταδώσει τὴ θεία ζωή, δὲν εἶχε δοθεῖ ἀκόμη πρὸς ὅλους. Ὅπως σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, δὲν εἶχε δοθεῖ ἡ Χάρις αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχε ἀκόμη δο­ξα­­σθεῖ μὲ τὸ Πάθος Του καὶ τὴν Ἀνάληψή Του: «Οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦ­­μα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐ­δέπω ἐδοξάσθη». Ἔπρεπε δηλαδὴ πρῶτα νὰ προσφερθεῖ ἡ σωτήρια λυτρωτι­κὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου, γιὰ νὰ κατέλθει ἔπειτα στὴ γῆ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα.  Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε πεῖ στοὺς μαθητές Του: «Ἐὰν ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω. ις΄ 7)· ἐὰν δὲν φύγω ἀπὸ τὸν κόσμο μὲ τὴν Ἀνάληψή μου, ὁ Πα­­­ρά­­κλη­­τος δὲν θὰ ἔλθει σὲ σᾶς. Ἂν ὅμως προσφέρω πάνω στὸ Σταυρὸ τὴν ἐξιλαστήρια θυσία μου καὶ φύγω ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ γιὰ νὰ πάω στὸν Πατέρα μου, θὰ σᾶς στεί­λω τὸν Παράκλητο.  Καὶ ὁ Παράκλητος ἦλθε! Ὁ Κύριος μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του στοὺς οὐρανοὺς ἐκπλήρωσε τὴν ὑπόσχεσή Του κι ἔστειλε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στοὺς μαθητές Του. Τώρα πλέον τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ συνεχίζεται ἀπὸ τὸν Παράκλητο.  Πόσο προνομιοῦχοι εἴμαστε οἱ ἄν­θρωποι ποὺ ζοῦμε μετὰ τὴν Πεντηκο­στή! Τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς ἐγ­καινίασε νέα ἐποχή: τὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ζοῦμε τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ εἶναι Αὐτὸ ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀ­­­­­λή­θεια, μᾶς διδάσκει νὰ προσευχόμαστε, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς ἀναγεννᾶ, μᾶς χαρίζει τὸν ἀρραβώνα τῆς μέλλουσας ζωῆς.

«Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε ἀκόμη ὁ Κύριος στὸ σημερινό μας ἀνάγνωσμα. Ναί! Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Φῶς ἐκ φωτός, τοῦ οὐρανίου Πατρός. Φῶς τὸ ὁποῖο μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε μόνο διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει σήμερα πανηγυρικὰ τὸν ὕμνο δοξολογίας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα: «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα... καὶ δι’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται, Τριάδα σέβειν ἁγίαν» (Ἐξαποστειλάριον Ὄρθρου).  Ἀστράφτει καὶ λάμπει σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας μέσα στὸ θεϊκὸ φῶς. Τὸ φῶς ποὺ διαλύει τὰ σκοτάδια τῆς ἄγνοιας καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ μᾶς ­ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ θεογνωσία. Ἂς παρακαλέσουμε εἰδικὰ σήμερα τὸν ἀγαθὸ Παράκλητο νὰ ἐξαφανίσει κάθε σκοτεινὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό μας καὶ νὰ καταυγάσει τὶς καρδιές μας μὲ θεῖο φῶς, ὥστε «λάμποντες, ἀστράπτοντες, ἠλλοιωμένοι» νὰ προσκυνοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας γιὰ τὴν ἀνέκφραστη δωρεά Του.